20ΦΝΘ: Ακούγοντας τη φωνή του πατέρα και τη φωνή του τόπου
Ένα από τα σπουδαία ντοκιμαντέρ που είχε η Παρασκευή ήταν η επαναληπτκή προβολή του Obscuro Barroco της Ευαγγελίας Κρανιώτη, για το οποίο είχα γράψει εχθές. Πέρα από αυτό, από το πλούσιο ελληνικό πρόγραμμα, ανακάλυψα μερικές ακόμα ελληνικές ταινίες άξιες προσοχής.
Διαβάστε επίσης: Obscuro Barroco: Καλλιτεχνική Μαγεία Μεταμόρφωσης
Ο φωτογράφος Χρήστος Καπάτος ξεκίνησε να φωτογραφίζει και στη συνέχεια να κινηματογραφεί οικογενειακές στιγμές, με έμφαση στον πατέρα του, Αντώνη, ο οποίος από το 2012 και μετά, λόγω συνεχόμενων εγκεφαλικών έχει σοβαρά προβλήματα ομιλίας. Έτσι η πρώτη του ταινία «Η Φωνή του Αντώνη» ξεκίνησε ως μικρή επιστολή αγάπης προς τους γονείς του και στη συνέχεια έγινε ίσως κάτι περισσότερο. Όπως αναφέρει κι ο ίδιος, ήθελε αρχικά να απεικονίσει την αγωνία, τις ανησυχίες, τη σύγχυση και την ελπίδα για το μέλλον, τελικά ανακαλύπτει εκ νέου την οικογένεια του υπό ένα διαφορετικό πρίσμα και μαζί με αυτή, τη φωνή του Αντώνη. Το να μιλάς για δικούς σου ανθρώπους έχει το καλό ότι είναι εύκολα προσβάσιμοι, έχει όμως τη δυσκολία ότι εκθέτεις κάτι δικό σου, ανοίγεις την πόρτα της προσωπικής σου ζωής και επιτρέπεις στο κοινό να δει μέσα. Η αλήθεια είναι ότι επιλέγοντας να δω την ταινία είχα τον ίδιο φόβο, ότι η ταινία θα είναι θλιβερή ή και μίζερη, όμως εξεπλάγην ευχάριστα βλέποντας μια βαθιά τρυφερή ιστορία, με δόσεις χιούμορ, μικροτσακωμούς και πειράγματα, αλλά και πολλά πράγματα με τα οποία θα μπορούσαν να ταυτιστούν πολλές ελληνικές οικογένειες. Ενδιαφέρον έχει και ο τρόπος που ο Καπάτος χειρίζεται τον χρόνο αφήγησης, που δεν είναι γραμμικός αλλά μπλέκεται χρονικά, ενώ ανάμεσα στα διαστήματα ο δημιουργός μάς δίνει μερικές ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικά λήψεις, όπως την ανάποδη λήψη του βράχου.
Στην ομιλία μετά την ταινία, ο σκηνοθέτης, απαντώντας σε ερωτήσεις του κοινού, αναφέρθηκε στους τρεις βασικούς κανόνες που αναγκαστικά έχει η ζωή μας: χρόνος, φθορά, θάνατος. Προσπάθησε να δείξει εσκεμμένα μπλεγμένες χρονικά τις στιγμές για να αποδείξει ότι ο χρόνος δεν έχει σημασία, είναι απλά ένα σκηνικό, σημασία έχουν όσα γίνονται μέσα του. Οι γλάροι και η θάλασσα που συχνά παρεμβάλλεται, πέραν του ότι είναι κοντά στο σπίτι του, έχουν και όλη την αλληγορική σημασία που ο καθένας θα ήθελε να προσδώσει. Όπως διευκρίνισε δεν ήθελε να είναι αφηγηματικός αλλά περισσότερο αισθαντικός, καθώς όλο το εγχείρημα ξεκίνησε ως ένδειξη αγάπης. Την παράσταση κόντεψε να κλέψει κυρία από το κοινό, η οποία όπως είπε έχασε δέκα λεπτά από την αρχή και δέκα λεπτά από το τέλος της ταινίας, με τις παρατηρήσεις της… με τη γραφικότητα της πρόσφερε χαμόγελα στο κοινό και με έβαλε σε χιουμοριστικές σκέψεις ότι ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει το επόμενο θέμα! Ο σκηνοθέτης ολοκληρωσε την ομιλία του και κάλεσε όσους από το κοινό θέλουν να ακολουθήσουν για ποτό στον πολυχώρο Tabia που φιλοξενεί έκθεση φωτογραφίας του.
H ταινία «Η Φωνή του Αντώνη» προβάλλεται σε επαναληπτική προβολή το Σάββατο 10/3 στις 12.45 στην αίθουσα Τόνια Μαρκετάκη.
