Ζωή σε φιλμ (Kodachrome)

Ξεπερασμένος και ημί-αποτυχημένος μουσικός παραγωγός (Τζέισον Σουντέικις) ξεκινά ένα ταξίδι με τον δύστροπο -και ετοιμοθάνατο- πατέρα του (Εντ Χάρις) και την νοσοκόμα του τελευταίου (Ελίζαμπεθ Όλσεν) προκειμένου να εμφανίσουν ένα από τα φιλμ του φωτογράφου πατέρα.

Η ταινία του Netflix προβάλλεται σε κανονική διανομή στη χώρα μας και ακολουθεί όλους τους κανόνες ενός road trip ανάμεσα σε γονείς και παιδιά: η αρχική απέχθεια και αποξένωση που αισθάνεται ο γιος σύντομα αντικαθίσταται από κατανόηση για τη ζωή και τον χαρακτήρα του πατέρα. Και αν δεν ήταν ο Εντ Χάρις, ο οποίος μπορεί ακόμα και τον πιο αδιάφορο ρόλο να τον μετατρέψει σε κάτι αξιοπρόσεκτο, η ταινία θα κινείτο στη σφαίρα του βαρετού.

Κι αυτό γιατί τίποτα δεν φαίνεται να αποκλίνει από την προδιαγεγραμμένη πορεία της: υπάρχει και η σύγκρουση πατέρα – γιου και η υπεράσπιση του πατέρα από τον γιο και το ειδύλιο με τη νεαρή νοσοκόμα. Όλα αυτά κάπου τα έχουμε ξαναδεί και σε αρκετές περιπτώσεις πολύ καλύτερα.

Ο Τζέισον Σουντέκις δεν είναι φτιαγμένος για τέτοιους ρόλους, καθώς μπορεί να τα καταφέρνει στον ρόλο του αδιάφορου αρχικά Ματ, δεν μπορεί όμως να εκφράσει την μεταστροφή. Για ποιο λόγο ο Ματ -ο οποίος δικαιολογημένα φαίνεται να μισεί τον πατέρα του- αλλάζει άποψη για αυτόν; Δεν γνωρίζει τον σεβασμό που χαίρει ο Μπεν στους συναδέλφους του ή την επιτυχία του;

H ταινία δεν εκμεταλλεύεται την παρουσία της Ελίζαμπεθ Όλσεν, παρά μόνο για να προσφέρει ένα αχρείαστο ρομάντσο, ενώ ο Εντ Χάρις αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι πολύ καλός σε ρόλους «σκληρούς» -αλλά και πότε δεν ήταν καλός;

Η αλήθεια είναι ότι σε κανένα σημείο της η «Ζωή σε Φιλμ» δεν καταφέρνει πραγματικά να σε εκπλήξει, αλλά ούτε και να σε συγκινήσει. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για road trip, το Nebraska του Αλεξάντερ Πέιν ήταν πολύ ανώτερο με πολύ λιγότερα…