Ελεγεία VS Ελεγείας

Η ελεγεία της βαρεμάρας ή του πάθους; Των εμμονών ή της κοινοτοπίας; Εμείς διαφωνούμε… τα συμπεράσματα δικά σας…

Η Ελεγεία της… βαρεμάρας

«Η Ελεγεία του Έρωτα»: Το πόσο βαρέθηκα σε αυτή την ταινία δε λέγεται. Άσε το ψυχοπλάκωμα που έπαθα. Αφού για να συνέλθω είδα την Ράντου στην «Εργαζόμενη γυναίκα» και βρήκα το κέφι μου.

Το story της ταινίας έχει να κάνει με τον έρωτα ενός μεσήλικα καθηγητή πανεπιστημίου για την κατά 30 χρόνια νεότερή του φοιτήτρια. Οποία πρωτοτυπία!!!

Το περίεργο, βέβαια, ήταν ότι και η νεαρή φοιτήτρια που την υποδύεται η Πενέλοπε Κρουζ ερωτεύτηκε το… ραμολιμέντο, Μπεν Κίνγκσλει, ο οποίος συν τοις άλλοις έχει και γεμάτη ερωτική ζωή. Ασχολίαστο!!!!

Κι εκεί που τη μία φοιτήτρια έπιανε και την άλλη άφηνε, με το που είδε την παλιομοδίτικη γοητεία της Πενέλοπε με τα πουκάμισα και τα ταγέρ, έπεσε τ’ ανάσκελα και ερωτοχτυπήθηκε.

Το ζευγάρι μετά από σεξουαλικές συνευρέσεις, περιπάτους στη θάλασσα, γεύματα σε εστιατόρια και βόλτες για ψώνια, χωρίζει, όταν η μικρή φοιτήτρια ζητά από τον εραστή της να γνωρίσει τους γονείς της κι αυτός τελικά δεν πάει ποτέ.

Μέσα στη μαυρίλα και την κατάθλιψη και οι δύο πρωταγωνιστές μετά το χωρισμό. Και γενικά στην ταινία επικρατεί το μαύρο χρώμα, τα σκοτάδια και μια μελαγχολική ατμόσφαιρα.

Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και μια αρρώστια που χτυπά την Πενέλοπε και την γυρίζει πίσω στον 60χρονο εραστή της για να της συμπαρασταθεί. Πολλά τα χτυπήματα της μοίρας για την μικρή Πενέλοπε…

Η Eλεγεία του… πόθου

Ανασφάλειες. Πάθη. Πόθοι. Εμμονές. Ζήλια.

Όλα αυτά τα… σκοτεινά τοπία του έρωτα εξετάζει η ταινία Elegy, η ιστορία ενός 60χρονου καθηγητή που ζει χωρίς πραγματικούς δεσμούς μέχρι που γνωρίζει την Κονσουέλα, μια κατά πολύ νεότερή του γυναίκα, η οποία του ξυπνά «θηρία» που δεν ήξερε καν ότι υπήρχαν.

Βασισμένο στο «Ζώο που Ξεψυχά» του Φίλιπ Ροθ, η Ελεγεία ενός έρωτα είναι μια ιστορία κυρίως για τα σκοτάδια που μας βγάζει ο έρωτας.

Και μπορεί η ιστορία ενός 60χρονου καθηγητή που ερωτεύεται παράφορα μια φοιτήτριά του να μη σφύζει από πρωτοτυπία, η ταινία έχει, ωστόσο, αρετές. Πρώτα πρώτα ο καθηγητής δεν γίνεται υποχείριο στις ορέξεις μιας γυναίκας-αράχνης. Η Κονσουέλα της Πενέλοπε Κρουθ είναι μια «πραγματική» γυναίκα με τις ανασφάλειες, τα προβλήματα, τα όνειρα και τις επιθυμίες της.

Από την άλλη έχουμε έναν Μπεν Κίνγκσλεϊ που θέλει μεν… αλλά δεν μπορεί. Να αφήσει την παλιά ζωή του, να ξεκινήσει έναν καινούριο κύκλο ζωής. Από ανασφάλεια που προκαλεί ζήλια, που προκαλεί παρεξηγήσεις και πάει λέγοντας.

Επιπλέον η ταινία χαρακτηρίζεται από αργούς ρυθμούς (έτσι όπως ταιριάζει σε έναν βασανιστικό έρωτα), υπέροχη αισθητική (ωραία η σκηνή που βγάζουν φωτογραφίες), μουσική που κυλάει νωχελικά πάνω από τις όμορφες εικόνες. Η θλίψη είναι επιβεβλημένη. Και απόλυτα ταιριαστή.

Εξαιρετικοί οι δύο πρωταγωνιστές. Η Πενέλοπε Κρουθ κάνει σταθερά καλές επιλογές, ερμηνεύοντας υπέροχους γυναικείους ρόλους. Την παράσταση όμως κλέβει ο Μπεν Κίνγκσλεϊ στο ρόλο του καθηγητή που αντιλαμβάνεται ότι σε όλη του τη ζωή πρόσεχε να μην δημιουργήσει πραγματικές επαφές, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι όταν θελήσει να δημιουργήσει, απλά… δεν ξέρει πως να το κάνει.