Editorial: Γιατί η νίκη του Moonlight στα Όσκαρ ήταν απολύτως απαραίτητη
Σε μία βραδιά που δυστυχώς θα μείνει στην ιστορία για τον λάθος λόγο (την γκάφα στην ανακοίνωση της Καλύτερης Ταινίας), η νίκη του Moonlight στα Όσκαρ είναι απολύτως σημαντική. Και το λέω συνειδητά, όχι σαν κάποιος που θεώρησε υπερτιμημένο το La La Land, αλλά σαν κάποιος που το λάτρεψε και που θα ήθελε πολύ να το δει να φεύγει με το χρυσό αγαλματάκι.
Στην Αμερική του Τραμπ, μία ταινία για ένα ομοφυλόφιλο, μαύρο αγόρι που ζει στο περιθώριο με μια μητέρα ναρκομανή -η πρώτη μάλιστα LGBT ταινία που κερδίζει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας-, ένας Ιρανός σκηνοθέτης που έστειλε το δικό του πολιτικό μήνυμα, ένας Αφροαμερικανός μουσουλμάνος επικρατούσαν, στέλνοντας το πιο ηχηρό μήνυμα κατά του διχασμού που επιχειρεί ο Τραμπ.
Είναι πολλοί αυτοί που σπεύδουν να πουν ότι η απόφαση της Ακαδημίας ήταν πολιτική. Μα φυσικά ήταν πολιτική. Ζούμε σε μία εποχή που τα πάντα είναι πολιτική και το Moonlight είναι και αυτό μια πολιτική ταινία. Γνωρίζοντάς το αυτό ψήφισαν τα μέλη της Ακαδημίας, με αυτό το κριτήριο επέλεξαν ποια ταινία θα βραβεύσουν (δεν είναι άλλωστε άνθρωποι που ζουν αποκομμένοι από τον κόσμο, ζουν σε μία Αμερική σε μια ταραγμένη περίοδο, στην Αμερική του Τραμπ). Διαφωνώ με όσους πιστεύουν ότι η βράβευση μιας ταινίας δεν θα πρέπει να είναι και πολιτική υπόθεση. Το Moonlight είναι μία εξαιρετική ταινία, αλλά παράλληλα έχει και κάτι πολύ σημαντικό να πει. Και αν δεν το πει τώρα, πότε θα το πει;
Κάποιοι σημειώνουν ότι η επιλογή ήταν politically correct. Μα εν μέρει γι’ αυτό είναι σημαντική. Γιατί το Moonlight είναι μια υπέροχη, τρυφερή ταινία (είναι πάνω απ’ όλα ταινία και όχι ντοκιμαντέρ, είναι δηλαδή γυρισμένη με κινηματογραφικό τρόπο), μια ταινία που έρχεται σε μια εποχή που το πολιτικά ανορθόδοξο έχει γίνει κανόνας, σε μια εποχή που ο πρόεδρος μιας χώρας (και όχι απλά μιας χώρας αλλά μίας εκ των ισχυρότερων χωρών του κόσμου) θεωρεί ότι δικαιούται να προσβάλει και να φωνάζει για να ακουστεί πάνω από όλους. Αυτή η ταινία μιλά ψιθυριστά για την αλήθεια του να είσαι ένα μαύρο ομοφυλόφιλο αγόρι στη σύγχρονη Αμερική. Και όσο και αν αγαπώ το La La Land, αυτό το άκρως επίκαιρο και σημαντικό πολιτικό μήνυμα δεν θα μπορούσε να το μεταφέρει.
Και δεν είναι μόνο η νίκη του Moonlight σημαντική. Ο Ιρανός Ασγκάρ Φαραντί κερδίζει το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας για τον Εμποράκο του (και όχι χαριστικά). Μία ημέρα μετά το «κοινό μέτωπο» των υποψηφίων για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας κατά της ανόδου του φασισμού και του εθνικισμού, ο Φαραντί, ο οποίος δεν παρέστη στην τελετή από σεβασμό στους πολίτες επτά χωρών, την είσοδο των οποίων στις ΗΠΑ θέλησε να απαγορεύσει ο Τραμπ, εκπροσωπήθηκε στη σκηνή από την Ανουσέχ Ανσάρι, πρώτη Ιρανή και μουσουλμάνα στο διάστημα, η οποία διάβασε το συγκλονιστικό μήνυμα του σκηνοθέτη.
Είναι κρίμα που η επική γκάφα της Ακαδημίας θα επισκιάσει την (πολιτική) σημασία της βράβευσης όλων αυτών των ανθρώπων…
