Δέκα πράγματα που μου άρεσαν στο τελευταίο Χάρι Πότερ

Λοιπόν με το Χάρι Πότερ αντικειμενική δεν είμαι. Δεν μπορώ βρε αδελφέ! Άσε που βρήκα το πρώτο μέρος της ταινίας πολύ πιο κατανοητό από το πρώτο κομμάτι του έβδομου βιβλίου που με είχε σκυλομπερδέψει. Οπότε μου άρεσε. Δεν τη βρήκα αριστούργημα, αλλά μου άρεσε. Περισσότερα (και πολύ καλύτερα στο κείμενο της φίλης σινεπιβάτιδος Kate Car).

1.Μου άρεσε η σκηνή του παραμυθιού. Ένας μαγικός, εναλλακτικός, animated κόσμος εμφανίζεται μπροστά σου. Συγχαρητήρια σε όποιον είχε την έμπνευση.

2.Μου άρεσε η σκηνή που ο Χάρι παίρνει την Ερμιόνη να χορέψουν. Σπαρακτική και τρυφερή. Μέσα στη μοναξιά τους δύο παιδιά προσπαθούν απλά να βρουν λίγο από αυτό που έχουν χάσει… την αθωότητά τους.

3. Εξαιρετική η σκηνή στο υπουργείο Μαγείας. Οι ενήλικες δεν είναι ενήλικες, αλλά είναι πραγματικά τρία παιδιά που υποδύονται τους ενήλικες!!!!

4. Ο Ρέιφ Φάινς. Ο άνθρωπος απλά μπορεί να ερμηνεύσει οποιονδήποτε ρόλο για πλάκα…

5. Ο Μπιλ Ναΐ. Με κάνει και γελάω.

6. Που γενικά ο Χάρι Πότερ αντιστέκεται στην αμερικανοποίηση και επιμένει… βρετανικά.

7. Ο Ντόμπι. Που μου θύμισε Γκόλουμ. Που μου θύμισε παλιές καλές εποχές ψηφιακών εφέ.

8. Τα σκοτεινά χρώματα, και το γεγονός ότι όσο πάει αυτός ο Χάρι Πότερ μεγαλώνει όλο και πιο σκληρά (πχ η μάγισσα που μένει γυρισμένη ανάποδα)

9. Ο Ρον. Τον οποίο λατρεύω.

10. Το ότι αυτό το Χάρι Πότερ δεν αναγκαστήκαμε να το δούμε σε 3D.