The Wolverine

ok, λάτρεις των xmen έφτασε η ώρα που μπορείτε να απολαύσετε άλλη μια περιπέτεια της σειράς… προσοχή όμως στα ψιλά γράμματα!

Wolverine, ο σχιστομάτης!

[highlight color=”eg. yellow, black”]Έχει αρκετούς και για τους δυο μας.. ας νικήσει ο καλύτερος νάνος! – Gimli[/highlight]

Λίγα λόγια για τον χαρακτήρα πριν την ταινία:

Η συγκεκριμένη ιστορία δεν θα έχει πολλούς μεταλλαγμένους, αφού παρακολουθεί ένα μέρος της ιστορίας ενός μόνο ήρωα του Wolverine. Δεν μπορεί κανείς να πει τίποτα για αυτό, ο τίτλος της ταινίας είναι ξεκάθαρος. Οι marvelάδες είχαν την ιδέα να σπάσουν τις ιστορίες των ηρώων τους σε επιμέρους ταινίες πριν βγει άλλο ένα xmen. Αυτό έγινε ουσιαστικά με το Xmen Origins (2009), αφιερωμένο στον ίδιο ήρωα με τώρα, που είχε προηγηθεί του First Class (2011) ή αλλιώς τα παιδικά χρόνια του Χavier & Magnetto! Μάλιστα ακούστηκε ότι το επόμενο θα ήταν αφιερωμένο στην ιστορία του χαρακτήρα της Χάλι Μπέρι, της Storm. Τελικά λόγω των αρνητικών κριτικών το εγχείρημα Origins ναυάγησε, το πείσμα όμως παρέμεινε. Έτσι φτάσαμε φέτος να δούμε τον Wolverine να έχει τη δική του ξεχωριστή ταινία, αποκολλώντας τον από τους υπόλοιπους.

Γιατί τον συγκεκριμένο; Ο χαρακτήρας του βολεύει μιας που ως πιο μοναχικός ποτέ δεν ήταν προσκολλημένος στην ομάδα. Από την άλλη o Χιου Τζάκμαν ως Wolverine είχε επιτυχία σαν χαρακτήρας και είναι αρκετά αγαπητός στο κοινό. Για να πω την αλήθεια κι εγώ τον είχα ξεχωρίσει από τους άλλους. Επίσης πιστεύω ότι είναι ο πιο “δουλεμένος” από όλους τους xmen, πολύ διαφορετικός από το κόμικ κυρίως σε εμφάνιση (που πήγε η κίτρινη στολή; στα σκουπίδια προφανώς). Εξάλλου γιατί να μην έχει κι αυτός τη δική του ταινία; Τι καλύτερο έχει ο Superman (την μπέρτα), o Batman (την Catwoman), o Ironman (τα φαντεζί γκατζετάκια), o Hulk (την πρασινίλα) ή οι λιγότερο φανταχτεροί Captain America, Daredevil, Spawn, Hellboy και πάει λέγοντας… Ο χαρακτήρας του μοναχικού λύκου είναι ένας οξύθυμος freelancer, ισορροπεί συχνά ανάμεσα στο καλό και το κακό, ενώ το καυστικό χιούμορ και το στωικό υφάκι του τον κάνει σκοτεινό αλλά και απλό. Δεν το παίζει ο “εγκέφαλος” ούτε έχει μεγαλεπήβολα σχέδια να σώσει τον κόσμο ή να τον κάνει καλύτερο. Ζει απλά και αποφεύγει να μπλεχτεί σε φασαρίες, αν αυτές δεν έρθουν να του χτυπήσουν πρώτες την πόρτα. Τότε θα πέσει σαν αγρίμι στη μάχη για να προστατέψει τον εαυτό του και αυτούς για τους οποίους νοιάζεται, με άλλα λόγια την αγέλη του. Οι ικανότητες του να αναγεννιέται με την αυτοίαση  του τον καθιστά πρακτικά αθάνατο, ενώ τα αδαμάντινα νύχια, που βγάζει στις δυο μπουνιές του, τον καθιστούν εξαιρετικό μαχητή μόνο κοντινών αποστάσεων. Όλο αυτό το στιλ και η προσωπικότητα άγριου κυνηγημένου ζώου δε θα μπορούσε να ανεχτεί περιορισμούς. Ασφυκτιά μέσα σε στολές όσο σε κανόνες. Έτσι προτιμά ένα δερμάτινο τζάκετ κι ένα τζιν παντελόνι παρά φουσκωτές στολές από μέταλλο, μπέρτες από πλαστικό ή λίκρα, στενά κολλάν ή φωσφοριζέ σλιπάκια. Ούτε προτιμά φιγουρατζίδικα οχήματα και μηχανές. Μια παλιά bmw μοτοσικλέτα ή ένα παλιό αγροτικό τζιπάκι κάνει τη δουλειά. Είναι θα έλεγε κανείς πιο κοντά στον απλό άνθρωπο τόσο εμφανισιακά όσο και στο χαμηλό προφίλ του.

