Editorial: Γιατί δεν ρίχνω τη «μάσκα»

Του Τάιλερ Ντέρντεν

Είμαι ο Τάιλερ Ντέρντεν. Και δεν κρύβομαι πίσω από μία ψεύτικη ταυτότητα. Το να επιλέγεις ένα κινηματογραφικό ψευδώνυμο δεν σημαίνει ότι θέλεις μυστικά να αποκαθηλώσεις κάποιον, να κοροϊδέψεις, να βρίσεις. Αν θέλαμε κάτι τέτοιο, οι κριτικές μας, τα θέματά μας θα το έδειχναν.

Το ψευδώνυμο μου δεν αποδεικνύει την ανάγκη μου να κρυφτώ. Αποδεικνύει την αγάπη μου για το σινεμά. Ζω γι’ αυτό, γράφω για αυτό, εκτίθεμαι με τα γραπτά μου κάθε μέρα. Για αυτά κρίνομαι και όχι για το όνομα μου.

Εδώ στους Cinεπιβάτες οι ταυτότητες δεν υπάρχουν για να κρυβόμαστε πίσω από αυτές. Τις δημιουργήσαμε γιατί τις αγαπάμε. Και τις τιμούμε.

Είμαι ο Τάιλερ γιατί αγάπησα τον χαρακτήρα αυτόν από την πρώτη στιγμή. Γιατί μπήκα στη σκοτεινή αίθουσα για να δω το Fight Club και η ταινία αυτή με στοίχειωσε. Γιατί ποτέ πια δεν μπορώ να δω μία σκηνή από την ταινία χωρίς η καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά, χωρίς να σκεφτώ ότι «κάπου εδώ μέσα βρίσκομαι εγώ».

Ο Τάιλερ δεν είναι η μυστική μου ταυτότητα. Είναι ο φόρος τιμής μου στο σινεμά.

Το ίδιο και ο Αντουάν Ντουανέλ, ο Γκίμλι, ο Ε.Τ. ο εξωγήινος για τους αντίστοιχους φίλους Cinεπιβάτες. Είναι τα βράδια που περάσαμε βλέποντας Φρανσουά Τριφό ή οι σκηνές από τις ταινίες του Σπίλμπεργκ που μας έκαναν να κλάψουμε. Είναι η χαρά που πήραμε κάθε φορά που ο νάνος του Τόλκιν κράδαινε το τσεκούρι του.

Τα ψευδώνυμα ξεκίνησαν ως ένα αστείο που έμεινε. Αλλά έγιναν κάτι πολύ περισσότερο. Έγιναν μία μεγάλη αγάπη. Πολλοί από εμάς επιλέγουν να αποκαλύψουν και τα πραγματικά τους ονόματα.

Αλλά καθώς η σοβαροφάνεια δεν μου αρέσει, το δικό μου το διατηρώ και το τιμώ. Γιατί μπορείς να βάλεις ένα όνομα στο Διαδίκτυο και να είναι ψεύτικο. Ένας Νίκος Παπαδάκης (τυχαία επιλογή ονόματος) δεν λέει τίποτα. Ενώ ένα κινηματογραφικό όνομα που αγάπησες λέει πολλά.

Ο Τάιλερ μου δεν είναι λύση ανάγκης. Αλλά επιλογή…