15ο ΦΝΘ: Σε πλήρη εξέλιξη
Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που φέτος γίνεται 15 χρονών.
Στην ταινία Στάχτη, o Χέρμπερτ Σβέινμπγιορνσον καταγράφει το χρονικό της ηφαιστειακής έκρηξης που συνέβη στις 14 Απριλίου 2010, στην Έιγιαφιαλαγέκουλ της Ισλανδίας. Λόγω του συμβάντος, εκτοξεύτηκαν στη στρατόσφαιρα 70 τόνοι στάχτης ανά δευτερόλεπτο και οι Ισλανδοί αγρότες είχαν να αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης. Η ταινία παρακολουθεί για ένα χρόνο τρεις οικογένειες της περιοχής και καταγράφει την επίδραση της στάχτης στη ζωή τους.
«Ήταν πρόκληση για μένα να παρακολουθήσω τις ζωές των ανθρώπων αυτών. Αυτό που έζησαν οι κάτοικοι της Ισλανδίας ήταν κάτι πολύ δύσκολο, αλλά έδειξαν μεγάλη ψυχική δύναμη», επεσήμανε ο δημιουργός, μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου.
Μία από τις ηρωίδες της ταινίας λέει ότι η σοβαρή οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα ήταν χειρότερη από την έκρηξη. Με αφορμή αυτό, ο σκηνοθέτης σχολίασε: «Στην Ισλανδία υπήρξε μία εποχή όπου ο κόσμος τρελαινόταν για το χρήμα. Πριν την έκρηξη, οι τράπεζες έδιναν δάνεια σε γιεν και άλλα ξένα νομίσματα και όχι σε ισλανδική κορόνα, που είναι ένα αδύναμο νόμισμα. Όταν κατέρρευσε η οικονομία, η κορόνα υποτιμήθηκε κατά 100% και τα δάνεια που είχε πάρει ο κόσμος διπλασιάστηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Αυτό προκάλεσε σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, τα οποία έγιναν ακόμη μεγαλύτερα λόγω των συνεπειών της ηφαιστειακής έκρηξης. Οικογένειες αγροτών είδαν τη γη τους να χάνεται λόγω των απαιτήσεων των τραπεζών». Στις 27 Απριλίου 2013 θα γίνουν κοινοβουλευτικές εκλογές στην Ισλανδία. Ο σκηνοθέτης αποκάλυψε ότι, θέλοντας να αλλάξει τα πράγματα, πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη σκηνοθεσία και να ιδρύσει ένα κόμμα, από το οποίο μάλιστα εκλέχθηκαν τέσσερις βουλευτές. Ωστόσο, όταν είδε ότι δεν γινόταν καμία αλλαγή, απογοητεύτηκε και επέστρεψε στη σκηνοθεσία. Ο ίδιος τόνισε: «Τα πράγματα είναι ακόμη δύσκολα, η υποτίμηση του νομίσματος συνεχίζει να επηρεάζει τις ζωές μας, βλέπω όμως ότι ο κόσμος θα εκλέξει τα ίδια κόμματα που μας οδήγησαν στην κατάρρευση. Στις επικείμενες εκλογές θα κατεβούν 14 παρατάξεις, από τις οποίες οι 10 είναι καινούργιες, όμως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να επικρατούν οι δύο που ήταν ισχυρές και πριν την οικονομική κρίση. Τα πολιτικά κόμματα είναι σαν τις θρησκείες ή σαν τις ομάδες ποδοσφαίρου. Δύσκολα αλλάζεις κόμμα. Σήμερα νιώθω ότι επιστρέφουμε στο 2007. Οι άνθρωποι δεν θέλουν την αλλαγή, πράγμα που είναι παράξενο».
