Ραντεβού για παντρεμένους (Date Night) – Άστο αγάπη μου, βγαίνουμε άλλη μέρα…

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι εξ αρχής. Έχω ένα πρόβλημα με τη «νέα» αμερικανική κωμωδία (αυτό βεβαίως μπορεί να ισχύει και αντίστροφα: εκείνη έχει ένα πρόβλημα μαζί μου). Συχνά-πυκνά, αδυνατώ να την καταλάβω. Αδυνατώ να συλλάβω το «προς τα που» θέλει να το πάει, που απευθύνεται… Διχασμένη ανάμεσα στις επιρροές ενός Μπίλι Γουάιλντερ ή ενός Ζακ Τατί, μπερδεμένη ανάμεσα στα «Φιλαράκια» και το «Two and a Half men» από τη μία και τα «30 Rock», «How I met your mother» και «Weeds» από την άλλη, έχοντας να (αντι)παραθέσει, ως αντιπροσωπευτικότερα δείγματά της, το -περί ου ο λόγος- εξυπνακίστικο «Date Night» και το πραγματικά έξυπνο «Hangover», η «νέα» αμερικανική κωμωδία μοιάζει να μην μπορεί να αγγίξει, όπως παλιά, ένα κοινό σαν το ελληνικό…

Προσωπικά, το γέλιο που έχω κάνει με το «Απατεώνες και Τζέντλεμεν» (1988 – Στιβ Μάρτιν, Μάικλ Κέιν) και με το πρώτο «Ανάλυσέ το» (1999 – Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Μπίλι Κρίσταλ), έχω πολλά χρόνια να το (ξανα)κάνω… Ιδανικοί συνδυασμοί, για τα δικά μου γούστα, εγκεφαλικού χιούμορ, κωμικών γκαγκ και χαρισματικών ηθοποιών. Ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα στις μέρες μας. Η έλλειψη χαρισματικών κωμικών. Γιατί σενάρια υπάρχουν. Καλογραμμένες ιστορίες υπάρχουν. Ατάκες, επίσης υπάρχουν. Υπάρχει ωστόσο και αυτός ο διχασμός, ανάμεσα στην εγκεφαλική κωμωδία, με τα αστεία που δύσκολα θα «πιάσεις» με την πρώτη, αλλά θα εκτιμήσεις εν καιρώ, και στην κωμωδία καταστάσεων, γνωστή και ως «σλάπστικ», με την οποία δεν μπορείς να σταματήσεις να γελάς. Συχνά, ο συνδυασμός αυτών των δύο αποδεικνύεται δυσλειτουργικός. Και εκεί χρειάζεσαι έναν ικανό σκηνοθέτη και έναν-δύο χαρισματικούς ηθοποιούς, για να πάρουν πάνω τους την ταινία και να την «απογειώσουν».

Η Τίνα Φέι και ο Στιβ Καρέλ, για μένα πάντοτε, δεν είναι τέτοιοι… Ο σκηνοθέτης, Σον Λέβι, σίγουρα δεν είναι… Και, κάπως έτσι, το «Ραντεβού για παντρεμένους» δεν «απογειώνεται» ποτέ… Η «έκρηξη» γέλιου δεν έρχεται ποτέ… Και είναι κρίμα, γιατί η αρχική ιδέα ενός ζευγαριού όπως ο Φιλ και η Κλερ Φόστερ, οι οποίοι -μετά από χρόνια γάμου, κατά τη διάρκεια του οποίου έχουν καταλήξει να είναι περισσότερο… καλοί συγκάτοικοι, παρά καλοί σύζυγοι, φίλοι, εραστές-, σε μία από τις προγραμματισμένες εβδομαδιαίες τους εξόδους, παίρνουν τη θέση ενός ζευγαριού που δεν εμφανίζεται, προκειμένου να βρουν τραπέζι στο πιο «μουράτο» εστιατόριο της Νέας Υόρκης, για να μπλέξουν στη συνέχεια σε μια αλλόκοτη νύχτα με «βρώμικους» μπάτσους, υπόκοσμο και μια σειρά από περίεργους χαρακτήρες, δεν αξιοποιείται ποτέ επαρκώς, καταλήγοντας να… ξεπέσει σε μια κωμική περιπέτεια, που επιστρατεύει κλισέ, όπως ο μαύρος ταξιτζής με τα γουρλωμένα μάτια και ο ημίγυμνος «σφίχτης» Μαρκ Γουόλμπεργκ, για να εκβιάσει το γέλιο των θεατών.

Η φαντασία γρήγορα εξαντλείται και ένα φιλμ, που θα μπορούσε να ξαναγράψει τους κανόνες της ανατρεπτικής «μαύρης» κωμωδίας, με ανυποψίαστους ήρωες που μπλέκουν σε απρόβλεπτες καταστάσεις -όπως ο Πολ (Γκρίφιν Νταν) στο «Μετά τα Μεσάνυχτα» του Μάρτιν Σκορσέζε, το 1985-, καταλήγει σε ένα ατέρμονο κυνηγητό με άκρως προβλέψιμη κατάληξη, που δεν σε ενθουσιάζει ούτε ως κωμωδία ούτε ως περιπέτεια. Ο Στιβ Καρέλ αυτό το «υφάκι» το έχει υιοθετήσει από το «Παρθένος Ετών 40» και δεν λέει να αλλάξει, η Τίνα Φέι μπορεί να γράφει καλά, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί και να παίζει στο ίδιο επίπεδο, και ο σκηνοθέτης του «Μια Νύχτα στο Μουσείο» μεταφέρει, απλώς, το σκηνικό του κυνηγητού από τους διαδρόμους του Σμιθσόνιαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Αρκεί αυτό; Μάλλον όχι, όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις και το υλικό για κάτι πολύ καλύτερο, αξιομνημόνευτο ίσως. Εκτός και αν το ζητούμενο είναι μόνο δυο ωρίτσες που θα περάσεις «καλά μωρέ, εντάξει ήταν, καλή φάση»…