Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Πέμπτης (01/10/15)

Με γεμάτες αίθουσες, παρά τα κάποια τεχνικά προβλήματα, συνεχίστηκαν οι Νύχτες Πρεμιέρας την Πέμπτη. Δύο δυνατά ντοκιμαντέρ και μία από τις καλές ταινίες του διαγωνιστικού, καθώς και μία ελληνική ταινία δράσης συμπλήρωναν το πρόγραμμα.

Κοιμώμενος Γίγαντας / Sleeping Giant

Σκηνοθεσία: Άντριου Σιβιντίνο

Τρείς έφηβοι περνούν μαζί ένα καλοκαίρι που θα καθορίσει τις ζωές τους. Ο Ρίλει και ο Νέιτ, δύο ξαδέρφια που προέρχονται από προβληματικές οικογένειες χαμηλού εισοδήματος και έχουν συνηθίσει να βασίζονται ο ένας στον άλλο, δέχονται στην παρέα τους το πλουσιόπαιδο Άνταμ. Θα ξοδέψουν τον χρόνο τους με ότι παράνομο μπορούν να σκεφτούν: θα καπνίσουν χόρτο, θα πιούν αλκοόλ αλλά και θα κλέψουν. Νιώθουν ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα και θα προσπαθήσουν για τα πάντα, ακόμα και να βουτήξουν από τον ψηλότερο βράχο που γνωρίζουν. Οι πράξεις, όμως, δεν είναι εκείνες που μετράνε αλλά το τι οδηγεί τα παιδιά αυτά στο να πράξουν. Έρωτες, απογοητεύσεις, αποδοκιμασία και ψέματα που θα καταλήξουν σ’ ένα τραγικό λάθος χωρίς επιστροφή. Μια ευαίσθητη βόλτα από την εφηβεία στην ξαφνική ενηλικίωση με τρεις πρωταγωνιστές που καθηλώνουν. Ο Κοιμώμενος Γίγαντας δεν είναι ένα ακόμα εφηβικό ψυχόδραμα, αλλά μια ταινία μάθημα για το τι μπορεί να πάει στραβά και πόσο εύκολα είναι τα λάθη όχι μόνο για τα παιδιά αλλά για όλους μας.

Nemo

Ταμπ Χάντερ Εμπιστευτικό / Tab Hunter Confidential

Σκηνοθεσία: Τζέφρι Σουάρτς

Η ιστορία του ηθοποιού Ταμπ  Χάντερ. Στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1950, ο νεαρός σταρ έπρεπε να  κρύβει την ομοφυλοφιλία του και να βγαίνει ραντεβού με νεαρές ηθοποιούς, κρατώντας κρυφή την πραγματική ταυτότητά του. Έτσι, διατηρούσε σχέση με τον Άντονι Πέρκινς ενώ έβγαινε με την  Νάταλι Γουντ, καθώς έτσι πρόσταζε το star system του Χόλιγουντ. Ο σκηνοθέτης Τζέφρι Σουάρτς μιλά με τον Ταμπ Χάντερ, αλλά και με ανθρώπους που τον γνώριζαν ή τον θαύμαζαν και δημιουργεί ένα γεμάτο φρεσκάδα ντοκιμαντέρ, βάζοντας σκηνές από ταινίες του Χάντερ να «συνομιλούν» με τα όσα συμβαίνουν επί της οθόνης. Άπειρες φωτογραφίες, εμφανίσεις από τηλεοπτικές εκπομπές, κλιπ από ταινίες παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ που αποτελεί έναν «θησαυρό» για οποιονδήποτε σινεφίλ -και όχι μόνο. Εκτός από την προσωπική ιστορία του Ταμπ Χάντερ, η ταινία είναι και μία καταγραφή για το πώς το star system κατασκευάζει -αλλά και μπορεί να πλήξει- είδωλα.

Το Πράσινο Δωμάτιο / Green Room

Σκηνοθεσία: Τζέρεμι Σόλνιερ

Μια πανκ μπάντα παίζει σ’ ένα μαγαζί που φιλοξενεί φιλοναζιστικό κοινό. Η εμφάνιση τελειώνει και τα μέλη της μπάντας αγωνιούν να φύγουν από κει, λίγο πριν τα καταφέρουν γίνονται μάρτυρες ενός φόνου που θα τους αναγκάσει να κλειστούν σ΄ ένα δωμάτιο για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους. Ο δημιουργός του «Τα ερείπια είναι πάντα θλιμμένα» επιστρέφει μ’ ένα θρίλερ αγωνίας εμπλουτισμένο με μαχαιρώματα και ξεκοιλιάσματα. Αξιοπρεπές για το είδος που αντιπροσωπεύει και αμαρτωλά διασκεδαστικό, το Πράσινο Δωμάτιο θα ικανοποιήσει τους φαν του είδους. Εξαιρετικός ο Καθηγητής Χ (Πάτρικ Στιούαρτ) στον ρόλο του ιδιοκτήτη του κλαμπ και αποφασισμένου για όλα αρχηγό της επιχείρησης εξόντωσης των μαρτύρων.