Στη συνέχεια, η αυτοδίδακτη αμερικανίδα σκηνοθέτιδα Μάρτα Κάνινχαμ μίλησε για το ντοκιμαντέρ της Οδός Βαλεντίνου, το οποίο εστιάζει σε ένα φρικιαστικό φόνο: Το 2008, ο Μπράντον Μακίνερνι, τελειόφοιτος γυμνασίου στην πόλη Όξναρντ της Καλιφόρνια, πυροβόλησε εξ επαφής και σκότωσε τον συμμαθητή του, Λάρι Κινγκ. Η ταινία καταγράφει το χρονικό του συμβάντος και θίγει ζητήματα όπως το μίσος, η προκατάληψη, η άγνοια και η ομοφοβία, καθώς το θύμα είχε έγχρωμη καταγωγή και πειραματιζόταν με τη σεξουαλική του ταυτότητα, ενώ ο θύτης ήταν λευκός με ρατσιστικές τάσεις.
Η υπόθεση έγινε πρωτοσέλιδο στις ΗΠΑ και έστρεψε το ενδιαφέρον στα προβλήματα των λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων και τρανσέξουαλ εφήβων, καθώς και στις ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού και δικαστικού συστήματος. Όπως εξήγησε η σκηνοθέτιδα σχετικά με τον θύτη: «Δεν θέλησα να δαιμονοποιήσω τον Μπράντον, ο οποίος πυροβόλησε και σκότωσε έναν άνθρωπο, ήταν όμως μόνο 14 χρονών. Ήθελα να παρουσιάσω τις δύο πλευρές ισορροπημένα. Όταν ασχολείσαι με ένα τέτοιο θέμα πρέπει να έχεις κατά νου ότι ο δολοφόνος ήταν ένα αγόρι, να ψάξεις από πού ήρθε, πώς έγινε αυτός που έγινε. Νιώθω ότι για περιστατικά όπως αυτό, είμαστε υπεύθυνοι εμείς οι ενήλικες, είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτά που λέμε, γιατί τα παιδιά μας ακούν. Ο Μπράντον, σκοτώνοντας τον συμμαθητή του, νόμιζε ότι έκανε χάρη στην κοινωνία και από την άποψη αυτή είναι προϊόν του κοινωνικού του περίγυρου, της άγνοιας και των προκαταλήψεων».
Πρόθεσή της, όπως είπε, δεν ήταν να φανεί διδακτική μέσα από την ταινία. «Δεν λέω στον κόσμο τι να κάνει, δεν με ενδιαφέρει να κάνω κήρυγμα. Θέλω όμως να παρακινήσω τον θεατή να αντιδράσει όταν βλέπει να συμβαίνουν γύρω του, στην κοινότητά του, πράγματα που τον εξοργίζουν».
Οι κινητές βιβλιοθήκες σε Ινδία, Μογγολία και Αφρική είναι το επίκεντρο του ντοκιμαντέρ Πεινασμένα μυαλά της Μπεατρίξ Σβεμ. Η σκηνοθέτιδα αναφέρθηκε στο πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτές: «Από σύμπτωση βρήκα το συγκεκριμένο θέμα. Γνώρισα έναν βιβλιοθηκάριο σε ένα μάθημα γιόγκα και καθώς συζητούσαμε, θυμήθηκα το πώς ήρθα εγώ σε επαφή με τα βιβλία, όταν ήμουν 16 χρονών. Σκέφτηκα επίσης το πώς τα βιβλία ανοίγουν ένα νέο δρόμο αντίληψης και συναισθημάτων και παράλληλα πώς λειτουργούν οι άνθρωποι σε πολύ απομακρυσμένους τόπους».
Με τη σειρά του, ο σκηνοθέτης Μπρινό Σουϊνάρ αρχικά αφηγήθηκε στη γνωριμία του με τον ήρωα της ταινίας του, τον καπνοδοχοκαθαριστή Πάολο, πρωταγωνιστή του ντοκιμαντέρ Πάολο ο καπνοδοχοκαθαριστής. «Τον γνώρισα στην εξοχή, όπου έμενα. Τον είδα πάνω σε μια στέγη, ενώ περίμενα σε μια στάση λεωφορείου στο χωριό και δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας καπνοδοχοκαθαριστής μπορούσε να είναι τόσο αξιοπρόσεκτος. Είμαι εικαστικός, οπότε όταν τον είδα να δουλεύει δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω του. Το καθάρισμα της καμινάδας ήταν ένα εικαστικό ποίημα. Μήνες μετά, όταν χρειάστηκε και η δική μου καμινάδα καθάρισμα, βρήκα την κάρτα του στο μοναδικό τηλεφωνικό θάλαμο του χωριού και τον κάλεσα να έρθει σπίτι μου. Όταν έφτασε με ένα μικρό φορτηγό, άνοιξε το πορτ μπαγκάζ και από μέσα ακούστηκε κλασική μουσική. Σκέφτηκα ότι μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα περιβάλλει αυτόν τον άνθρωπο».
Ο αμερικανός σκηνοθέτης Στιβ Χούβερ μίλησε για την εμπειρία κινηματογράφησης του καλύτερου του φίλου, Ρόκι, ο οποίος ζει πλέον στην Ινδία και φροντίζει ορφανά παιδιά που πάσχουν από AIDS, στο ντοκιμαντέρ Ο εξ αίματος αδελφός.
Αναφερόμενος στη δύσκολη φύση του θέματός του, ο κ. Χούβερ σημείωσε: «Υπήρχαν καταστάσεις όπου έβλεπες τα παιδιά να υποφέρουν. Σαν θέμα ήταν δύσκολο και ένιωθες ότι τα όρια ‘’σωστού’’ και ‘’λάθους‘’ μπερδεύονται. Αναρωτιόσουν συνεχώς εάν έπρεπε να αφήσεις την κάμερα και να βοηθήσεις. Ένιωθες ότι κάτι είναι λάθος σε αυτό που κάνεις, ωστόσο θεωρώ ότι κατάφερα να εναντιωθώ στο ένστικτό μου και να επικεντρωθώ στο σκοπό μου, στη μακροπρόθεσμη βοήθεια που μπορούσα να προσφέρω. Αυτό που δε φαίνεται στην ταινία είναι η συνεχής δυσφορία που νιώθει κάποιος στην Ινδία, η ζέστη και η βαριά ατμόσφαιρα που σου απομυζεί την ενέργεια. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω, όμως έβλεπα το φίλο μου να μη φεύγει και κατά κάποιο τρόπο ήμουν ‘’καταδικασμένος’’ να τον βλέπω να κάνει όλα αυτά, και γινόμουν καλύτερος άνθρωπος. Η επιθυμία μου ήταν να μην υποχωρήσω».
Η Χελένα Τρεστίκοβα άρχισε να κινηματογραφεί την ταινία Ιδιωτικό σύμπαν πριν 37 χρόνια. Τότε, στο πλαίσιο μιας εργασίας για τη σχολή της, έκανε την πρώτη της ταινία μικρού μήκους με θέμα το πως μεταμορφώνει μια γυναίκα η μητρότητα. «Διάλεξα τη φίλη μου Γιάννα. Όταν ο γιος ήταν δύο χρονών αποφάσισα να παρακολουθήσω το παιδάκι που γεννήθηκε μπροστά στο φακό μου και την οικογένειά του. Με ένα 2χρονο αγοράκι δεν μπορείς να φανταστείς πως θα εξελιχθεί η ταινία, αλλά εγώ παραδέχομαι την κινηματογραφική αβεβαιότητα και λεω ότι το σενάριο το γράφει η ζωή», εξήγησε η κ. Τρεστίκοβα. Έτσι βρέθηκε να παρακολουθεί τη ζωή της οικογένειας από το 1976 μέχρι σήμερα, καταγράφοντας παράλληλα την εποχή του σοσιαλισμού στην Τσεχοσλοβακία και το πώς μεταμορφώθηκε η τσεχική κοινωνία τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες.
