Ο Ζιζού το ελάφι, η Ασυναρτησία,κι εγώ
Ειμαι προκατειλλημένη θετικώς ,απέναντι στην Τέχνη. Αν φερειπείν δω ένα τετράγωνο χαρτί μιλιμετρέ ,σε κορνίζα και κρεμασμένο στην Εθνική Πινακοθήκη(ναι, υπήρχε σας διαβεβαιώ, όταν διοργάνωνε την έκθεση “Επιλογές απ΄το μουσείο Γουίτνι”), θα του αφιερώσω τουλάχιστον 3 λεπτά.. Ακόμη κι αν πρόκειται , κατά δήλωση του καλλιτέχνη ,για μαλακία. Εγώ θα το προσέξω. Διότι αν είσαι μαζοχιστής σκεπτόμενος άνθρωπος, και διαθέτεις και κανένα καλοκρυμμένο συμπλεγματάκι κατωτερότητας ή apriori θαυμασμού,έναντι του Καλλιτέχνη, τότε θα προσπαθήσεις να βγάλεις απ΄τη μύγα ξύγκι, όπως λέγει ο λαός, που δε νογάει ο κακόμοιρος από Τέχνη.
Την αποφράδα ημέρα που άπλωσα το χέρι μου πάνω στην ταινία Visage και είδα την Laetita Casta στο εξώφυλλο της θήκης του dvd(ναι, την κουκλάρα μοντέλα και ενίοτε ηθοποιό)να ποζάρει σε στάση που θύμιζε πολύ τη Σαλώμη ενώ ετοιμάζεται να φιλήσει τον αποκεφαλισμένο Ιωάννη,είπα μέσα μου: “ώπα! εδώ είμαστε. Ταινιάρα, τη θελω! ” Που να μην έσωνα. Διαβάζω έκπληκτη στην οπίσθια όψη της θήκης ότι πρόκειται περί συγκλονιστικής ταινίας, αριστουργήματος που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών του 2009 και είναι “παιδί” του Μαλαισιανού σκηνοθέτη Tsai Ming-Liang ( την αφιερώνει στη μαμά του, ειρήσθω εν παρόδω).
‘Οπως προείπα, είμαι θετικά προκατειλλημενη απέναντι στην Τεχνη. Τη νοικιάζω, σκάω και 2 ευρώ. Και εγένετο σκότος. Αν η ταινία εχει, κατά το σενάριο, θέμα της τις προσπάθειες ενός Ταϊβανέζου σκηνοθέτη να γυρίσει ταινία με θέμα τη Σαλώμη, τον μουρντάρη Ηρώδη και την Ηρωδιάδα, αυτό το κατασκεύασμα που ειδα εγώ, αυτο το τέμενος ασυναρτησίας, ξεκάρφωτων και απελπιστικά μακρόσυρτων πλάνων και ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑ, είχε ελάχιστη σχέση με τις προθέσεις του κυρίου Liang.
Αναρωτιέμαι αν ο Γούντι Αλεν, σ’ εκείνη την ξεκαρδιστική κωμωδία του ,το Hollywood Ending, είχε στο μυαλό του τέτοια πονήματα, όταν παρωδούσε τις μαλακίες που βαφτίζονται αριστουργήματα…
Μισείτε τον Αγγελόπουλο; Βαριεστε και σας κλέβει απ΄την πολυθρόνα ο Μορφέας, οταν παρακολουθείτε ταινία του; Εκτός του ότι τον αγαπώ, σας δηλώνω ότι τα πλάνα του κυρίου Αγγελόπουλου, συγκρινόμενα με τα πλάνα του κυρίου Liang, θυμίζουν χελώνα να συναγωνίζεται σαλιγκάρι… και το προσπερνάει. Ας μου εξηγήσει κάποιος τι στο διάολο έκανε το ελάφι στην ταινία; Που το έλεγαν Ζιζού, το’ σκασε απ ΄το δάσος που δεν ήταν δάσος, και το εψαχνε σύσσωμο το κινηματογραφικό συνεργείο; Γιατί όταν ο ατυχής ένοικος του διαμερίσματος(μαλλον ο σκηνοθέτης), πάει να βάλει την τσαγιέρα στη φωτιά, κι ανοιγει τη βρύση του νεροχύτη, αυτή χαλαει κι αρχίζει να τρεχει σαν καταρράκτης , γιατι ερωτώ πρέπει να υποστούμε ολοκληρο αυτο το συμβάν σε πραγματικό χρόνο; και να γίνουν τα νευρα μας σαν τα σκουλιά της σφουγγαρίστρας που χρησιμοποιεί αναποτελεσματικά ο ένοικος,κάνοντάς μας να φωνάξουμε: “θα κλεισει καποιος το ρημαδι τον γενικό επιτέλους;”
Βέβαια, όπως πληροφορήθηκα εγώ η ασχετη βλάσφημη, το νερό επιτελεί σημαντικοτατο ρόλο στις ταινίες του Liang, τον οποιο όμως εγω αδυνατουσα να διακρίνω. Εστω και σκιζοντας πολλα πέπλα συμβολισμού.
