Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Κυριακής (28/9/14)

Με την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα της ταινίας Το Κορίτσι που εξαφανίστηκε (Gone Girl) έπεσε η αυλαία του Φεστιβάλ. Η ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ ήταν το καλύτερο κλείσιμο για τις επετειακές Νύχτες Πρεμιέρας που για τα 20 χρόνια τους αποφάσισαν να ανοίξουν και να κλείσουν τη διοργάνωση με αυθάδεια, μαύρο χιούμορ, σαδισμό (στοιχεία που είχε έκδηλα και το Ιστορίες για Αγρίους της τελετής έναρξης). Πέραν των υπόλοιπων βραβείων που δόθηκαν, η ταινία ’71 -ο μεγάλος νικητής- προβλήθηκε ξανά αμέσως μετά το Gone Girl. Από τις υπόλοιπες προβολές της τελευταίας ημέρας ξεχώρισε το Αγαπώντας, Πίνοντας και Τραγουδώντας (Aimer, Boire et Chanter), το κύκνειο άσμα του Αλέν Ρενέ. Oι Cinepivates που βρέθηκαν στην τελετή και στις αίθουσες την Κυριακή μεταφέρουν:

Gone Girl / Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε
(Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φίντσερ/ 145’/ ΗΠΑ)

Δεν είναι τυχαία η αναφορά του Ντέιβιντ Φίντσερ ότι αυτή είναι η πιο κωμική ταινία του. Το σαδιστικό χιούμορ του Gone Girl είναι φανερό σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ο Νικ Νταν είναι παντρεμένος με την Έιμι. Οι δυο τους είναι το τέλειο ζευγάρι, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ώσπου η Έιμι εξαφανίζεται και ο Νίκολας αρχίζει και μοιάζει ύποπτος για την εξαφάνισή της. Η ταινία του Φίντσερ είναι βασισμένη στο βιβλίο της Τζίλιαν Φλιν, με την ίδια να γράφει το σενάριο. Η ταινία καταφέρνει να είναι πιο επιτυχημένη από το βιβλίο. Επιλέγει το σαδιστικό χιούμορ για να μιλήσει για την ανθρωποφαγία που επικρατεί ανάμεσα στα ζευγάρια. Πολύ πιστό στο βιβλίο, το Gone Girl έχει την τύχη να διαθέτει εξαιρετικούς ηθοποιούς. Τόσο ο Μπεν Άφλεκ όσο και -κυρίως- η Ρόζαμουντ Πάικ κρατάνε τις ισορροπίες ανάμεσα στην υπερβολή, τον θεατρινισμό, την αδιαφορία. Είναι το δικό τους τάιμινγκ που κάνει την ιστορία τόσο σαρδόνια κωμική. Σαν ένα επεισόδιο Νοικοκυρών σε Απόγνωση, μόνο πολύ πιο καλογυρισμένο. Πρόκειται για μια ιστορία που κατέχει ο Φίντσερ πολύ καλά. Εκτός από την φωτογραφία, την ιστορία ή τις ερμηνείες, έπιασα συχνά τον εαυτό μου να θαυμάζει τα καλοστημένα πλάνα του, τα υπέροχα traveling στα πλούσια σπίτια και στα ευκατάστατα προάστια, σε μία ταινία που μιλά για την αδηφαγία των ΜΜΕ και την δυστυχία του να χάνεις τον άνθρωπο που κάποτε αγάπησες.

Tyler

Aimer, Boire Et Chanter / Αγαπώντας, Πίνοντας και Τραγουδώντας
(Σκηνοθεσία: Αλέν Ρενέ / 108′ / Γαλλία)