Γιατί ο Wolverine έγινε σχιστομάτης:

To να απομονώσεις σεναριακά τον λυκάκο των xmen δεν είναι δύσκολο, μιας που ως ανήσυχο πνεύμα αλλά και αδάμαστο ζώο δεν μπορεί να περιοριστεί στην ακαδημία του Professor X / Charles Xavier και συχνά την κοπανάει αναζητώντας τη μοναξιά του. Μην ξεχνάμε ότι ο τύπος είναι πρακτικά αθάνατος, επομένως θεωρητικά πάντα, μπορείς να τον βάλεις όσο πίσω στην ιστορία θες. Το επεισόδιο της ταινίας διαδραματίζεται όμως στην Ιαπωνία. Εδώ οι παραγωγοί τα έκαναν ολίγον θάλασσα μπλέκοντας πολλά. Κατανοητό πως προσπαθούν να βάλουν την Ασία στο κάδρο του φιλμ, μιας που είναι μια μεγάλη σινε-αγορά όπου ιδίως τα τελευταία χρόνια η κοπή εισιτηρίων είναι χρυσός για το Χόλιγουντ. Αποδέχομαι και τη σκέψη ότι έχει πλάκα να τα βάζει ο ήρωας με στρατιές νίντζα ή σαμουράι κι αυτός απέναντί τους μόνο με τα τεράστια ατσάλινα νύχια του. Αυτόματα όμως τον βγάζει παντελώς εκτός κλίματος. Δυστυχώς εδώ ήρθε και ένα άλλο γεγονός (Ναγκασάκι) και τα έκανε εντελώς μαντάρα. Είναι αυτή η πεποίθηση των Αμερικάνων ότι όλα τα κάνουν καλά ακόμα και τις πιο μαύρες στιγμές της ιστορίας τους. Ναι, λοιπόν, με την αρχή της ταινίας βρίσκουμε  τον Wolverine είναι εκεί όταν πέφτει η βόμβα αιχμάλωτος. Όχι μόνο το ζει σαν θύμα αλλά βγαίνει και νικητής σώζοντας έναν καημένο Ιάπωνα στρατιώτη. Αν τους αφήσουμε νομίζω σε λίγα χρόνια θα μας πουν ότι έφταιγαν οι Γιαπωνέζοι για το Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα, ή οι Ρώσοι Σοβιετικοί, οι Γερμανοί Χιτλερικοί ή οι εξωγήινοι. Δεν θα ήταν τόσο κακό να αποδεχτεί αυτός ο λαός μια φορά ότι κάτι που έκαναν δεν ήταν και τόσο καλό για την ανθρωπότητα.

Παραβλέποντας αυτήν την λίγο αλλόκοτη αρχή που θα αποτελέσει το έναυσμα για να ξαναταξιδέψει ο χαρακτήρας μας στην Ιαπωνία σε πρώτο χρόνο αφήγησης της ταινίας διακρίνουμε ένα μικρό μούδιασμα. Το είχα υποψιαστεί με την αφίσα της ταινίας που μου ποζάρει κρατώντας την Κατάνα μεταξύ σαολίν και γκρίζου Hulk! Σαν να γέρασε ο Χιου Τζάκμαν και να βάρυνε θα έλεγα, αλλά κάτι τέτοιο αν συνέβαινε ίσως να ταίριαζε με την ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα του.  Λέτε να κουράστηκε να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει τα ποντίκια του για τις ανάγκες του ρόλου; Για κάποιο αδιευκρίνιστο σε μένα λόγο δεν μπήκε στο ρόλο του όπως το είχε κάνει στις ταινίες που προηγήθηκαν. Φαίνεται λίγο νωθρός και αναποφάσιστος. Ακολουθεί η φάση της “κατάθλιψης” του ήρωα που ζει σαν άστεγος στα όρη και τα βουνά και περιμένουμε όλοι πότε θα τον πλύνουν και θα τον κουρέψουν!

