Wreck-it Ralph: Μια κατσίκα στα όσκαρ!
Όταν ήμουν μικρός η γιαγιά μου μας έλεγε ιστορίες από το χωριό. Μια από αυτές ήταν για την κατσίκα που βγάζει το γάλα αλλά μετά δίνει μια κλωτσιά στην καρδάρα και το χύνει. Καρδάρα λέγανε το ξύλινο ή μεταλλικό κουβά που χρησιμοποιούσαν για το άρμεγμα. Αυτή η εικόνα μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα και τον “Ραλφ, η επόμενη πίστα” όπως λέγεται στα ελληνικά, αν και τελικά μάλλον ο αγαπητός Ραλφ δεν την πέρασε την πίστα με αποτέλεσμα να μείνει στο εκνευριστικό σηματάκι του “Game Over”!
[highlight color=”eg. yellow, black”]Έχει αρκετούς και για τους δυο μας.. ας νικήσει ο καλύτερος νάνος! – Gimli[/highlight]
Αν το Wreck-it Ralph ήταν κανονική ταινία ίσως διαγωνιζόταν επάξια για το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου. Από την άλλη για Pixar, το σχέδιο και η ιδέα μας είναι αρκετά οικεία τόσο από το Monsters inc. όσο και από τα Toy Story. Ήρωας μας είναι ο καλόψυχος “κακός” ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού ο Ralph που του αρέσει να σπάει πράγματα. Αναμενόμενο, λοιπόν, ο χαρακτήρας μας να μην έχει πολλούς φίλους και να νιώθει εγκλωβισμένος στη ρουτίνα της καθημερινότητας του. Ακόμα και το group therapy με τους υπόλοιπους κακούς άλλων παιχνιδιών δε τον βοηθάει να νιώσει καλύτερα. Μετά από ένα καβγά στα 30στα γενέθλια του παιχνιδιού αποφασίζει να δείξει σε όλους (ίσως και στον εαυτό του) την αξία του και να κερδίσει ένα ηρωικό παράσημο.
Κάπως έτσι ξεκινά η περιπλάνηση του Ραλφ μέσα στα ηλεκτρονικά παιχνίδια με κέρματα. Ανάμεσα τους οι πιο παλιοί θα αναγνωρίσουμε μερικά από τα παλιά μας πιξελωτά αγαπημένα, αν και σίγουρα η λίστα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη. Τελικά περνάμε μέσα από τους “Στρατιώτες του Σύμπαντος” και τη μάχη τους με τα Βugs και επικεντρωνόμαστε στον κόσμο του Sugar Rush και στη σχέση του Ραλφ με την μικρή Vanellope. Από φωνές ξεχωρίζει η φωνή και το χιούμορ του John C. Reilly, που είναι και ο μόνος αναγνωρίσιμος αστέρας. Οικονομική κρίση θα μου πείτε, εξάλλου δε νομίζω ότι διάσημες φωνές θα προσέδιδαν περισσότερο στο αποτέλεσμα.
Έχω μερικές ενστάσεις στο σενάριο που φαίνεται να μη μπορεί να αποφασίσει σε ποιους απευθύνεται, μικρούς ή μεγάλους. Σε αυτό το σημείο εστιάζοντας φαίνεται η διαφορά με τη σειρά του Shrek. Εκεί βλέπαμε τον προσανατολισμό να είναι όλο και περισσότερο στις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες τόσο στο χιούμορ όσο και τους διαλόγους. Η αλήθεια είναι ότι σήμερα κάθε σπίτι έχει τουλάχιστον έναν υπολογιστή ή laptop. Φανταστείτε, μετά το νόμο που απαγόρευσε τα περιβόητα “φρουτάκια” υπάρχουν ελάχιστα μαγαζιά με ηλεκτρονικά παιχνίδια. Άντε να πετύχει κανείς κάνα ξεχασμένο σε κάνα καράβι το καλοκαίρι, αν και πλέον δεν είναι με κέρματα. Έτσι αρκετά πιτσιρίκια δε θα αναγνωρίσουν καν τα μηχανήματα που θα βλέπουν. Για πιο μεγαλίστικη η ταινία πάλι “κόβεται” μιας που η υπόθεση εξελίσσεται αρκετά γλυκανάλατη. Ίσως τα πολλά γλυκά της πίστας του Sugar Rush μου έκατσαν βαριά στο στομάχι!
Πάντως τα γραφικά και οι εικόνες σε καμιά περίπτωση δεν έφτασαν τις αντίστοιχες του Brave που παραμένει για μένα ο κυρίαρχος των animation για τα φετινά όσκαρ.
