Λόγια και εικόνες
Ο Τζακ Μάρκους είναι ένας καθηγητής φιλολογίας σε ένα κολέγιο των ΗΠΑ, ο οποίος ζει και αναπνέει για τις λέξεις. Για την προέλευσή τους, για τον τρόπο τους να σε ταξιδεύουν, να εξάπτουν τη φαντασία τους. Μία καθηγήτρια καλών τεχνών με πρόβλημα υγείας, η Ντίνα Ντελσάντο, θα φτάσει στο ίδιο κολέγιο και θα ξεκινήσει ανάμεσά τους μία διαμάχη σχετικά με το τι έχει μεγαλύτερη σημασία: οι λέξεις ή οι εικόνες; Κι ενώ η Ντελσάντο καλείται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της υγείας της, ο Μάρκους έχει τους δικούς του δαίμονες να αντιμετωπίσει: τη λευκή σελίδα και το ενδεχόμενο της απόλυσής του.
Μετράει η εικόνα όσο 1.000 λέξεις; Αυτό το ερώτημα βρίσκεται πίσω από την υπόθεση της ταινίας, τουλάχιστον ως κεντρική ιδέα. Ο κάθε ένας από τους καθηγητές έχει τη δική του απάντηση να δώσει και το κάνει με ωραία επιχειρήματα και ευφάνταστο τρόπο. Στη βάση της, η ταινία είναι μια ρομαντική κομεντί, αλλά μία ρομαντική κομεντί που διαφέρει από τις άλλες καθώς δίνει στους θεατές τροφή για σκέψη.
Από το πρωταγωνιστικό δίδυμο ξεχωρίζει ο Κλάιβ Όουεν. Ο ρόλος του είναι πιο συγκροτημένος, μιλά με πάθος για τις λέξεις, τις υπερασπίζεται, τις στηρίζει με συναίσθημα. Από την άλλη, ο χαρακτήρας της Μπινός μπορεί να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και περισσότερο χιούμορ, αλλά η ίδια είναι μάλλον διεκπεραιωτική. Αρκετές είναι οι φορές που την έχουμε δει να τα πηγαίνει καλύτερα στους γαλλόφωνους παρά στους αγγλόφωνους ρόλους της. Αυτή τη φορά, ο χαρακτήρας της δεν ολοκληρώνεται πλήρως καθώς τα ζητήματα που φαίνεται να την απασχολούν σαν να ξεχνιούνται σε κάποιες στιγμές της ταινίας.
Υπάρχουν στιγμές που θυμίζει κάτι άλλο (όπως το Finding Forester ή τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών), υπάρχουν και αμήχανες στιγμές (όπως οι σκηνές που αφορούν τους φοιτητές), αλλά η ταινία διαθέτει φωτεινά χρώματα, ωραίες ατάκες και καλές ερμηνείες. Υπάρχουν στιγμές που δεν ξεφεύγει από τα κλισέ (ο αλκοολικός και προβληματικός συγγραφέας για παράδειγμα), αλλά από την άλλη αποτελεί μία ευκαιρία για ένα ευχάριστο βράδυ στη ζέστη του Δεκαπενταύγουστου στην Αθήνα.
Πάντως, η ταινία θα μας θυμίσει όμορφες φράσεις αγαπημένων συγγραφέων, θα πλημμυρίσει την οθόνη με χρωματιστές μπογιές και έργα τέχνης. Και τελικά θα μας θυμίσει τι είναι αυτό που κάνει την τέχνη τόσο απαραίτητη.