Ευχάριστη έκπληξη το «This Is Sopi» του Χρήστου Πυθαρά, που μετά την Ευτυχία, μας παρουσίαζει κάτι εντελώς διαφορετικό και πολύ προσωπικό, καθώς αφορά το μικρό χωριό του Πύργου από όπου κατάγεται. Η ταινία αποτελεί το χρονικό μιας κατά τα άλλα συνηθισμένης ημέρας από τη ζωή ενός χωριού κατά τη διάρκεια του τρύγου και εστιάζει σε ένα μωσαϊκό ιδιαίτερων, περίεργων και συνάμα πολύ γοητευτικών χαρακτήρων στην καθημερινότητα του τρόπου ζωής τους. Μια διαφορετική ιμπρεσιονιστική ματιά σε έναν τόπο και τους ανθρώπους του. Ο σκηνοθέτης είχε πραγματοποιήσει πάνω από 16 ώρες γυρίσματα το 2010, αλλά από ατύχημα καταστράφηκε μεγάλος όγκος του ήχου. Αρχικά θεώρησε ότι το έργο χάθηκε και είχε για χρόνια εγκαταλείψει την ιδέα να το ολοκληρώσει. Τελικά, με υπομονή και επιμονή μάς παρουσιάζει κοντά οκτώ χρόνια μετά το αποτέλεσμα της προσπάθειας του που είναι αρκετά αξιόλογη. Μικρά χιουμοριστικά περιστατικά στα οποία εμπλέκεται και ο σκηνοθέτης και χαρακτήρες αγνοί, δίνουν την ψυχή του μέρους, που είναι οι άνθρωποι του. Ταυτόχρονα καταφέρνει να αποτελέσει ένα ψυχογράφημα της ελληνικής επαρχίας γενικότερα. Ένα ντοκιμαντέρ σύντομο και εύστοχο, που είχε καλή αποδοχή από το κοινό και θα μπορούσε να προβληθεί μελλοντικά και από τηλεοπτικό δίκτυο.
Ένα ενδιαφέρον πείραμα φαίνεται ότι στέφτηκε με επιτυχία. Ο ολονύχτιος κινηματογραφικός μαραθώνιος μουσικών ντοκιμαντέρ «20 Χρόνια Κομμάτια» που ξεκίνησε τα μεσάνυχτα της Παρασκευής και πρόβαλε ταινίες ως τις πρώτες πρωινές ώρες για όποιους αντέξουν! Τα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκαν ήταν Γιάννης Αγγελάκας: Ταξιδιάρα Ψυχή, Pulp: A Film about Life, Death and Supermarkets, George Michael: Freedom, Strange Powers: Stephin Merrit and the Magnetic Fields και Kurt Cobain: Montage of Heck. Το εγχείρημα είχε μεγάλη προσέλευση κόσμου που γέμισε όλη την πλατεία του Ολύμπιον. Μιας και το κλίμα ήταν έντονα συναυλιακό, να τονίσω ότι δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα και η κατανάλωση ποτού εντός της αίθουσας -το λέω επειδή το ρώτησα- και έτσι η όμορφη αίθουσα θα παραμείνει όμορφη και για τις αυριανές προβολές και την τελετή λήξης της Κυριακής. Όπως σε κάθε κινηματογραφικό μαραθώνιο, υπήρχε κινητικότητα, ιδίως στα διαλλείματα, κόσμος έμπαινε και έβγαινε. Για να βγει κανείς εκτός Ολύμπιον έπρεπε όμως να σου σφαγίσουν το εισιτήριο αν ήθελες να σου επιτραπεί να επιστρέψεις αργότερα. Η αλήθεια είναι ότι επειδή αρκετές ταινίες τις είχα ήδη δει, αλλά και για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της επόμενης ημέρας στο φεστιβάλ δεν έκατσα μέχρι το τέλος ώστε να δω σε αυτό τον μαραθώνιο πόσοι κατάφεραν να… τερματίσουν.
Το αξιόλογο μουσικό ντοκιμαντέρ της Αγγελικής Αριστομενοπούλου «Ταξιδιάρα Ψυχή» του 2010, παρουσιάζει τον τραγουδιστή, στιχουργό και μουσικοσυνθέτη Γιάννη Αγγελάκα στις μουσικές περιπλανήσεις του μετά την επιτυχημένη πορεία του με τους Τρύπες. Προσωπικά, σαν μέγας λάτρης του συγκροτήματος που άφησε εποχή στη ροκ σκηνή της χώρας μας, δεν του το έχω συγχωρήσει που εγκατέλειψε την μπάντα για να αναζητήσει μόνος την πορεία του. Θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί ως ομάδα, να προσαρτίσουν νέα μέλη ή να σπάσουν σε πολλές υποδιαιρέσεις του ίδιου πράγματος, κατά το παράδειγμα των Pink Floyd. Ίσως αυτό το παράπονο ήταν και ο λόγος που δεν είχα δει το ντοκιμαντέρ στο παρελθόν. Το παράπονο μένει, όμως μετά από αυτό το ντοκιμαντέρ νιώθω ότι καταλαβαίνω περισσότερο γιατί το έκανε. Ο καλλιτέχνης, κεφάτος και νηφάλιος είναι ιδιαίτερα δημιουργικός και πειραματικός, αφήνοντας την έμπνευση αλλά και την εποχή του να τον παρασύρουν, να λαμβάνει τα ερεθίσματα από γύρω του και να δημιουργεί. Σε συνεχόμενη κίνηση ο καλλιτέχνης, αλλά και το ντοκιμαντέρ, ταξιδεύει μαζί του στην επαρχεία, παρουσιάζοντας μας τη συνεργασία με το Νίκο Βελιώτη και τα νέα μέλη από τους Επισκέπτες, τον Ψαρογιώργη, στιγμιότυπα από live συναυλίες, πίνοντας και γλεντώντας με φίλους, οδηγώντας. Γιατί σε τελική ανάλυση όπως τραγουδά κι ο ίδιος «Όλα είναι Δρόμος».
