Τι κι αν ο κόσμος δεν τελειώσει;
Μια αποχαιρετιστήρια αποφώνηση ενός αδιάφορου νάνου…
Μάθετε πως να μην αποφύγετε το μοιραίο (τέλος είναι θα περάσει), ποιο είναι το τραγούδι του Τέλους, πως ακριβώς θα γίνουν Όλα και …που πάτε Μετά!
Αιώνες τώρα οι Μάγια μας τα έλεγαν, έβγαιναν ταινίες μας τα έλεγαν, μετά δε βόλευε, άλλαζαν την ημερομηνία μπρος πίσω να το πετύχουνε. Τελικά καταστάλαξαν στο 2012, το κάναν και ταινία. Μετά βρήκαν εύκαιρη ημερομηνία τις 21/12 (έχεις να κάνεις κάτι; μπα). Τελικά κάποιοι βρήκαν και την ώρα (έλα ντε αλλιώς τι ραντεβού με το πεπρωμένο θα είναι) πρωί πρωί 11.10′. Δηλαδή, ίσα να φτιάξεις ένα καφέ και να φύγεις. Πάλι καλά βέβαια, φανταστείτε σε άλλα μέρη του πλανήτη ξημερώματα που ο άλλος θα κοιμάται, αλλού που θα τον πιάνει πάνω που θα τρώει για μεσημέρι ή θα τον κόψει πάνω που θα βλέπει την αγαπημένη του εκπομπή το απόγευμα, μη πω από τι θα κόψει κάποιους πιο βραδινές ώρες! Μας έταξαν συναστρίες και σεισμούς και περίεργα φαινόμενα. Που να τους πιστέψει ο κόσμος. Εδώ την άλλη φορά μας έλεγαν ότι μπαίνει το 2000 και θα μπερδευτούν τα διψήφια pc και θα αρχίσουν Ρώσοι και Αμερικάνοι να ανταλλάσσουν πυρηνικά δωράκια και πάπαλα. Εγώ πάλι έχω το άγχος όσο περνάει ο καιρός αν λέμε ότι αυτό το ρούχο είναι πολύ 60’s αν οι άνθρωποι θα καταλαβαίνουν ότι αναφερόμαστε στο 1960 ή στο 2060. Αυτό κι αν είναι σπουδαίο και μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει το χάος στην επικοινωνία των ανθρώπων μεταξύ τους. Αλλά και πάλι η επιστήμη κάνει θαύματα, σίγουρα κάτι θα βρουν μέχρι τότε είμαι σίγουρος.
Τελικά, με την υπάρχουσα κατάσταση ξέρω ότι δεν είστε λίγοι που λέτε, ρε μπας κι είναι καλύτερα να τελειώσει ο κόσμος, όχι τίποτα άλλο να γλυτώσουμε και από τα χειρότερα που έρχονται. Βέβαια, βέβαια θα ήταν κι αυτό μια λύση. Τέτοιες στιγμές είναι πάντα μια καλή ευκαιρία να κάνεις έναν μίνι απολογισμό. “Καλή επιλογή το αυτοκίνητο που αγόρασα, δε το μετάνιωσα, bye Μπέρνη, ήσουν καλό σκύλος”! Να πάρεις να αποχαιρετήσεις γνωστούς και φίλους, με στιλ και φαντασία, “άντε βρε θα σε δω στον παράδεισο”, “δε χάρηκα που σε γνώρισα”, “ευτυχώς δε θα ξαναδώ τη σκατόφατσα σου”, “αεί στο διάλο ρε ..και εκείνα τα δανεικά που σου χρωστάω ξέχνα τα”! Καταλαβαίνω ότι δε το λέτε από μικροψυχία, ούτε από φοβία να αναλάβατε τις ευθύνες σας. Ούτε φταίει η ρημάδα η κατάθλιψη που είναι κολλητική. Σίγουρα δε το λέτε από βαρεμάρα ούτε από μια ξαφνική αυτοκαταστροφική μανία που σας έπιασε να, τώρα μόλις! Άλλωστε μια μέρα όλοι μας …θα πεθάνετε! Αλλά, μιας και το τέλος του κόσμου είναι πολύ FAN ας μη σας τη χαλάσω κι ας πάω με τα νερά σας.
