VORTEX

Ζευγάρι ηλικιωμένων στο Παριζιάνικο διαμέρισμα τους, έρχεται αντιμέτωπο με τις δύσκολες καταστάσεις που δημιουργεί η σταδιακή άνοια της συζύγου που επιδεινώνεται μέρα με την ημέρα. Και ενώ ο γιος τους θα προσπαθήσει να βρει μια λύση, το τραγικό τέλος αποτελεί μονόδρομο διότι δεν μπορούμε να ξεχνάμε πως βρισκόμαστε σε μία ταινία του Γκασπάρ Νοέ ( Μη Αναστρέψιμος, Climax).

Και ενώ όλα ξεκινάνε ήρεμα και αρμονικά στα πρώτα τρία λεπτά της ταινίας, ξαφνικά η οθόνη θα χωριστεί σε δύο μέρη (split screen), όπως ακριβώς και οι διαφορετικές πραγματικότητες που βιώνουν ο άντρας (Ντάριο Αρζέντο) και η γυναίκα (Φρανσουάζ Λεμπρίν) μέσα σε ένα σπίτι που κινηματογραφείται σαν λαβύρινθος του νου. Εκείνη ήταν ψυχίατρος που ακόμα συνταγογραφεί τα χάπια της ίδιας και του συζύγου της, εκείνος θεωρητικός του κινηματογράφου που προσπαθεί μάταια να γράψει το βιβλίο του σχετικά με τα όνειρα στο σινεμά. Βιβλία, ταινίες, χαρτιά, χάπια όλα ανακατεύονται και γίνονται δίνη, από την άνοια της γυναίκας. Φοβία, ατυχήματα, ασφυξία χωρίς ελπίδα διαφυγής από τον χρόνο που αλλοιώνει τελικά πρώτα το μυαλό και τον νου και όχι το σώμα. Ο Νοέ παίζει με την κάμερα και παραδίδει μία ταινία που δεν έχει τον κυνισμό του Χάνεκε στο AMOUR αλλά παρουσιάζει πάλι τον εφιάλτη της πραγματικότητας χωρίς ίχνος ωραιοποίησης, αντιθέτως μέσα από μία ανθρώπινη αλλά δυσβάσταχτη και απαισιόδοξη ματιά.

Υπέροχη η επιλογή του Ντάριο Αρζέντο στον ρόλο του άνδρα (δεν μαθαίνουμε τα ονόματα στην διάρκεια της ταινίας) απόλυτα φυσικός και εναρμονισμένος στον οικιακό τρόμο, το ίδιο και η Φρανσουάζ Λεμπρίν ( θυμηθείτε την στο Η ΜΑΜΑ ΚΑΙ Η ΠΟΥΤΑΝΑ του Ζαν Εστάς), ένα μουσικό διάλειμμα από την Φρανσουάζ Αρντί πριν ξεκινήσει η κατάβαση στην κόλαση και όλα αυτά πηγαίνουν τον Γκασπάρ Νοέ ένα βήμα πιο κοντά στον άνθρωπο καθώς και ο ίδιος μεγαλώνει. Χωρίς όμως να προδίδει τον καλλιτεχνικό του εαυτό και με λεπτομέρειες ειρωνείας που μόνο ο μυημένος στο καλλιτεχνικό σινεμά θεατής μπορεί να αναγνωρίσει (ο Νοέ βάζει τον ήρωα του να παθαίνει έμφραγμα και η τηλεόραση να δείχνει τον ωκεανό αγάπης από το SOLARIS του Αντρέι Ταρκόφσκι), το VORTEX αποτελεί την πιο ρεαλιστική ταινία του σκηνοθε΄τη έως τώρα.

Ταινία όχι για το ευρύ κοινό αλλά και πάλι το VORTEX είναι τόσο δυσβάσταχτο σε σημεία του μόνο και μόνο επειδή καδράρει-ελιτίστικα ομολογουμένως-την ασθένεια του μυαλού. Σινεμά όχι της πρόκλησης αυτή την φορά αλλά του καλλιτεχνικά δοσμένου ανθρώπινου πόνου. Συνιστάται πάντως η θέαση μίας ρομαντική κομεντί μετά για να επανέλθει η ψυχολογία του θεατή σε φυσιολογικά επίπεδα.

H ταινία κυκλοφορεί 3 Νοεμβρίου σε διανομή CINOBO