Όταν ο Τιμ συνάντησε την Αλίκη (Νο 2)
Μπορούμε να καθόμαστε επί ώρες και να τσακωνόμαστε. Για το τι παραπάνω προσφέρει το 3D σε μια ταινία, για το εάν προσφέρει και για το εάν μια καλή ταινία είναι καλύτερη με αυτό ή όχι. Και πιθανότατα δε θα καταλήξουμε σε κανένα απολύτως συμπέρασμα…
Εγώ θα μιλήσω για τη δική μου εμπειρία της Αλίκης. Αυτή σε 3D. Κι αυτό γιατί το φιλμ αποτελεί μια τρισδιάστατη πανδαισία. Στάχτες που σκορπίζουν δίπλα στα μάτια σου, ανθάκια αμυγδαλιάς που χορεύουν στον αέρα, ο καπνός της μπλε κάμπιας Αβεσαλώμ να στροβιλίζεται γύρω από τα πολύχρωμα γυαλιά σου. Ο κόσμος της Αλίκης, έτσι όπως τον συνέλαβε ο Τιμ Μπάρτον, δεν είναι δύο διαστάσεων. Είναι τριών. Έτσι απλά.
Αυτή η Αλίκη του Τιμ Μπάρτον διατηρεί τον παραλογισμό της, αλλά αποκτά πολύ περισσότερα σκοτεινά στοιχεία από εκείνη του Λιούις Κάρολ. Η «χώρα των θαυμάτων» δεν είναι πια Wonderland, αλλά Underland. Και όχι τυχαία. Βαλέδες που από εραστές μετατρέπονται σε δολοφόνους εν ριπή οφθαλμού, τρελλοί καπελάδες που μοιάζουν αθώοι αλλά μπορεί να γίνουν επικίνδυνοι, κομμένα κεφάλια που κολυμπούν στο ποτάμι… Κι ενώ στο παραμύθι του Λ.Κάρολ η βασίλισσα φωνάζει κόψτε τους τα κεφάλια αλλά ποτέ κανένα κεφάλι… δεν κόβεται, εδώ και κεφάλια κόβονται και νεκροί σκορπίζονται και γενικώς… οποιαδήποτε σύνδεση με το παρελθόν είναι απλά τυχαία.
«Συνήθιζες να είσαι πολύ… περισσότερη. Έχεις χάσει την περισσοτεροσύνη σου» κατηγορεί την Αλίκη ο Τρελός Καπελάς μια φιγούρα θλιμμένη, μιας και η τρέλλα του βασίζεται πια σε μια παλιά πληγή που καμιά φορά μετατρέπεται σε παροξυσμό.
Και η καημένη η Αλίκη δεν ξέρει. Τι είναι, εάν είναι (γιατί μήπως ο κόσμος αυτός πρόκειται απλά για αποκύημα της φαντασίας της;) και τελικά τι θα μπορούσε να είναι. «Εγώ δεν σκοτώνω…» λέει. «Εσύ δε σκοτώνεις…» την κατηγορεί ο Καπελάς αφήνοντας να εννοηθεί ότι μερικές φορές απαιτείται να χάσουμε κάτι για να κερδίσουμε κάτι μεγαλύτερο. Αρκεί να μη φοβόμαστε.
Για να απαντήσω λοιπόν στη διερώτηση του τίτλου: όταν ο Τιμ Μπάρτον συνάντησε την Αλίκη, αυτό που δημιουργήθηκε ήταν ένα παράξενο, αστείο, εξπρεσσιονιστικό, σκοτεινό, τρυφερό παραμύθι. Κλασσική τιμ-μπαρτονική φαντασίωση, δηλαδή.
Δεν ξέρω αν ήταν κλασικώς τιμ-μπαρτονικό, ίσως ο ίδιος δεν μου αρέσει. Η ταινία για μένα ήταν πολύ μέτρια.
Αντί σχολίου, το κειμενάκι που πόσταρα εδώ:
http://2i3.blogspot.com/2010/03/alice-in-wonderland-2010-tim-burton.html
Μέτρια η ταινία,δυστυχώς…Δεν με τράβηξε και δεν με συγκίνησε στιγμή,ενώ το 3-Δ μοιάζει να ξεχνιέται γρήγορα και να εξαντλείται σε μεμονωμένες μόνο σκηνές…
Συμφωνώ για το 3D αν και πιστεύω ότι μπορούσε να δώσει πολλά και σε δύο διαστάσεις! Υπέροχο και δεν θες να τελειώσει 🙂
@ ΠΑΝΟΣ, Fauntleroy Ομολογώ… ότι είμαι πλήρως προκατειλημένη με τον Τιμ Μπάρτον!!! Ξέρω ότι σε αρκετούς δεν άρεσε, ότι είπαν πως ο Τζόνι Ντεπ κάνει συνέχεια τον ίδιο ρόλο, ότι ήταν αδιάφορο, ότι, ότι.. Δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική (το ομολογώ!!) Η Αλίκη είναι από τα αγαπημένα μου παραμύθια και ο Μπάρτον κατάφερε να κρατήσει όλη την τρέλλα της ακέραιη…
@ Annie_Hall Σε μας μόνο άρεσε μου φαίνεται.. :p
Τάιλερ