Γιατί μου άρεσε ο Λίνκολν
(Άποψη πάνω στην ταινία Λίνκολν από μια φίλη των Σινεπιβατών)
Τον Λίνκολν τον ξαναέβλεπα άνετα επί τόπου! Ξετρελάθηκα. Ο φίλος μου ο Κώστας πρέπει να κοιμήθηκε στα 2/3 της ταινίας… (είχαμε πάει στις 00:10 να το δούμε)!
Το θέμα δουλείας το έχει απαντήσει η ιστορία εδώ κ πόσα χρόνια εκεί δεν φαινόταν. Θα ήταν περιττό να το περιέγραφε. μου άρεσε η στάση των πολιτικών. Η διαμάχη στο κοινοβούλιο. Μου άρεσε η μικροπολιτική των διάφορων ομάδων και πως ένας ηγέτης χειρίστηκε τις αδυναμίες των “μικροαστούληδων” που δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους και έκανε το ιστορικό βήμα. Μου άρεσε η ταπεινότητα του Λίνκολν. Που τα έβαζε με όλους και με όλα ακόμα κ στην οικογένεια του. Μου άρεσε πως τα τόσο μικρά βήματα των πολιτικών οδήγησαν σε τόσο μεγάλο άλμα στην ιστορία. Περιγράφει πως όταν οι μάζες ξεκινήσουν, πως όταν έχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές συνθήκες το ναι στο καινούργιο εισχωρεί στα μυαλά των ανθρώπων κλειδιά π.χ. Λίνκολν και αυτοί τα υλοποιούν γιατί .. γιατί βλέπουν ότι το νερό έχει μπει στο αυλάκι και αυτοί απλά το ακολουθούν με την δική τους μαεστρία και δύναμη.
Επίσης, η ταινία δείχνει πως ο άνθρωπος δεν είναι υπερήρωας. Απλά ασκεί τα καθήκοντα που του έχουν τεθεί για να εκπληρώσει τον ρόλο που του έχει δοθεί.
Καλά έκανε ο σκηνοθέτης και αφιέρωσε 10 λεπτά παραπάνω για να φανεί ο θάνατος του Λίνκολν και ας έκανε κοιλιά. Έπρεπε να κάνει κοιλιά το έργο εκεί. Περιέγραψε πως όσο απλά και λιτά έκανε το βήμα -κίνησε τα πιόνια στο σκάκι- έτσι απλά κέρδισε το παιχνίδι, έτσι απλά τον έφαγαν και έτσι απλά πέθανε. Χωρίς ματαιοδοξία και κλάματα και θεατρινισμούς.
Ο Λίνκολν παρουσιάστηκε στο έργο ως ο υπηρέτης μίας μεγαλύτερης κίνησης, το πέρασμα της ιστορίας του ανθρώπου οριστικά από την δουλεία σε μία δυστυχώς άλλη μία μορφή δουλείας, της μισθωτής εργασίας.
Ντάνιελ Ντέι Λούις -αυτός για εμένα πρέπει να το πάρει το όσκαρ!
Μου άρεσε η ερμηνεία, υπηρέτησε το ρόλο. Έκανε την υπέρβαση, θα έλεγα πως για κάποιους θα τους έσπαγε τα νεύρα και θα σιχαινόντουσαν την ερμηνεία του γιατί όλοι τον Λίνκολν τον θεωρούν “γαμάτο” και “φοβερό και τρομερό”.
Όλοι θα ήταν ψώνια με τον εαυτό τους αν ήταν ο Λίνκολν. Και όμως ο ηθοποιός ακόμα και στα μάτια του είχε την ταπεινότητα, την θαμπή λάμψη που σου λέει πως από την μία ξέρω ποιος είμαι και τι κάνω, βλέπω πέρα από πολλά αλλά και από την άλλη είχε όλη τη θλίψη γιατί ήξερε πως τα βάζει με όλους και με όλα και πως κανείς δεν το καταλάβαινε τι έργο πάει να κάνει. ακόμα κι οι πιο στενοί του συνεργάτες.
Συκοφαντίες! Κοιμήθηκα μόνο στο 1/3 της ταινίας. Κώστας 🙂