Μια Χειμωνιάτικη Ιστορία

Ο Peter Lale (Colin Farrell) είναι ένας ορφανός νεαρός που ζει στην Νέα Υόρκη το 1816 και για να επιβιώσει έχει εξασκήσει  την τεχνική της διάρρηξης κάτω από τα φτερά προστασίας του Pearly Soames (Russell Crowe). Όταν όμως αποφασίζει να ξεφύγει από αυτή του την συνήθεια, ένα λευκό άλογο με μαγικά φτερά τον βοηθά να διαφύγει το μένος του αρχιληστή. Το άλογο όμως αυτό του προσφέρει κάτι παραπάνω από την συντροφιά ενός ζώου, παίζει έναν ρόλο ρυθμιστή της μοίρας, και τον οδηγεί στο κατώφλι μιας όμορφης κοπέλας. Ο Peter θα ερωτευτεί την γλυκιά κοκκινομάλλα  Beverly Penn (Jessica Brown Findlay) , η οποία πάσχει από φυματίωση. Ρομαντικά αισιόδοξος θα πιστέψει ότι η αγάπη του μπορεί να την γιατρέψει. Όταν όμως αυτό δεν θα συμβεί, εκείνος θα περιπλανηθεί στο χρόνο έχοντας χάσει την μνήμη του και αναζητώντας τον λόγο της ύπαρξης του θα καταλήξει στην Νέα Υόρκη του 2014.

Το Winter’s Tale είναι κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Mark Helprin, και η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Akiva Goldsman (ο οποίος έχει επιμεληθεί σενάρια από μεταφορές βιβλίων όπως Κώδικας Da Vinci, Πεφωτισμένοι, Ζωντανός Θρύλος, Cinderella Man). Η ταινία αφηγείται μια ερωτική ιστορία με εξωτερικές παραμέτρους το πεπρωμένο, τον σκοπό της ύπαρξης μας και την αιώνια μάχη μεταξύ του καλού και του κακού.  To Winter’s Tale είναι χωρισμένο σε δύο κομμάτια, στο πρώτο αφηγείται την ιστορία ενός έρωτα με προκαθορισμένο τέλος εξαιτίας φυσικών παραγόντων και στο δεύτερο ακολουθούμε την αναζήτηση ενός ήρωα ο οποίος έχει χαθεί σ’ ένα ταξίδι στον χρόνο. Όπως μας ενημερώνει και ο τίτλος, η ταινία είναι ένα παραμύθι, έτσι λοιπόν θεωρώ ανούσιο να σταθώ σε αφηγηματικά κενά και αστοχίες. Κινηματογραφικά όμως, το πρώτο μέρος ήταν πιο κοντά σε κάτι παραμυθένιο και ρομαντικό σε σχέση με το δεύτερο όπου γίνεται μια περίεργη σύνδεση μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας, όπου η τελική συνοχή είναι λίγο άτσαλη.

Γεμάτη από ευκολονόητους συμβολισμούς με καλή πρόθεση και βασισμένη στην ιδέα ότι όλα και όλοι επιτελούμε κάποιο σκοπό, η Χειμωνιάτικη Ιστορία δεν πείθει για την σοβαρότητα της, κυρίως γιατί αντιμετωπίζει τους θεατές σαν μικρά παιδιά που τους αφηγούνται ένα παραμύθι. Ίσως η μόνη ενδιαφέρουσα στιγμή της ταινίας να είναι η μικρή εμφάνιση , σε διαβολικό ρόλο, του Will Smith σύμφωνα όμως με b-movies κριτήρια! Ο Crowe, σε αντίστοιχο διαβολικό ρόλο με εκδικητικές τάσεις που προσπαθεί να αποτρέψει το καλό από το να συμβεί, μοιάζει έξω από τα νερά του και δίνει στον χαρακτήρα κωμικό εώς γελοίο ύφος, το οποίο πιστεύω δεν πρέπει να ήταν ο στόχος του σκηνοθέτη. Οι γυναικείοι χαρακτήρες της Jessica Brown Findlay και της Jennifer Connelly  ερμηνεύονται με αξιοπρέπεια, όσο για τον Colin Farell που ποτέ δεν του είχα ιδιαίτερη αδυναμία δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτα παραπάνω πέρα από την ιδιαίτερη κόμμωση!

Τέλος, ας μείνουμε στα ποιητικά voice over της ταινίας που μας αφήνουν με μια αίσθηση αισιοδοξίας και σπουδαιότητας της παρουσίας μας σ’ αυτό τον πλανήτη. “What if we are all part of a great pattern that we may one day understand?”