Φεστιβάλ

14o fff: Le Tableau (Ο πίνακας)

Η ταινία του Ζαν Φρανσουά Λαγκουινιόν μάς συστήνει από την αρχή τους ήρωές της: βρισκόμαστε στον κόσμο ενός πίνακα που δείχνει έναν πύργο, έναν κήπο και ένα απειλιτικό δάσος. Εκεί ζουν τρία ήδη ηρώων: οι Toupins (Τελειωμένοι) που ο ζωγράφος ολοκλήρωσε, οι Pafins (Ανολοκλήρωτοι), στους οποίους λείπουν ορισμένα από τα χρώματά τους και οι Reufs (Σκιτσαρισμένοι) που είναι απλά σκίτσα του ζωγράφου. Οι τρεις αυτές μορφές ζωής, όμως, δεν ζουν καθόλου ειρηνικά. Οι Τελειωμένοι περιφρονούν τους άλλους και κάνουν τα πάντα για να τους εξορίσουν στο καταραμένο δάσος. Τότε ένας από τους Τελειωμένους που είναι ερωτευμένος με μια Ζωγραφισμένη, μαζί με άλλους χαρακτήρες του πίνακα θα προσπαθήσουν να βρουν τον ζωγράφο για να του ζητήσουν να τελειώσει το έργο του…

Η αλήθεια είναι ότι λατρεύω τις γαλλικές ταινίες animation. Τις βρίσκω έξυπνες, τρυφερές, ενήλικες, «προχωρημένες».  Ο πίνακας δεν αποτελεί εξαίρεση. Μπορεί το σκίτσο της ταινίας να μην είναι φαντασμαγορικό, έχει, όμως, μεγάλη συνάφεια με την τέχνη της ζωγραφικής και τις τεχνοτροπίες της (ανακαλύπτουμε από Βαν Γκογκ μέχρι Μποτέρο στα πλάνα της) και έχει γίνει με τρόπο, ιμπρεσιονιστικό.

Εκεί που αρχικά η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, σύντομα γίνεται κάτι μεγαλύτερο, επιδίδεται στην αναζήτηση του ζωγράφου, δηλαδή του «δημιουργού», καθώς οι χαρακτήρες περνούν από τον ένα πίνακα στον άλλο και από εκεί στον πραγματικό κόσμο -άλλος ένας «μεγάλος πίνακας»; Μπορεί ο δημιουργός να βοηθήσει τα δημιουργήματά του; Τα ξέχασε ή επίτηδες τα δημιούργησε, έτσι; Μπορούν τα ίδια τα δημιουργήματα να βρουν τον δρόμο τους σε έναν κόσμο που φαντάζει μισοτελειωμένος και άδικος;

Αυτά τα ερωτήματα θέτει η ταινία (ανάμεσα σε άλλα), ενώ δεν ξεχνά να κλείσει το μάτι στους φιλότεχνους με τις αναφορές περί έρωτα και τέχνης, ή στη σκηνή όπου τα πλάσματα των πινάκων ανακαλύπτουν τους (κατεστραμμένους από τον δημιουργό) πίνακες.

Μπορεί σε σημεία του να φαντάζει «βιαστικό», όμως τα θέματα και οι προβληματισμοί που θέτει το κάνουν -απλά- ακαταμάχητο.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Μια σκέψη για το “14o fff: Le Tableau (Ο πίνακας)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *