1ο ELFF: Πυροβολισμοί και μπουσουλήματα

Ημέρα του τρανταχτού γέλιου η Δευτέρα στο 1ο En Lefko Film Festival. Το «Φωτιά στις κάνες μας» το προκαλούσε ηθελημένα, αποτελώντας την πιο απολαυστική στιγμή του Φεστιβάλ, ενώ το «Θέλω την Αδελφή μου» το έκανε μάλλον αθέλητα, αλλά έθεσε υποψηφιότητα για cult classic. Όσο για το δικό μας Αφτερλώβ, εκεί οι ατάκες και οι προσβολές διαδέχονταν η μία την άλλη, συνοδευόμενες από την πιο «θυμωμένη» σκηνή σεξ που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα στη μεγάλη οθόνη.

Αφτερλώβ

Αντλώντας έμπνευση (και χαρακτήρες) από μικρού μήκους ταινία του «Ο Έλβις είναι Νεκρός», ο Στέργιος Πάσχος βάζει τους δύο ήρωες, τη Σοφία και τον Νίκο σε έναν κλειστό χώρο για να ανακαλύψουν τους λόγους για τους οποίους χώρισαν (τουλάχιστον αυτό επιθυμεί εκείνος). Ο Νίκος (Χάρης Φραγκούλης) προσκαλεί την Σοφία (Ηρώ Μπέζου -εδώ σε ρόλο δυναμικής γυναίκας σε μπερδεμένη ερωτική κατάσταση, όπως και στο παρόμοιας θεματικής «Όντως Φιλιούνται;» του Γιάννη Κορρέ- στην έπαυλη ενός φίλου, του οποίου τον σκύλο έχει υποσχεθεί να προσέχει. Και κλειδώνει τη Σοφία στο στούντιο του σπιτιού, απαιτώντας απαντήσεις για το τέλος της σχέσης τους. Η Σοφία και ο Νίκος μένουν κλεισμένοι στο σπίτι, μαλώνουν, προσπαθούν να επικοινωνήσουν, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν, μαλώνουν λίγο ακόμα, μιλούν για την αγάπη και το σεξ και προσπαθούν να βρουν τις αιτίες που τους χώρισαν. Ενδιαφέρουσα η ιδέα του Στέργιου Πάσχου, με πολύ δουλειά στους διαλόγους και στις ατάκες (ο σκηνοθέτης εργάστηκε με τους δύο ηθοποιούς με τρόπο παρόμοιο με αυτόν που έκανε ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ στο σενάριο του Before Midnight με τους Ίθαν Χοκ και Ζιλί Ντελπί). Υπάρχουν αρκετές αναφορές στην τριλογία Before: οι κεντρικοί χαρακτήρες μπορεί να μην έχουν πάρει τους δρόμους, αλλά υπάρχουν σκηνές σκληρής διαμάχης που θα θυμίσουν σε όλους μας τη σκηνή στο ξενοδοχείο από το Before Midnight.  Ενδιαφέρουσα ιδέα, πολύ δουλειά στους διαλόγους και στις ατάκες, αν και την αίσθηση αυτοαναφοράς της ταινίας (με το μπουμ να πέφτει στην εικόνα την βρήκα μάλλον υπερβολική).

Φωτιά στις κάνες μας (Free Fire)

Χορτάσαμε «πιστολίδι και μπουσουλίδι» στη νέα ταινία του Μπεν Γουίτλι, Free Fire, την οποία λόγω κάποιου προβλήματος είδαμε χθες δυστυχώς χωρίς υπότιτλους. Λίγοι πτοήθηκαν από αυτό και όσοι έμειναν απόλαυσαν ένα καταιγιστικό shoot-out, με τις σφαίρες να πέφτουν βροχή. Η υπόθεση είναι μάλλον σχηματική και δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Δύο συμμορίες συναντιούνται για να κλείσουν μια συμφωνία. Οι μεν παρέχουν τα όπλα, οι δε τα χρήματα. Μια προσωπική παρεξήγηση θα χαλάσει τη συμφωνία και  θα οδηγήσει σε μια θεαματική ανταλλαγή πυρών, με τους πιστολέρο να εκτοξεύουν προσβολές ο ένας προς τον άλλο, προκαλώντας αβίαστα το γέλιο του κοινού. Αυτό που βλέπουμε είναι τον ψύχραιμο Κρις (Κίλιαν Μέρφι) να τα βάζει με τον γραφικό Βέρνον του Σάρλτο Κόπλεϊ (που περισσότερο μοιάζει να ενδιαφέρεται μη ματώσει το κοστούμι του), εξαιτίας της διαμάχης του junckie Στίβο (απολαυστικός ο Σαμ Ρίλει) και του καθόλου υπομονετικού Χάρι (ο Τζακ Ρέινορ σε ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθίσει). Ο στυλάτος Ορντ (Άρμι Χάμερ), ο σκληρός Φρανκ (Μάικλ Σμάιλι) και η Τζαστίν, η γυναίκα που κανόνισε τη συμφωνία (Μπρι Λάρσον) βρίσκονται επίσης εκεί για να πυροβολήσουν και να προσπαθήσουν να προστατευθούν από τις σφαίρες. Το Free Fire είναι ένα καθαρόαιμο δείγμα ψυχαγωγικού σινεμά: οι ατάκες είναι φαρμακερές («watch and vern» λέει ο Βέρνον, «I’ m not dead, I’ m just regrouping» δηλώνει ο χτυπημένος από σφαίρα στο κεφάλι Μάρτιν -Μπαμπού Σισέι). Αν προσθέσεις σε όλα αυτά το production value: σκηνικά, κοστούμια, χτενίσματα, την ζεστή φωτογραφία του Λόρι Ρόουζ, τις μουσικές επιλογές (που θα έκαναν υπερήφανο τον παραγωγό Μάρτιν Σκορσέζε) και φυσικά τις top notch ερμηνείες όλου του καστ, τότε μιλάμε για ένα σχεδόν instant classic. Κρίμα που απ’ ότι ακούγεται θα δούμε και αυτή την ταινία του Μπεν Γουίτλι (όπως και το High Rise) απευθείας σε DVD.