Στο ντοκιμαντέρ Τα λουλούδια της οικογένειάς μου ο Χουάν Ιγνάσιο Φερνάντες Χόπε καταγράφει την ίδια του την οικογένεια. «Δανείστηκα μια ογκώδη κάμερα και φορώντας τις πιτζάμες μου άρχισα να κινηματογραφώ τη σκιά μου στον τοίχο, το σκύλο μου, το μπαλκόνι. Τότε η γιαγιά μου, μου είπε ‘τα λουλούδια να τραβήξεις’. Τη ρώτησα ΄’τι θες εσύ εδώ;’ και μου απάντησε ‘δε θυμάμαι, μάλλον ήρθα να απλώσω τα ρούχα’. Στα ισπανικά χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη για το απλώνω ρούχα και απλώνω μια γέφυρα. Έτσι το είδα, κι εγώ, σαν μια γέφυρα, σαν να μου έλεγε τράβα τη ζωή μας».
Ωστόσο, δεν ήταν εύκολο για τον Χουάν Ιγνάσιο Φερνάντες Χόπε να διατηρήσει συναισθηματική ουδετερότητα απέναντι στους χαρακτήρες του. «Έπρεπε να κρατήσω απόσταση, και σωματικά, να τους αφήνω χώρο για να συμπεριφέρονται φυσιολογικά, χωρίς να εμπλέκομαι εγώ στην κατάσταση. Δεν παύω όμως να είμαι δικός τους άνθρωπος, οπότε ήταν δύσκολο να είμαι απλός παρατηρητής. Και οι τρεις κάναμε την ταινία. Εγώ ως γιος και εγγονός τις βοηθούσα στη ζωή τους και αυτές στο γύρισμα της ταινίας», τόνισε.
Στο Στοιχειώδες των Εμάνιουελ Βον-Λι και Γκάιατρι Ροσάν ο φακός εστιάζει σε τρία άτομα που έρχονται κοντά χάρη στη βαθιά τους σύνδεση με τη φύση και αποκτούν κίνητρο για να αντιμετωπίσουν μερικά από τα πιο πιεστικά οικολογικά ζητήματα του καιρού μας. «Η σχέση που διατηρούν αυτοί οι άνθρωποι με τη φύση καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή τους», σημείωσε ο Εμάνιουελ Βον-Λι και συνέχισε: «Υπάρχει ένα πολύ ισχυρό κίνητρο, η μεγάλη τους επιθυμία να πετύχουν το σκοπό τους. Η αφοσίωσή τους είναι μέρος της ταυτότητάς τους».
Η ηρωίδα της Άννα Τζιράλτ Γκρις στην ταινία Ευρώπη-Παγίδα δίνει τον δικό της αγώνα. Η Ζάκερε είναι μια νέα μητέρα, χήρα και πρόσφυγας από το Αφγανιστάν. Μαζί με τον ανήλικο γιο της Ομίντ, προσπαθεί να περάσει στη Δύση. Ωστόσο, μητέρα και γιος αποχωρίζονται στο αεροδρόμιο της Αθήνας. Η Ζάκερε φτάνει στην Ισπανία, αφήνοντας τον Ομίντ, πίσω στην Ελλάδα. Μιλώντας για το μεταναστευτικό ζήτημα, η δημιουργός είπε μεταξύ άλλων: «Η Ελλάδα δέχεται μεγάλο αριθμό μεταναστών, αποτελεί χώρα εισόδου, όπως ήταν παλαιότερα η Ισπανία. Δυστυχώς και στις δύο χώρες δεν υπάρχουν λη δεν εφαρμόζονται νόμοι σχετικοί με τα δικαιώματα των μεταναστών. Το να αντιμετωπίζεις το πρόβλημα χτίζοντας έναν φράχτη είναι λάθος. Χρειάζονται νόμοι, αλλά και πολιτική βούληση. Αλλά και οι πολίτες από την πλευρά τους μπορούν να βοηθήσουν, κατανοώντας τις αιτίες που οδηγούν τους ανθρώπους να γίνουν μετανάστες και πρόσφυγες».
