WEST SIDE STORY
Η τραγική ερωτική ιστορία της Μαρία και του Τόνι στην μεταναστευτική Αμερική των 50s, και η διαμάχη των jets και των sharks, δύο συμμοριών στους δρόμους της δυτικής πλευράς της Νέας Υόρκης. Κυρίως όμως μία διασκευή του αριστουργηματικού μιούζικαλ του 1961 που είχε τιμηθεί με 10 βραβεία Oscar!
Και στέκομαι στο γεγονός της διασκευής διότι ακουγόταν και ακούγεται ακόμα το ποιος ο λόγος να διασκευάσει ο Σπίλμπεργκ κάτι τόσο μνημειώδες, γιατί δεν κάνει κάτι καινούργιο και διάφορα. Η απάντηση σε αυτό το μη κινηματογραφικό ερώτημα είναι απλή. Υπάρχει ελευθερία στους κύκλους της τέχνης ακόμα και σε αυτή του σινεμά, όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ΄΄ο,τι θέλει (ελευθερία έκφρασης) και μετά θα κριθεί για αυτό που έκανε, δηλαδή ή θα δικαιωθεί ή θα φάει τα μούτρα του. Αυτό ως προς το γιατί. Ο Σπίλμπεργκ λοιπόν δήλωσε πως ήθελε εδώ και πάρα πολλά χρόνια να κάνει το West Side Story αλλά κυρίως να δοκιμάσει το μιούζικαλ ως είδος εφόσον έχει περάσει από όλα τα είδη του σινεμά. Και αυτό τον κάνει ακόμα πιο μεγάλο σκηνοθέτη που εκτός από μεγάλος παραμυθάς του σινεμά είναι και σκηνοθέτης ειδών τελικά. Δικαιώνεται; Ναι, από την άποψη πως σεβάστηκε την ταινία του 1961, δεν ρίσκαρε με καινοτομίες, λειτούργησε, έπιασε τον σφυγμό της ιστορίας και παρέδωσε ένα νέο έργο. Τα αριστουργήματα όμως επειδή δεν κοπιάρονται ποτέ, διότι αριστούργημα στο σινεμά σημαίνει και πράγματα σε μια ταινία που δεν εξηγούνται τεχνικά αλλά λειτουργεί ως αποτέλεσμα και ολίγον μεταφυσικό, και έτσι το φάντασμα της ορίτζιναλ ταινίας είναι πάντα εκεί και λειτουργεί (ιδίως στην πρώτη ώρα) ως ανασταλτικός παράγοντας να απολαύσει κανείς όλα τα όμορφα του Σπίλμπεργκ και των συνεργατών του (σκηνοθεσία, μοντάζ, φωτογραφία).
Από το σφύριγμα της αρχής που κηρύττει την έναρξη της όλης ιστορίας μέχρι και όλα σχεδόν τα υπέροχα τραγούδια της ταινίας, και από όλους τους ηθοποιούς που καθοδηγούνται άριστα ( η Αριάνα Ντεμπόζ στον ρόλο της Ανίτα είναι άξια διάδοχος της οσκαρικής ερμηνείας της Ρ΄ίτα Μορένο στο ορίτζιναλ) μέχρι και το over the top συγκινησιακό φινάλε, το νέο West Side Story λειτουργεί μία χαρά ως μία επετειακή υπενθύμιση (και όχι ανανέωση) 60 χρόνια μετά. Ο Σπίλμπεργκ είναι γνώστης των πάντων στο σινεμά και κατανόησε πως τίποτα δεν πρέπει να πειραχθεί και να ανανεωθεί. Αποφεύγει την πλάνο πλάνο αντιγραφή (ότι είχε κάνει δηλαδή ο Γκας Βαν Σαντ στο ριμέικ του Ψυχώ με ολέθρια αποτελε΄σματα) και στηρίζεται σε μία λίγο πιο μοντέρνα σκηνοθετική και δυναμική οπτική γωνία.
Τίποτα όμως δεν μπορεί να ξεπεράσει την πρώτη ταινία και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στο τελευταίο δεκάλεπτο που αν και αψεγάδιαστο, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την Νάταλι Γουντ και το μαντήλι στο κεφάλι της να θρηνεί. Ακόμα και οι αν οι φωνητικές ικανότητες των νέων ηθοποιών είναι πολύ καλύτερες από των προκατόχων τους, το West Side Story του 2021 θα είναι η επετειακή υπενθύμιση 60 χρόνια μετά ενός αριστουργήματος από έναν μεγάλο σκηνοθέτη που έκανε άλλο ένα όνειρο του πραγματικότητα.
Η ταινία WEST SIDE STORY κυκλοφορεί από 9 Δεκεμβρίου σε διανομή feelgood.