Κι εκείνη η πανέμορφη Λετίσια; Να κολλάει με μανία μαύρη χαρτοταινία σε όποια φωτεινη επιφάνεια ή καθρέφτη έβλεπε μπροστά της; Να κολλάει συνέχεια μαύρη ταινία για να μην αντικρύζει την ομορφια της/εαυτό της; ερμηνευα εγω-η βλαμμένη.
Η σιωπηλή παρουσία του Matie Amalric τι λογο είχε, γαμώ το κερατό μου; Αν και εφόσον παρακολουθήσετε την ταινία, θ’αντιληφθείτε πλήρως γιατι χρησιμοποίησα τη συγκεκριμένη έκφραση…
Οι ξεκάρφωτες ατάκες της Fanny Ardant. Η εμφάνιση των Jean Maureau και Natalie Baye ως καλεσμένες(απο ποιόν;) σε μυστηριώδες και πολυτελέστατο δείπνο, όπου υποδύονται τους εαυτούς τους. Και για επιστέγασμα, ο εκνευριστικοτατος Jean Pierre Leaud που μιλούσε μονιμως σαν σουρωμένος που εχει ξεκινησει λογοθεραπεία. Επί 2 ώρες χασμουριόμουν ,μεγαλοπρεπώς, προσπαθούσα να ερμηνεύσω, κατανοήσω αυτά τα φαινομενικά(;) ασύνδετα πλάνα. Γιατί το ξαναλέω, έχω θητέυσει στην εξαγωγή ξυγκιού απ΄την μύγα. Εδώ ομως, τίποτα. Ούτε το εσωτερικό του Λούβρου που εμφανίζεται σ’ενα πλανο με δύο πίνακες του Da Vinci, κατόρθωσαν να με συνεφέρουν, εμένα που λατρευω κυριολεκτικά, τη ζωγραφική. Ούτε οι υπεροχες δημιουργίες του Κριστιάν Λακρουά που φοράει σε ορισμένες σκηνές η ευειδής Λετίσια, καταφεραν να με πείσουν πως προκειται όντως γι’ αριστούργημα. Τι στο διάτανο πιά; Μήπως η δήλωση του σκηνοθέτη στις Κάννες, πως η προταση του Λούβρου προς αυτόν να φτιαξει ταινία, αποτέλεσε βαρυτατο φορτίο, ήταν περα για πέρα αληθινή; Μήπως έπεσε το φορτίο στην κεφάλα του και του προξένησε κάτι;
Μήπως δεν αντιλήφθηκα εγώ η βλάσφημη αφελής, τον προχωρημένο συμβολισμό του; Δεν το αποκλείω.
Ξέρω τι σκέφτεσαι τώρα αγαπητέ αναγνώστη- “τότε ρε γιατι μας τα πρήζεις αφου δεν σου άρεσε;” Για να σας προειδοποιήσω, απαντώ. Όχι για να ΜΗΝ τη δείτε. Αυτά εγω δεν τα κάνω. Το αν θα τη δείτε ή όχι , ειναι ειναι δική σας απόφαση. Απλώς σας επισημαίνω ότι αν το παρετε απόφαση ,αφενός θα κλαίτε μόνο 2 ευρώ, αντι 9 αν πηγαίνατε να την δειτε σε αίθουσα, αφετέρου, ετοιμαστείτε για μία ωραιότατη εξάρθρωση της κάτω σιαγόνος…
Συγνώμη κύριε Tsai, αλλά το πράσινο τσάι, είναι πολύ καλύτερό σου. Με κατεχίνες. Και δεν σε αποκοιμίζει!
Φράνσις