Η ταινία Στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή του Τζον Άπελ εστιάζει στο αποτρόπαιο περιστατικό που συνέβη τον Ιούλιο του 2011 στη Νορβηγία: τη βομβιστική επίθεση στην καρδιά του Όσλο και μια σειρά από εν ψυχρώ εκτελέσεις στο νησί Ουτόγια. Το ντοκιμαντέρ εξετάζει τον απόηχο του γεγονότος και, όπως εξήγησε ο σκηνοθέτης στη συνέντευξη Τύπου, χρησιμοποίησε το χτύπημα του Άντερς Μπρέιβικ για να αποτυπώσει τις σκέψεις των ανθρώπων ως προς το εάν κάτι τόσο τραγικό είναι τυχαίο ή μοιραίο. «Κάποιοι πιστεύουν ότι θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, κάποιοι λένε ότι εάν δεν υπήρχε αυτός ο τρελός δεν θα είχε συμβεί. Εγώ δεν πιστεύω ότι οι ζωές μας είναι προκαθορισμένες. Δεν είναι απαραίτητα γραφτό να μας συμβεί κάτι. Σε ένα ορισμένο βαθμό, όλοι είμαστε ανοικτοί στο τυχαίο, πολλά μπορεί να συμβούν τα οποία δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Εγώ είμαι πάντα έτοιμος για το απροσδόκητο», ανέφερε ο δημιουργός.
Στο ντοκιμαντέρ μιλούν, μεταξύ άλλων, οι γονείς μιας κοπέλας από τη Γεωργία, η οποία όταν πήγε να σπουδάσει στη Νορβηγία τους είπε ότι είναι η πιο ασφαλής χώρα στον κόσμο. Γυρίζοντας την ταινία, ο κ. Άπελ ένιωσε σαν να βρίσκεται σε μια χώρα που χάνει την αθωότητά της. «Ήταν μεγάλη ειρωνεία. Συνέβη σε μια χώρα που κανείς δεν το περίμενε. Κι αυτό ενισχύει την ιδέα μου ότι τίποτα δεν είναι προβλέψιμο», συμπλήρωσε ο ίδιος.
Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο Ηλίας Χωραφάς, η ταινία του οποίου ΑΔΕΣΠΟΤΑ, Στην καρδιά της Αθήνας προβάλλεται επίσης στο 15ο ΦΝΘ. Δεδομένου ότι τα αδέσποτα ζώα ζουν ανάμεσά μας και τα έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ, που δεν τους δίνουμε σημασία, ο σκηνοθέτης ερωτήθηκε για ποιο λόγο αποφάσισε να εστιάσει σε αυτά. «Όταν φτάνεις από το εξωτερικό στην Ελλάδα, το πρώτο που παρατηρείς είναι τα αδέσποτα. Το 2004, η πόλη της Αθήνας ‘εξαφάνισε’ από τους δρόμους τα αδέσποτα σκυλιά, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων. Ξαφνικά, οι άνθρωποι παρατήρησαν ότι δεν κυκλοφορούσαν πια. Εάν, λοιπόν, δεν υπήρχαν πλέον τα αδέσποτα, πώς θα μεταβαλλόταν σχέση ανθρώπου-ζώων; Τα αδέσποτα εξαφανίστηκαν, πολλοί είπαν ότι τους έγινε ευθανασία, ακούστηκαν πολλά, γι’ αυτό και θέλησα να ρίξω φως στο τι συνέβη. Πολλά από αυτά επέστρεψαν στο αρχικό μέρος όπου ζούσαν στην πόλη. Κάποια άλλα, πάλι, δεν τα κατάφεραν», εξήγησε ο δημιουργός.