Την τελευταία ταινία κάθε μεγάλου δημιουργού την αντιμετωπίζουμε συχνά με τρυφερότητα καθώς αποτελεί το επίσημο «αντίο» του. Ο Αλέν Ρενέ με το Αγαπώντας, Πίνοντας και Τραγουδώντας επιχειρεί μια ελεύθερη μεταφορά του θεατρικού Life of Riley, μεταφέροντας παράλληλα το παραμυθένιο στοιχείο του θεάτρου στο σινεμά. Γυρισμένο σε στούντιο, με ελάχιστα μόνο εξωτερικά εμβόλιμα πλάνα δρόμων και ζωγραφισμένα σκίτσα των τοποθεσιών, ο σκηνοθέτης έδωσε μια δική του ιδιαίτερη καλλιτεχνική αισθητική στους χώρους που αποτύπωσε, με την χρήση κουρτινών και παίζοντας με τον φωτισμό. Ενώ το ντεκόρ παραπέμπει στο Venus in Fur του Πολάνσκι ή το Dogville, ο Αλέν Ρενέ χειρίστηκε τους χαρακτήρες του περισσότερο όπως ο Γούντι Άλεν μπλέκοντας δραματικότητα και χιούμορ στους διαλόγους των ηρώων, ενώ οι γωνίες λήψης του και το στήσιμο των σκηνικών σε συνδυασμό με την μουσική συχνά θυμίζουν σειρά κινουμένων σχεδίων. Το εύρημα της εξαφάνισης του βασικού πρωταγωνιστή Ζόρζ (δεν εμφανίζεται στο φακό) δίνει στα τρία συναφή του ζευγάρια την αποκλειστικότητα στο βλέμμα του σκηνοθέτη, με διαλόγους που μπορεί να κουράσουν λίγο όσους δεν είναι γνώστες του έργου. Προς το τέλος όμως η πλοκή αν και αναμενόμενη δένει το σύνολο αφήνοντας καλή επίγευση. Τελικά η ταινία μένει στο μυαλό μας περισσότερο σαν η τελευταία δουλειά ενός μεγάλου σκηνοθέτη.

Gimli

’71

(Σκηνοθεσία: Τιαν Ντεμάνζ / 100′ / Ην.Βασίλειο)

Μια ταινία με σαφή σεναριακή αναφορά στις Τρεις Μέρες του Κόνδορα, όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα περιβάλλον που δεν ξεχωρίζει εχθρούς από φίλους. Το μεγάλο ατού της η συναρπαστική προσωποποιημένη κινηματογράφιση του ανθρωποκυνηγητού. Η ερμηνεία του νεαρού “ταλέντου” είναι καλή χωρίς να ανταποκρίνεται όμως σε καμία περίπτωση στους διθυράμβους που ακούστηκαν.

Gimli

Πολεμικό ιστορικό δράμα, εξαιρετικά καλογυρισμένο, δοσμένο με τραγικό ρεαλισμό. Στο Μπέλφαστ του 1971, στο επίκεντρο των συγκρούσεων Βρετανών και προτεσταντών, ένας Βρετανός στρατιώτης εγκαταλείπεται από τη μονάδα του και προσπαθεί να επιβιώσει. Εκπληκτικά πλάνα και φωτογραφία, όπου κυριαρχεί ως φόντο το κίτρινο φως της νύχτας και χτίζεται η κατάλληλη ατμόσφαιρα, ώστε να αναδειχτεί το πολεμικό κλίμα. Σε τεχνικό επίπεδο η ταινία είναι παραπάνω από άρτια. Αν είχε και πιο στιβαρό σενάριο, θα μιλούσαμε για ένα πραγματικά αξιοσημείωτο αποτέλεσμα.

Ξεκινάει προβάλλοντας γενικές εικόνες και τραγικά γεγονότα με έντονη κίνηση της κάμερας, με στόχο να συγκινήσει, να καλλιεργήσει την αίσθηση του χάους. Έπειτα αρχίζει η εστίαση στην ιστορία του πρωταγωνιστή, τον οποίο όμως δεν ακολουθεί πιστά καθ’ όλη τη διάρκεια, ώστε να επιτύχει μια ομαλή δόμηση στο χαρακτήρα του. Στην προσπάθεια να αναπτυχθεί και να αποδοθεί σωστά το πλαίσιο της δράσης, ο κεντρικός ήρωας μένει ελαφρώς παραμελημένος. Η αντίληψη των ίσων αποστάσεων ως προς τα μερίδια ευθύνης των δύο παρατάξεων καθιστά πλήρως ανθρωποκεντρική την προσέγγιση του έργου, πράγμα που διαφαίνεται ως σεναριακή ατολμία, καθώς αποφεύγει τις προοπτικές πολιτικού στοχασμού. Η κατάληξη είναι αναμενόμενη, αλλά γοητευτικά δοσμένη, αν και στο κλείσιμο πλατειάζει ελαφρώς αναποφάσιστα. Στο σύνολό της, μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια και σίγουρα ένα από τα δυνατά χαρτιά του διαγωνιστικού τμήματος.

Βέρμπαλ Κιντ