Το σιγανό ποτάμι
Οι ταινίες που ασχολούνται με τον βίο αληθινών προσώπων (εν ζωή ή όχι) έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα -όχι μόνο επειδή αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας: δεν μας διαφωτίζουν τελικά, για το πως ήταν τα πρόσωπα που απεικονίζουν , ο θεατής , όσο και αν τον συνεπαίρνει η φυσιογνωμική ομοιότητα που επιτυγχάνεται συνήθως, δεν βγαίνει απ΄τη σκοτεινή αίθουσα σοφότερος αναφορικά με το ποιόν του/της βιογραφούμενου/ης. Δεν πιστεύω δηλαδή ότι λέει: “Ναι, έτσι ήταν ο Τάδε”, για τον απλό λόγο ότι δεν είχε την τύχη (ή ατυχία) να τον έχει γνωρίσει ώστε να υπάρχει μέσα του ένα αξιόπιστο μέτρο σύγκρισης.
Αυτό πιστεύω πως συμβαίνει και με την ταινία του Jalil Lespert YVES SAINT LAURENT (ελεύθερη μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Laurence Benaϊm ) η οποία μέσω της αναπόλησης του Πιέρ Μπερζέ, ερωτικού συντρόφου και συνεταίρου του θρυλικού μόδιστρου, αναβιώνει τρεις δεκαετίες απ΄τον βίο (προσωπικό και επαγγελματικό) του τελευταίου, αυτού του λεπτεπίλεπτου, συνεσταλμένου και τόσο ταλαντούχου (και εργατικού) αγοριού που στα 26 του χρόνια είχε ήδη τον δικό του Οίκο μόδας, μετά από θητεία ως καλλιτεχνικός διευθυντής στον Οίκο του Dior παρακαλώ. Όλα αυτά εν έτει 1957, με την εξέγερση του Αλγερινού λαού ενάντια στην γαλλική κατοχή να βρίσκεται σ’ εξέλιξη). Η ταινία του Lespert είναι κομψοτέχνημα, αντάξια του μεγάλου σχεδιαστή, γεμάτη διακριτικό αισθησιασμό και μ’ ένα έξοχο πρωταγωνιστικό δίδυμο, τους Pierre Niney και Guillaume Gallienne (ηθοποιοί του γαλλικού θεάτρου αμφότεροι), να υποδύεται πειστικότατα (όσο μας επιτρέπουν αυτό να το πούμε τα φωτογραφικά τεκμήρια) το ζευγάρι : τον εργατικότατο, ευγενέστατο, καινοτόμο μανιοκαταθλιπτικό και εραστή (κυριολεκτικά) του ισχυρού φύλου Υβ Σαιν Λωράν, και τον εραστή-οικονομικό διαχειριστή-σύντροφο-στήριγμα-έμπιστό του Πιέρ Μπερζέ.
Ταιριαστή στο πνεύμα της ταινίας είναι και η μουσική του Ibrahim Maalouf, επίσης ωραιότατα είναι τα κοστούμια, έχουμε βεβαίως και την ευκαιρία να δούμε και κάποιες δημιουργίες-ορόσημα του σχεδιαστή (σμόκιν για γυναίκες, φόρεμα-τραπέζιο). Δεν γνωρίζω τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος του σχεδιαστή ή του συντρόφου του, σχετικα με την απεικόνιση που επιχειρείται (αναμένεται στις αίθουσες και δεύτερη ταινία, του Β.Bonnelo αυτή τη φορά), πάντως ο YSL που πλάθει ο εξαίρετος Niney είναι ντροπαλός , δουλευταράς (όπως δουλευταρού ήταν και ο έτερος θρύλος της μόδας, η Κοκό Σανέλ), ενδίδει στην ομοφυλοφιλία του αλλά υποφέρει (είναι χαρακτηριστική η σκηνή της εξομολόγησης στον Πιέρ, των δύσκολων χρόνων που πέρασε στο Οράν της Αλγερίας, η γενέτειρά του, λόγω του κραξίματος που υφίστατο, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος), επιρρεπής στα ναρκωτικά και το αλκοόλ ,και “εκτός απ΄το να δουλεύω, είμαι παντελώς ανίκανος”. Ένας άνθρωπος, που παραδεχόταν πως το μόνο που ήξερε, και το ήξερε άριστα, ήταν να σχεδιάζει φορέματα, και είχε την πολυτέλεια ν’ αφοσιωθεί σ’αυτό, αφήνοντας τη διευθέτηση της καθημερινότητας στα ικανότατα χέρια του συντρόφου του Πιέρ (εξαίρετος ο Gallienne) και των συνεργατών του.
Εκτός του υπέροχου διδύμου, αξίζει ν’αναφέρουμε και τις ηθοποιούς που τους πλαισιώνουν και υποδύονται τις γυναίκες- μούσες ή συνεργάτιδές του: πολύ καλές και κουκλάρες οι Charlotte Le Bon ως Βικτουάρ, και Marie de Villepin ως Μπέτι, η Astrid Whettnall είναι άψογη στο ρόλο της Υβόν- υπεύθυνης των σαλονιών του Οίκου όπως και η γοητευτικότατη Laura Smet υποδυόμενη την κολλητή του Λωράν – θρυλική Λουλού ντε λα Φαλέζ. Απολαυστικά αχώνευτος είναι ο Nikolai Kinski υποδυόμενος τον άλλο θρύλο της υψηλής ραπτικής Καρλ Λάγκερφελντ.
“Οι μόδες περνούν. Το στυλ είναι αιώνιο” έλεγε ο YSL. Νομίζω πως η ταινία του Lespert κερδίζει το στοίχημα της αιωνιότητας, χάρη στους άξιους βράβευσης πρωταγωνιστές της που ενσαρκώνουν το ζευγάρι.