Παίρνοντας τη σκυτάλη στη συνέντευξη Τύπου, ο Σάιμον Μπρουκ αναφέρθηκε στην ηρωίδα του ντοκιμαντέρ του Ο ινδός γιατρός μου. Ο σκηνοθέτης γνώριζε τη Νέλα Μπάνφι πολλά χρόνια πριν γυρίσει την ταινία και κάποια στιγμή η ίδια τού ανακοίνωσε ότι έπασχε από καρκίνο του μαστού. «Περνούσε ο καιρός, έκανε εγχείριση, και μια μέρα μου είπε ότι φεύγει για την Ινδία. ‘’Τρελάθηκες; Δε σου φτάνουν οι ευρωπαίοι γιατροί;’’, της είπα. Πίστευα ότι δεν θα ξανακούσω νέα της», διηγήθηκε ο δημιουργός. Η Νέλα στράφηκε στην αγιουρβέδα, ένα πανάρχαιο ινδικό παραδοσιακό σύστημα ιατρικής, ηλικίας άνω των 5.000 ετών, η οποία άλλαξε τη ζωή και τις βεβαιότητές της. Μετά την ίαση επέστρεψε και κάλεσε τον γιατρό της, τον παγκοσμίου φήμης ειδήμονα σε θέματα ογκολογίας Τόμας Τουρτς, προκειμένου να την ακολουθήσει στην Ινδία σ’ ένα μοναδικό ταξίδι μύησης. Ο σκηνοθέτης κατέγραψε τις συναντήσεις των δυο τους με γιατρούς, ιερείς κι επιστήμονες, κάνοντας έτσι ήρωες του ντοκιμαντέρ του έναν σκεπτικιστή γιατρό και μια πεπεισμένη ασθενή.
Ο ελβετός σκηνοθέτης Στέφαν Χάουπτ αναφέρθηκε στο ντοκιμαντέρ του Σαγράδα-Το μυστήριο της δημιουργίας, λέγοντας ότι συνέλαβε την ιδέα για την ταινία το 2007, όταν επισκέφθηκε έναν καθεδρικό ναό στην Κολωνία. «Σκεφτόμουν πόσο απίστευτα πράγματα έκαναν οι άνθρωποι πριν από αιώνες και ότι δεν γίνονται παρόμοια έργα σήμερα. Μετά από δύο εβδομάδες, έτυχε να πάω στη Βαρκελώνη, στη Σαγράδα Φαμίλια, όπου είδα παράλληλα το εργοτάξιο του ναού σε εξέλιξη. Περιέργως, εκείνη τη χρονική στιγμή, το μέρος δεν είχε τουρίστες. Έβλεπα λοιπόν τους εργάτες να καπνίζουν, να έχουν τα ραδιοφωνάκια τους ανοιχτά… Σκέφτηκα ότι η σκηνή είναι αναχρονιστική, ωστόσο συμβαίνει στο σήμερα, σε ένα ναό που κατασκευάζεται επί 130 χρόνια».
Το ντοκιμαντέρ του Ανδρέα Σιαδήμα, Μουσικό Χωριό, έχει ως φόντο το χωριό Άγιος Λαυρέντιος του Πηλίου, όπου τρεις φίλοι δημιούργησαν το Μουσικό Χωριό, με στόχο να δημιουργήσουν μία παγκόσμια μουσική κοινότητα όπου η μουσική εκπαίδευση αναπτύσσεται πρωτοποριακά, με όχημα το συλλογικό και συμβιωτικό καλλιτεχνικό βίωμα. «Πρόκειται για κάτι μοναδικό. Ο Άγιος Λαυρέντιος είναι ένα χωριό που κράτησε τη μεσαιωνική του αρχιτεκτονική, χωρίς παρεμβάσεις στον ιστό του. Κάθε Αύγουστο, όταν γίνεται η μουσική συνάντηση, η φύση οργιάζει. Είναι ένα μοναδικό ηχοτοπίο, που θα το ζήλευε ο Τζον Κέιτζ».
«Είναι μία ταινία για τον πιεστικό ρυθμό των σύγχρονων πόλεων σε ένα χωριό που άλλοι βιώνουν τη φύση και άλλοι βρίσκουν ευκαιρία για ξεσάλωμα. Ήθελα να κάνω μία ταινία για την Ελλάδα του σήμερα και για μένα είναι μία αισιόδοξη ταινία», τόνισε χαρακτηριστικά.
