Πως ο Ρομπέν έγινε… των Δασών
Ας ξεκινήσουμε με μια γενική παραδοχή: σε ό,τι αφορά τον Ρομπέν των Δασών δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου αντικειμενική.
Κι αυτό γιατί επί ένα χρόνο τον έφαγα με το κουτάλι. Στο Νότινγχαμ βλέπετε η λέξη «Ρομπέν» είναι ότι για την Αθήνα η λέξη «Ακρόπολη». Που ζούσε ο Ρομπέν, ποια ήταν τα φιλαράκια του, πως περνούσε τον ελεύθερό του χρόνο, μόνο τι βρακί φορούσε (με το συμπάθιο) δε σου λένε.
Βιβλία, μύθοι, τροβαδούροι, μεταπτυχιακά, σειρές και ταινίες έχουν μέσα στους αιώνες εξιστορήσει τις περιπέτειες του πιο διάσημου παράνομου της ιστορίας. Οπότε το ερώτημα που τίθεται είναι: τι καινούριο έχει να μας πει ο Ρίντλεϊ Σκοτ;
Από ότι αποδεικνύει η ταινία, πολλά.
Κι αυτό γιατί ο Ρ.Σκοτ δεν ασχολείται καθόλου με την… παράνομη ζωή του Ρομπέν. Ξεχάστε ληστείες, τσιμπούσια στο δάσος, αγώνες τοξοβολίας και τα τσαλίμια αυτού του κακού τύπου, του Σερίφη του Νότινγχαμ.
Η ιστορία που αφορά τον Ρίντλεϊ Σκοτ δεν είναι αυτή. Είναι το πως ο Ρομπέν αποφάσισε να γίνει παράνομος. Σε μια Αγγλία χρεωμένη από τις Σταυροφορίες, που μόλις έχει χάσει τον αγαπητό βασιλιά της και τον έχει αντικαταστήσει με έναν άλλο –από πολλούς θεωρούμενο άχρηστο-, ο Ρομπέν επιστρέφει και ως άλλος… Μονομάχος επιχειρεί να εγκαθιδρύσει μια δημοκρατία (καλύτερα ολιγαρχία μιας και μιλάμε για τους μεγαλοτσιφλικάδες της Βρετανίας) στη θέση μιας μοναρχίας.
Ο Σκοτ κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: φτιάχνει μια «βρώμικη» περιπέτεια εποχής, με πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις. Και με τον Ράσελ Κρόου γνωρίζονται πλέον τόσο καλά (μετρούν πέντε συνεργασίες) που η χημεία τους είναι αδιαμφισβήτητη. Μια χαρά λοιπόν ο Ράσελ, μια χαρά και η Κέιτ Μπλάνσετ.
Και αν η ταινία κάνει κοιλιά κάπου μετά την άφιξη του Ρομπέν-Ράσελ στο Νότινγχαμ, εξακολουθείς να την παρακολουθείς με αρκετό ενδιαφέρον. Το οποίο ενδιαφέρον εντείνεται στη σκηνή της τελικής μάχης.
Και η ταινία τελειώνει ουσιαστικά εκεί που ξεκινούν όλες οι υπόλοιπες. Ο Ρομπέν των Δασών καταφεύγει στο δάσος…
εξαιρετικό σχόλιο-κριτική! Μπράβο. Μπράβο και στην Cate Blanchett (οι συμπάθειες δεν κρύβονται).
Δηλαδή, καταχρεωμένη και η Αγγλία της εποχής. Και χωρίς ΔΝΤ. Μήπως τελικά μας χρειάζεται ένας Ρομπέν;
Ευχαριστούμε πολύ..Ναι η Κέιτ Μπλάνσετ είναι και δική μας συμπαθεια..
Μωρέ και να τον είχαμε που θα ζούσε;; Στη ζούγκλα του… Εθνικού Κήπου;;;
Τάιλερ
Αλλη μια φοβερη παρουσιαση , αλλη μια ηττα για μενα όταν δω την ταινια στο dvd και θυμηθω να γράψω! Α ρε "καβγατζή" τι μας κανεις!:-)))
παντως διαβασα στην κριτικη του Μπούρα στην Καθημερινη οτι στην ουσια ο κυρ Ρομπέν, προσπαθησε να πετύχει ενα συμβιβασμο μεταξυ των γαιοκτημόνων της εποχης που μαστιζονταν απ΄την αγρια φορολογια , και του Βασιλιά. Εξ' ου βεβγαι και η υπογραφη της Magna Charta ετσι; Αρα εγω εχω ακομη την ιδια απορία: πως γινεται να θεωρειται ο Ρομπεν προστατης των φτωχών;
@ auburn Kate
Έλα μου ντε!! Φαντάζομαι ότι αυτή είναι μια άλλη ιστορία.. που ίσως αποφασίσει να μας διηγηθεί ο κυρ-Ρίντλεϊ Σκοτ.
Τάιλερ
Η απάντηση είναι απλή. Η ιστορία γράφεται από τους νικητές! Επίσης το Hollywood έχει επανειλλημμένα "παραμυθοποιήσει" ιστορίες για πιο εύπεπτη λαϊκή κατανάλωση.
Πέραν όμως τούτων, ενώ συμφωνώ απολύτως για την Kate, ενώ αυτός ο Ράσελ Κρόου …
Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί αρέσει. Εμένα μου φαίνεται ότι η γκάμα του ως ηθοποιού εξαντλείται σε μία φάτσα σοβαρή και μία χαμογελαστή. Δεν μου άρεσε σε καμμία ταινία που τον έχω δει (μονομάχος, λος αντζελες εμπιστευτικό, αποδειξη ζωης), ούτε και μου βγάζει καμμία εσωτερική ερμηνεία. Άσε πια που έχουμε δει 150 βερσιόν του Ρομπέν των Δασών… Ήμαρτον πια…
@ Νίκη
Αλήθεια; Εμένα στον Κρόου μου αρέσει που η ερμηνεία του είναι σωματική. Αν τον παρατηρήσεις παίζει με το σώμα του, τη φωνή, τις κινήσεις. Αλλοι παίζουν μόνο με το πρόσωπο και τις γκριμάτσες. Δες για παράδειγμα στο Insider. Εκεί ήταν εξαιρετικός. Εκεί που θα συμφωνίσω είναι ότι εξαντλείται.. θα μπορούσε να κάνει καλύτερες επιλογές..
Τάιλερ
Τάιλερ, αυτά που είπες για τη φωνή και το σώμα έχεις δίκιο. Φαίνεται να έχει εύρος… Παρ' όλα αυτά εμένα μου φαίνεται μονοκόμματος και μονότονος. Όμως είναι η προσωπική μου άποψη και όπως λέμε, περί ορέξεως ….
Ενώ η Kate Blancett … ένα όνειρο! Κάθε φορά ξεχωρίζει και κάθε φορά δείχνει και κάτι διαφορετικό. Θαρρείς και η ερμηνεία βγαίνει από μέσα της… Καταπληκτική! Υποθέτω ότι και στον Robin Hood θα είναι το ίδιο, δεν το έχω δει και δεν ξέρω αν θέλω να δω ακόμα μία διασκευή.
Νίκη