Κινηματογραφικές εμπειρίες: ο αυστηρός πατέρας και η παραλίγο παρακολούθηση μιας ταινίας

Ήταν δεκαετία του 1960. Οι γονείς μου είχαν ήδη γνωριστεί και αγαπιόντουσαν. Ένα βράδυ αποφασίζουν να πάνε σινεμά. Όχι οι δυο τους, όμως, αλλά μια παρέα τουλάχιστον δέκα ατόμων. Αγοράζουν εισιτήρια, μπαίνουν σε μια κινηματογραφική αίθουσα του Πειραιά και ετοιμάζονται να απολαύσουν το φιλμ. Που πιθανότατα θα ήταν κάτι με τον Γκρέγκορι Πεκ, αν κρίνω από το γούστο της μητέρας μου.

Η ταινία δεν έχει ακόμα ξεκινήσει, όταν γίνεται κάτι αναπάντεχο. Στην κινηματογραφική αίθουσα μπαίνει ο παππούς μου, ο πατέρας της μητέρας μου, με έναν φίλο του. Ένας αυστηρών αρχών άνδρας που δεν γνώριζε τίποτα για τη σχέση της κόρης του.

Η μητέρα μου -ντροπαλή εκ φύσεως- αρχίζει να τρέμει. Αν ο παππούς μου τη δει; Και αν καταλάβει ότι έχει σχέση με τον πατέρα μου (παρόλο που εκτός από αυτόν υπάρχουν στη συντροφιά άλλοι οκτώ νοματαίοι).

Το αποτέλεσμα; Η μητέρα μου σηκώνει άρον-άρον όλη την παρέα και τους αναγκάζει να φύγουν, ώστε να μην τους δει ο παππούς μου και ψυλιαστεί.

Όσο για την ταινία; Αυτή δεν ήταν γραφτό να την δουν οι δικοί μου.