Το μεγάλο hook της ταινίας φανερώνεται ως η αθανασία του ήρωα. Τουλάχιστον όπως δίνεται στο τρέιλερ και θα δείτε και στην διάρκεια της ταινίας. Αυτό θα κριθεί και θα δοκιμαστεί, αυτό θα κινδυνέψει να χάσει και θα κληθεί να υπερασπιστεί ο Wolverine. Μην περιμένετε τίποτα βαθυστόχαστα νοήματα γύρω από το νόημα της ύπαρξης, αναφερόμαστε στην ξεχωριστή του ικανότητα να θεραπεύεται και να επουλώνει τις πληγές του. Να πω ότι αντιλήφθηκα να κινδυνεύει ο πρωταγωνιστής; Να πω ότι έγινε κοινός θνητός; Εκτός αν εγώ έχασα κάτι. Το τραγελαφικό συμπερασμά μου ήταν ότι ο χαρακτήρας δεν κινδύνεψε ουσιαστικά κάπου. Δεν ξέρω αν θα διαφωνήσετε, αλλά ως προς τη ροή του, το σενάριο δεν πρωτοτύπησε καθόλου, αλλά ήταν γραμμικό και προβλέψιμο. Ενδιαφέρον στοιχείο αποτελεί το όραμα της Jean Grey, της αγαπημένης του Wolverine, που αν θυμάστε στο τέλος είχε μετατραπεί σε Phoenix υποκύπτοντας στην αρνητική της πλευρά αναγκάζοντας τον να την σκοτώσει. Η εισαγωγή της στα όνειρα που τον στοιχειώνουν δίνει χρονική αλληλουχία στο έργο και τροφή στους εφιάλτες του ήρωα παρουσιάζοντας το ψυχικό του αδιέξοδο. Δυστυχώς, όλα τα προβλήματα λύνονται και τα σκοτεινά σύννεφα διαλύονται πολύ εύκολα χωρίς ουσιαστική εσωτερική μάχη και το ενδιαφέρον που χτιζόταν μένει μετέωρο.

Το μεγάλο αρνητικό της ταινίας είναι ότι το τρέιλερ στα δίνει όλα. Έχοντας δει κάποιος αυτά τα ούτε 3 λεπτά είναι σαν να έχει δει όλη την ταινία. Πραγματικά δεν έχει κάτι άλλο να περιμένει. Έτσι κι ο θεατής που έχει ήδη καταλάβει προς τα που κινείται το σενάριο δεν βλέπει κάτι που δε το φαντάζεται. Όλες οι σκηνές φαίνονται χιλιοπαιγμένες, ενώ οι υπόλοιποι χαρακτήρες στον περίγυρο ακολουθούν τον ίδιο κανόνα. Όλους νιώθεις ότι κάπου τους έχεις ξαναδεί. Το ίδιο ισχύει και για την νέα προσθήκη χαρακτήρα κακού μεταλλαγμένου, της Venom. Ήταν ειλικρινά ανάγκη να μας κάνει spoiler αποκαλύπτοντας την από το τρέιλερ; Οφείλω εδώ να πω ότι εγώ προσωπικά εστιάζω στο πως θα μου παρουσιάσει ο σκηνοθέτης το θέμα του παρά την πρωτοτυπία του ίδιου του θέματος. Και αυτό γιατί έχω δει ταινίες κρατώντας την ανάσα μου ακόμα κι αν γνωρίζω τι θα γίνει μαγεμένος στα πλάνα ή στις ερμηνείες των ηθοποιών. Σκεφτείτε κι εσείς πόσες ταινίες -ιδίως παλιές, που γνωρίζετε το τέλος τους, κάθεστε με όρεξη και τις ξαναβλέπετε. Άρα το βασικό φταίξιμο το ρίχνω στη σκηνοθεσία και τις αδιάφορες ερμηνείες.

Περνώντας στο κομμάτι της δράσης, μιας που μιλάμε για μια περιπέτεια η ετυμηγορία παραμένει η ίδια. Ένα κολάζ προηγούμενων ταινιών χωρίς το κάτι παραπάνω που θα μας κάνει να τη θυμόμαστε. Αν ξεχώριζα κάτι θα ήταν η σκηνή στο τρένο με τη μάχη στην οροφή του, μια μίνι εξέλιξη της αντίστοιχης σεκάνς του Μοναχικού Καβαλάρη αλά Γούλβεριν. Επίσης ενδιαφέρον είχε το κυνηγητό στις οροφές των κτιρίων λίγο πριν, όπου όμως πρωταγωνίστησε ο νεαρός Ιάπωνας με το τόξο του κι όχι ο φίλος μας με τα νυχάκια. Όσο προχωράμε προς το τέλος και την μάχη με το “ρομπότ” ο όρος “προβλεπέ” εμφανίζεται με κεφαλαία γράμματα και δε φεύγει πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Μου έμεινε και η απορία στο τέλος ποιος δηλητηρίασε το βέλος της αρκούδας, γιατί το συμπέρασμα που βγαίνει είναι αντιφατικό, αν το καταλάβατε εσείς καλύτερα εξηγήστε μου κι εμένα… Παραμένει μια μέτρια ταινία δράσης που θα πρέπει να δουν οι φίλοι των xmen, ίσως σε dvd, αλλά σε σχέση με τις προσδοκίες που είχα τουλάχιστον εγώ από την ταινία μια λέξη μόνο την χαρακτηρίζει: Απογοήτευση!