Αν, λοιπόν, το τέλος του κόσμου είχε τραγούδι πιστεύω ακράδαντα ότι θα το έλεγε η Μαρινέλλα και θα ήταν το “Σήμερα”. Τα είπε όλα σε δυόμιση λεπτά η κρυστάλλινη φωνή της. Φανταστείτε το με τα κατάλληλα εφέ μαζί, μεταξύ εκρήξεων και σεισμών, τσουνάμι και τυφώνων και τη γη σε πρώτο πλάνο να γίνεται κομμάτια ενώ ένα ζευγάρι κρατιέται σφιχτά έτσι για να έχει και συναίσθημα μέσα: “Σήμερα, άσε με να σε αγαπάω σήμερα, σήμερα, κράτα με στην αγκαλιά σου σήμερα κι άσε με να είμαι δική σου σήμερα, ποιος ξέρει αύριο, ίσως και να μην υπάρχει αύριο και όσα ζήσουμε, αύριο μπορεί να ξεψυχήσουμε”!
Αν μια ταινία έχει αποτυπώσει καλύτερα το τέλος του κόσμου, αυτή σίγουρα θα είναι η Day After (1983). Οι εικόνες αφού αρχίζει η καταστροφή είναι από τις πιο cult στιγμές του κινηματογράφου, είναι να λες κρίμα που εξελίχθηκαν τα εφέ και χάθηκε αυτή η “μαγεία”. Επίσης, έρχεται το τέλος του κόσμου και πάει ο άλλος να την κοπανήσει με το παπί. Που πας ωρέ; Ο σκηνοθέτης την είχε προβλέψει αυτή την αντίδραση, πριν την καταστροφή χαλάνε περιέργως και όλα τα οχήματα. Έτσι για να μη νομίζουν ότι θα την σκαπουλάρουν έτσι εύκολα. Είναι σαν να σου λέει “πάρ’τα κι εσύ εξυπνάκια”!
Και μετά τι γίνεται μετά; Άντε να φύγουμε από δω, ok, αλλά που πάμε; Μεγάλα ερωτήματα γεννιούνται και για όσους από εσάς δεν έχετε πίστη είναι σκούρα τα πράγματα. Όχι, όσοι άθεοι ρωτάτε δε γίνεται τώρα να αλλάξετε πιστεύω ούτε θα κάτσω να σας μεταπείσω, αν και ποτέ δεν είναι αργά. Μη πάτε μακριά δείτε τις χαριτωμένες γιαγιάδες, που όσο ήταν νέες ούτε που πατάγανε εκκλησία, όσο μεγαλώνουν τρέχουν κάθε Κυριακή και προς το τέλος όσες αντέχουν και μεσοβδόμαδα, να τα έχουν καλά με τους επάνω. Φροντίζουν, που να πάνε έτσι του κουτουρού; Αν υπάρχει ο παράδεισος πάντως θα είναι ίσως κάτι σαν τον κόσμο του Cirque du Soleil όπως τον έφτιαξε ο Κάμερον στο Worlds Away 3D (που δε πρόλαβα να δω ακόμα). Εναλλακτικά φανταστείτε κάτι από το “Η Ζωή Μετά” του Αρκά! Αν πάντως δείτε ότι πάτε σε ένα μέρος, όσο ωραίο κι αν σας φαίνεται και πάρει το μάτι σας καναν Έλληνα πολιτικό, μη γελιέστε …στην κόλαση πήγατε!
Αν μπορούσα να κρατήσω λίγο τη σοβαρότητα μου, ίσως να σας έλεγα ένα καλό κατευόδιο, να σας έδινα κλείνοντας μερικά από τα φιλοσοφημένα μου τσιτάτα, ή καμιά καλή συνταγή μαγειρικής (όπως ο μάγειρας στο Deep Blue Sea). Θα μπορούσα πάλι να σας πω μερικά συγκινητικά λόγια και να κλείσω με το πιασάρικο “..it’s being a hell of a ride”! Αν ήθελα κάτι αγγλικό θα μπορούσα να σας πω και το “see you around” αλλά σίγουρα θα βρεθεί κάποιος κακόβουλος και θα πει ότι κυριολεκτώ και λέω ότι θα σας δω σκόρπιους τριγύρω! Εγώ απλά θα σας πω το προφητικό “θα τα πούμε” γιατί όπως και να έχει έτσι θα γίνει!
Gimli, Over and Out .-
(μπιπ)
