Μικρά Αθώα Ψέμματα

Απέφυγα σκόπιμα να δω το «Μικρά Αθώα Ψέμματα» όταν βγήκε στα σινεμά. Ήδη από το τρέιλερ σκέφτηκα ότι είναι υπερβολικά φλύαρο και ότι δεν έχει τίποτα να πει. Έκανα λάθος. Στο ένα από τα δύο τουλάχιστον.

Ναι, η νέα ταινία του Γκιγιόμ Κανέ είναι φλύαρη. Πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει μια ταινία όπου επί 154 ολόκληρα λεπτά οι πρωταγωνιστές (η creme de la creme του γαλλικού σινεμά) δεν κάνουν άλλο από το να μιλάνε ή να υπεραναλύουν τα προβλήματά τους;

Σύνηθες φαινόμενο στις γαλλικές ταινίες θα πει κανείς.

Και όμως. Τα Μικρά Αθώα Ψέμματα έχουν κάτι να πουν. Μόνο που αυτό το κάτι κινδυνεύει να χαθεί κάτω από τόνους άχρηστων λέξεων.
Μια παρέα φίλων παρατά τον κολλητό της σε πολύ άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο στο Παρίσι, προκειμένου να κάνει… διακοπές. Στη διάρκεια των διακοπών βγαίνουν στην επιφάνεια συναισθήματα, ζήλειες, ανασφάλειες. Όλα αυτά την ώρα που ο κολλητός παραμένει μόνος στο νοσοκομείο.

Σε καμία περίπτωση η ταινία του Κανέ δεν είναι κακή. Ο ίδιος είναι υπερβολικά έξυπνος για να επιτρέψει κάτι τέτοιο. Οι ερμηνείες είναι όλες εξαιρετικές, οι χαρακτήρες είναι πραγματικοί (από τον κολλημένο με την πρώην του Αντουάν, μέχρι την δεν-είμαι-εγώ-για-σχέση Μαρί -η Μαριόν Κοτιγιάρ-, τον γκρινιάρη Μαξ και τον δεσμοφοβικό Έρικ -Ζιλ Λελούς σε μεγάλα κέφια-, μέχρι ακόμα και τον Λιντό -ο Ζαν Ντιζαρντέν του The Artist) με ρεαλιστικά προβλήματα και αντιδράσεις.

Υπάρχει τουλάχιστον μία σκηνή (αυτή με το ρύζι) που φαίνεται να αντικατοπτρίζει αυτό που πραγματικά θέλει να πει ο Γάλλος σκηνοθέτης και ηθοποιός: χωρίς αγάπη κανείς μαραίνεται, ενώ με αυτήν ανθεί.
Κρίμα που ένα τόσο ωραίο μήνυμα είναι θαμμένο κάτω από ένα βουνό πολυλογίας.