Τικ τακ, τικ τακ… Η ώρα ήρθε να επιστρέψει η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων

«Θεέ μου, Θεέ μου! Πόσο παράξενα είναι όλα σήμερα! Χθες ακόμα τα πράγματα πήγαιναν κανονικά, όπως συνήθως. Αναρωτιέμαι μήπως εγώ άλλαξα τη νύχτα. Για να το σκεφτώ: εγώ ήμουν αυτή που ξύπνησα το πρωί; Νομίζω, μάλλον θυμάμαι, πως ένιωσα λίγο διαφορετική. Αλλά αν δεν είμαι εγώ η ίδια, η επόμενη ερώτηση είναι ποια στο καλό είμαι. Αχ, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα!» Λούις Κάρολ, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.

Η Αλίκη δεν είναι πια κοριτσάκι… Είναι μια 19χρονη κοπέλα που δε θυμάται τίποτα από τις περιπέτειές της στη χώρα των θαυμάτων.

Η περιέργειά της επιστρέφει όταν βλέπει έναν άσπρο λαγό που ακολουθεί (ξανά) μέσα από μία κουνελότρυπα για να φτάσει ξανά στη Χώρα των Θαυμάτων και να συναντήσει (ξανά) μερικούς παλιούς γνώριμους: τον Τρελο-Καπελά, την Κόκκινη Βασίλισσα, τον γάτο του Τσέσαϊρ, τον Μαρτιάτικο Λαγό. Η ταινία συγχωνεύει χαρακτήρες, αφηγηματικά στοιχεία και κεντρικά θέματα και από τα δύο μυθιστορήματα του Λούις Κάρολ.

Πότε μικραίνοντας και πότε μεγαλώνοντας, η Αλίκη θα ξεκινήσει ένα φανταστικό ταξίδι για να «ανακαλύψει ποια τελικά είναι», όπως αναφέρει το απόσπασμα που αναφέραμε στην αρχή και να βάλει τέλος στην τυραννία της Κόκκινης Βασίλισσας.

Ήταν απλά θέμα χρόνου να ασχοληθεί το Τιμ Μπάρτον με την κλασσική ιστορία του Λιούις Κάρολ. Η Αλίκη είναι ένας «μύθος» για το πως συνεχίζουμε να κινούμαστε σε έναν παράλογο κόσμο, για τη θέση που προσπαθούμε να ανακαλύψουμε, για τις σχέσεις μας με τους άλλους, για τη διαφορετικότητα. Πράγματα τα οποία έχουν επανειλημμένως απασχολήσει τον –σπουδαίο- σκηνοθέτη καθ’ όλη τη διάρκεια της φιλμογραφίας του.

Από ένα φωτεινό… σε έναν σκοτεινό κόσμο

«Πιστεύω ότι στο μυαλό των ανθρώπων η Χώρα των Θαυμάτων είναι ένας φωτεινός κόσμος. Σκεφτήκαμε όμως ότι τώρα που η Αλίκη επιστρέφει μπορεί να τον βρίσκει πιο σκοτεινό, με μια στοιχειωμένη αίσθηση» δήλωσε ο ίδιος Τιμ Μπάρτον.

«Χρησιμοποιήσαμε την πρωτότυπη εικονογράφηση του βιβλίου σαν οδηγό: αυτό ήταν το αποτύπωμα για τα flashback της Αλίκης στην ταινία, ενώ όλα όσα συμβαίνουν τώρα χαρακτηρίζονται από μια ‘Μπάρτον-ική’ αισθητική» εξηγεί ο art director Τοντ Τσερνιάβσκι.

Έτσι η Χώρα των Θαυμάτων του Μπάρτον βρίσκεται σε παρακμή, στερημένη από χρώμα και ζωντάνια, λόγω της αυταρχικής εξουσίας της Κόκκινης Βασίλισσας. Είναι ένας κόσμος καταπίεσης και καταστολής. Καθώς όμως η ιστορία εξελίσσεται, το φως και το χρώμα βρίσκουν τη θέση τους μέσα στο έργο.

Ο Τζόνι Ντεπ που συνεργάζεται για έβδομη φορά με τον Μπάρτον δηλώνει για τον χαρακτήρα του, τον Τρελλό Καπελά: «Ήθελα να βρω κάτι ξεχωριστό στον ήρωα. Σκεφτήκαμε με τον Τιμ ότι είναι τόσο αγνός που μπορεί κανείς αυτόματα να καταλάβει τα αισθήματά του: αντικατοπτρίζονται στα ρούχα του, στο δέρμα του, ακόμη και στα μαλλιά του».

Καθώς ο Ντεπ μελετούσε το χαρακτήρα, ανακάλυψε ότι οι καπελάδες εκείνης της περιόδου πάθαιναν δηλητηρίαση από υδράργυρο: «Η κόλλα που χρησιμοποιούσαν για τα καπέλα ήταν υψηλής περιεκτικότητας σε υδράργυρο και καθώς έμενε στα χέρια τους, σιγά-σιγά τους τρέλαινε» εξηγεί ο ηθοποιός, που ενσωμάτωσε αυτήν την τρέλα σε όλη την εμφάνιση του Τρελο-Καπελά.

Μεγάλα Κεφάλια και Τρελλοί Καπελάδες

Για να παρουσιαστεί το όραμα του Μπάρτον, το φιλμ συνδυάζει διάφορες τεχνικές οπτικών εφέ: χαρακτήρες δημιουργημένους σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, τεχνολογία 3D, γυρίσματα σε green screen.

Για το συντονισμό όλων αυτών κλήθηκε ο πολλαπλά βραβευμένος με Όσκαρ «μάγος» των οπτικών εφέ, Κεν Ράλστον (Ο Πόλεμος των Άστρων, Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ?, Επιστροφή στο Μέλλον, Φόρεστ Γκαμπ, Το Πολικό Εξπρές).

Ανάμεσα στις προκλήσεις που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν ήταν οι εξής: Να μεγαλώσουν το κεφάλι της Κόκκινης Βασίλισσας σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, Να μεγαλώσουν τα μάτια του Τζόνι Ντεπ αλλά και να επηρεάζουν την εμφάνισή του με κάθε αλλαγή στη διάθεσή του, να… ψηλώσουν τον Βαλέ Κούπα (Κρίσπιν Γκλόβερ).

Η ταινία προβάλλεται από 4 Μαρτίου στις ελληνικές αίθουσες σε 3D (σε επιλεγμένες αίθουσες) και κανονική προβολή.