18fff: Έναρξη με Dalida
Στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης η επίσημη έναρξη του 18ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, με την προβολή της ταινίας «Ciao Amore… Dalida» της σκηνοθέτιδος Λίζα Αζουέλος. Η σκηνοθέτις και η πρωταγωνίστρια της ταινίας ήταν παρούσες στην πρεμιέρα του Φεστιβάλ. Παρουσιαστής της βραδιάς ήταν ο δημοσιογράφος Γιώργος Αρχιμανδρίτης, ο οποίος προσπάθησε να απασχολήσει το κοινό την ώρα που περιμέναμε τον γάλλο πρέσβη Κριστόφ Σαντεπί να ανέβει στη σκηνή.
Ο κ. Σαντεπί είπε ότι το Φεστιβάλ κέρδισε την εμπιστοσύνη του κοινού και έγινε το σταθερό του ραντεβού. Το 2017 «θα αφεθούμε στη μαγεία του σινεμά και το ταλέντο της γαλλόφωνης δημιουργίας», ενώ αναφέρθηκε και στην ελληνογαλλική συμφωνία για τις συμπαραγωγές που έληξε και θα ανανεωθεί για άλλα τρία χρόνια, η οποία έδωσε πλούσιους καρπούς: 21 ταινίες και ντοκιμαντέρ γυρίστηκαν με τη βοήθεια αυτού του Ταμείου.
Η σκηνοθέτις Λίζα Αζουέλος είπε ότι η ταινία της Dalida ήταν η πιο δύσκολη ταινία που χρειάστηκε να γυρίσει. «Ξεπέρασα, όμως, τις δυσκολίες και χαίρομαι που είμαι απόψε μαζί σας» είπε. Η πρωταγωνίστρια Σβέβα Αλβίτι αποκάλυψε ότι είναι η δεύτερη φορά που επισκέπτεται την Ελλάδα και εξέφρασε την ελπίδα το κοινό να αγαπήσει την ταινία.
Δείτε το πλούσιο φωτορεπορτάζ:
Ciao Amore… Dalida
Η τραγική ζωή της επιτυχημένης τραγουδίστριας Dalida βρίσκεται στο επίκεντρο της ταινίας της Λίζα Αζουέλος. Από τα δύσκολα παιδικά χρόνια στο Κάιρο -η Γιολάντα Τζιλιότι, όπως ήταν το κανονικό της όνομα ήταν Ιταλίδα της Αιγύπτου- μέχρι τις συναυλίες της στο Olympia στη Γαλλία και τις προσωπικές τραγωδίες που την έπληξαν: μεταξύ άλλων την αυτοκτονία του συντρόφου της, Λουίτζι Τένκο, που οδήγησε σε μία δική της απόπειρα αυτοκτονίας έναν μήνα αργότερα. Από αυτή την πρώτη απόπειρα ξεκινά η ταινία της Λίζα Αζουέλος για να ξετυλίξει σαν ένα παζλ τα κομμάτια της ζωής της διάσημης σταρ. Τα κομμάτια αυτά είναι πολλά και δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να επικεντρωθεί σε όλα. Αυτό είνα ένα από τα προβλήματα της ταινίας: το ότι ασχολείται μάλλον επιδερμικά με κάποια γεγονότα στη ζωή της Dalida, χωρίς να εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεσή της. Ίσως η ταινία να είχε ωφεληθεί εάν επέλεγε να επικεντρωθεί μόνο σε μία χρονική περίοδο ή σε ένα περιστατικό από τη ζωή της τραγουδίστριας.
Η αναβίωση της εποχής είναι λαμπερή και υπέροχη: ρούχα, περούκες, αυτοκίνητα όλα αναβιώνουν μια μεγάλη χρονική περίοδο από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1980, οπότε αυτοκτόνησε η Dalida. Η Σβέβα Αλβίτι έχει επιλεγεί για την ικανότητά της να φέρνει στην οθόνη την αύρα που είχε η ίδια η Δαλιδά. Πολλοί αναφέρουν ότι υπάρχει και εξωτερική ομοιότητα, την οποία εγώ δεν είδα ιδιαίτερα. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα έρχεται με τα τραγούδια. Ενώ η Μαριόν Κοτιγιάρ μεταμορφώθηκε σε Εντίθ Πιάφ για τα γυρίσματα του «Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο», με αποτέλεσμα όταν άκουγες τα τραγούδια να μην ήξερες αν τραγουδάει η Πιάφ ή η Κοτιγιάρ, εδώ δεν συμβαίνει το ίδιο. Η λεπτή φωνή της Αλβίτι δίνει τη θέση της στην πιο μπάσα φωνή της Dalida, με τα τραγούδια να μοιάζουν σαν να ακούγονται από παλιό γραμμόφωνο και όχι ζωντανά. Ίσως θα ήταν καλύτερα τα τραγούδια να είχαν ερμηνευτεί εκ νέου από μία νέα τραγουδίστρια ή η σκηνοθέτις θα μπορούσε να είχε «κλέψει» καλύτερα τα πλάνα -κάτι που γίνεται σε ένα – δύο σκηνές.
Συνολικά μια βιογραφία που θα ενδιαφέρει τους φαν της Dalida -και θα προσφέρει πληροφορίες για τη ζωή της σε όσους δεν είναι και τόσο φαν-, αλλά που αφήνει αναπάντητο το ερώτημα: Ποια ήταν τελικά η Δαλιδά;