Στο Camino Musical: 9 μέρες γαλιθιανικής μουσικής, ένα 9ήμερο οδοιπορικό στην πόλη Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, πρωτεύουσα της αυτόνομης κοινότητας της Γαλικίας στη βορειοδυτική Ισπανία, συμμετείχε μια ομάδα φοιτητών του τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ. Η σκηνοθέτις Ευηρούλα Δούρου έζησε στο Σαντιάγο σπουδάζοντας σινεμά ως φοιτήτρια Erasmus στο πανεπιστήμιο της πόλης. «Οι άνθρωποι στη Γαλικία ακολουθούν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής προκειμένου να στηρίξουν τις παραδόσεις τους. Η περιοχή αυτή, είναι πολύ διαφορετική από το κέντρο της Ισπανίας, τη Μαδρίτη. Και η γλώσσα τους μοιάζει με τα πορτογαλικά. Πρόκειται για μία από τις φτωχότερες περιοχές της Ισπανίας και για τους κατοίκους της η μουσική είναι ένας τρόπος να κρατήσουν τις παραδόσεις τους να εκφράσουν τη διαφορετικότητά τους, την επικοινωνία τους με τους ξένους», είπε η κ. Δούρου.
Στην ταινία They Glow in the Dark, ο Μάικλ και ο Τζιμ, δύο μεσήλικες γκέι φίλοι και πρώην εραστές, φορείς του AIDS, ξαναβρίσκονται ύστερα από 20 χρόνια και αποφασίζουν να ενώσουν τις ζωές τους στη Νέα Ορλεάνη, μετά τον τυφώνα Κατρίνα. Ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης γνώριζε τον Μάικλ από την εποχή που ο ήρωας ζούσε στην Αθήνα, όχι όμως και τον Τζιμ. «Ο Μάικλ μου έστειλε πριν μερικά χρόνια την αυτοβιογραφία του και έτσι αποφάσισα να γυρίσω την ταινία. Οι άνθρωποι αυτοί, ενώ η ζωή τους είναι στο φτερό, προσπαθούν να χτίσουν μία ζωή με τους λιγότερους δυνατούς συμβιβασμούς. Προσπαθούν να φτιάξουν ένα μικρό έργο τέχνης σε μία ζωή που την οριοθετούν πολύ συγκεκριμένα», τόνισε ο κ. Ευαγγελίδης.
Τη λέξη «σκάπετα» επέλεξε ο Μένιος Καραγιάννης για τον τίτλο του ντοκιμαντέρ του γύρω από τη ζωή του Χρήστου, ενός ανθρώπου που ζει αποκομμένος από την κοινωνία, σε ένα χωριό χωρίς άλλους κατοίκους, χωρίς ηλεκτρικό, ύδρευση και τηλέφωνο. «Σκάπετα σημαίνει “την κοπανάω”, “εξαφανίζομαι πίσω απ’ τη ράχη”, εκτός οπτικού πεδίου», σημείωσε ο δημιουργός ο οποίος γύρισε μόνος του το ντοκιμαντέρ, χωρίς συνεργείο, ζώντας κοντά στον Χρήστο για έξι μήνες. «Όταν τον ρώτησα αν μπορώ να κάνω το γύρισμα μου απάντησε “κάνε ό,τι θες”. Σταδιακά αποκτήθηκε μία σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσά μας. Την ταινία την έκανα από ανάγκη να καταγράψω κάτι που χάνεται. Είναι ένα σπάνιο φαινόμενο αυτός ο άνθρωπος και το περιβάλλον στο οποίο ζει. Ήθελα να διερευνήσω πώς αντέχει κανείς αυτή τη μοναξιά. Κι απ’ την άλλη παρουσιάζω έναν άνθρωπο που διατηρεί άλλη σχέση με το περιβάλλον του.