Θέλω την αδελφή μου

 

Φιλόδοξη ισπανική προσπάθεια να σαγηνεύσει, να σατιρίσει ή να σοκάρει, με το θέμα της αιμομιξίας. Στην υπόθεση της έχουμε νεαρό σκηνοθέτη που κάνει άστατη ζωή και φαίνεται να μπορεί να έχει όποια γυναίκα θελήσει. Τυχαία όμως βλέπει ένα ερασιτεχνικό πορνό βίντεο της ετεροθαλούς αδερφής του και του γίνεται ψύχωση… Μια ταινία που στοχεύει και σε αυτοαναφορές του κινηματογραφικού κόσμου, ήταν τόσο προσεγμένη, αλλά και τόσο απρόσεχτη σε σημεία που αυτό που επικράτησε στην αίθουσα ήταν το απενοχοποιημένο τρανταχτό γέλιο! O Χούλιο Περιγιάν, που έχει αρχίσει να ασπρίζει είναι αρκετά γοητευτικός ως πρωταγωνιστής, ενώ στο ρόλο της μικρής αδερφής βρίσκουμε την δημοφιλή ηθοποιό Ιβάνα Μπακέρο (το κοριτσάκι από το Λαβύρινθο του Πάνα που μεγάλωσε και παίζει στη σειρά φαντασίας του MTV, the Shannara Chronicles). Κι οι δυο τίτλοι (Sister of mine και Demonios tus ojos) είναι τίτλοι τραγουδιών, ενώ η σκηνή που ο Χούλιο τραγουδά το Backdoor Man παρέα με τους Doors παρακολουθώντας την αδερφή του πάει αυτόματα στο Hall of Fame των weirdo στιγμών. Παρόλα αυτά, η ταινία φαίνεται να μην έχει σαφή προσανατολισμό, αν θέλει να είναι κοινωνικό δράμα, αισθησιακή ταινία ή αυτοσαρκαστική, σατιρική προσέγγιση. Θέλει να μιλήσει για πράγματα, αλλά δε την βοηθάει το -πραγματικά αστείο- μη ρεαλιστικό σενάριο, το οποίο δε διευκολύνει τους ηθοποιούς, οι οποίοι κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, τη φωτογραφία που είναι προσεγμένη, το δήθεν ιντελέξουαλ 4:3 κάδρο. Δεν είναι λίγες και οι στιγμές που αυτό ενισχύει την αίσθηση του τηλεοπτικού, μιας που ήταν για χρόνια το κατεξοχήν φορμά του. Το σενάριο, έτσι ακριβώς όπως ήταν αν η κοπέλα ήταν πρώτη/δεύτερη ξαδέρφη του θα μπορούσε να είναι σαφώς πιο βατό και να επιτρέψει στους χαρακτήρες να δουλέψουν πάνω στους ρόλους τους. Με αυτό το σενάριο, έτσι όπως ήταν, είναι πραγματικό θαύμα πως κατάφεραν να παίξουν τόσο καλά, κάνοντας μάλλον ο καθένας ότι καταλάβαινε, χωρίς κάποια συγκεκριμένη σκηνοθετική οδηγία. Για πιο καλλιτεχνική προσέγγιση καλύτερα να περάσει απέναντι του Ατλαντικού, στο Μεξικό και να δει το Είμαστε η Σάρκα (Tenemos la carne). Τελικά, έτσι όπως βγήκε το τελικό αποτέλεσμα, είναι κρίμα που δε το τράβηξαν περισσότερο προς την υπερβολική, για να γίνει αυτόματα ένα cult classic και σίγουρα η αγαπημένη μας κωμωδία της χρονιάς!