Nemo

The Wolfpack / Κατ’ Οίκον Περιορισμός

Σκηνοθεσία: Κρίσταλ Μοζέλ

Μία ταινία για το πώς το σινεμά μπορεί να σε κάνει να παραμείνεις λογικός μέσα στον παραλογισμό, για το πώς μπορεί να σου δώσει θέληση για ζωή, για το πως μπορεί τελικά να σε σώσει. Τα επτά αγόρια μιας οικογένειας αναγκάζονται να ζήσουν μια ζωή κλεισμένα στους τοίχους ενός διαμερίσματος στη Νέα Υόρκη. Μοναδική τους παρηγοριά οι ταινίες. Τις οποίες ξέρουν απ’ έξω, αλλά αφού γράψουν τα σενάρια αποφασίζουν να τις αναβιώσουν σπίτι τους, κατασκευάζοντας παράλληλα διάφορα props. Η Κρίσταλ Μοζέλ κινηματογραφεί την ιστορία τους, την οποία τα παιδιά εν μέρει παρουσιάζουν ξανά. Δεν κρίνει, αφήνει τα παιδιά να μιλήσουν μόνα τους. Δεν είναι επιλεκτική με την κάμερά της, δείχνει τις απόψεις και του πατέρα και της μητέρας, αλλά και των επτά παιδιών. Μια τραγωδία που χάρη στην προσωπικότητα των αγοριών και την πίστη τους στη φαντασία μετατρέπεται σε ύμνο προς τη ζωή και το ίδιο το σινεμά. Από τις καλύτερες ταινίες του φετινού διαγωνιστικού.

Tyler

The Damned: Don’t You Wish that We Were Dead/ The Damned: Ευχήσου να ήμασταν Νεκροί

Σκηνοθεσία: Γουές Ορόσκι

Οι The Damned είναι η πρώτη βρετανική πανκ μπάντα που κυκλοφόρησε σινγκλ και άλμπουμ, υπάρχει μέχρι σήμερα χωρίς όμως να αναγνωρίζεται μέσα στα μεγάλα ονόματα της μουσικής ιστορίας, όπως οι Sex Pistols ή οι Clash. Και γι’ αυτό εύχονται να ήταν νεκροί, γιατί αυτό μπορεί να άλλαζε την απήχηση τους. Ο Γουές Ορσόσκι, δημιουργός του ντοκιμαντέρ Lemmy, επιχειρεί μια αφήγηση της πορείας των Damned. Ένα συγκρότημα που άλλαξε πολλές φορές την σύνθεση του, λόγω τσακωμών των βασικών μελών που επικρατούν μέχρι σήμερα. Τα μέλη του συγκροτήματος δεν διστάζουν να μιλήσουν στην κάμερα για τα προβλήματά τους, να κατηγορήσουν και να συγκινηθούν αναπολώντας όλα όσα αποτελούν την ιστορία τους. Ο Ορσόσκι δίνει τον λόγο σ’ όλους, σέβεται τους συμμετέχοντες και δεν παίρνει θέση με τον όποιο τρόπο στην διαφωνία μεταξύ τους. Δίνει χώρο και χρόνο και στο βασικότερο στοιχείο της ύπαρξης ενός μουσικού συγκροτήματος, τους φαν όλων των ηλικιών και όλων των βαθμών λατρείας. Ακόμα και αν δεν ακούς ή δεν γνωρίζεις τους Damned, αξίζει να μπεις στην διαδικασία απλά και μόνο για να παρακολουθήσεις ένα ντοκιμαντέρ πολύπλευρο όσον αφορά την ιστορία τους και την «προσωπικότητα» τους.

Nemo

Short Fuse

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Λαμπρόπουλος, Κώστας Σκύφτας

Xαιρετίζουμε την προσπάθεια των δυο νεαρών σκηνοθετών. Δυο πιτσιρίκια που μεγάλωσαν, όπως όλοι μας, βλέποντας αμερικάνικες ή ασιατικές ταινίες δράσης, θρίλερ, αστυνομικά, περιπέτειες… και αποφάσισαν να κάνουν κι αυτοί το ίδιο.  Και περιέργως δεν τα πήγαν και τόσο άσχημα! Το Short Fuse έχει πολλά ελπιδοφόρα σημεία που δείχνουν ότι με λίγο περισσότερη πίστη στον εαυτό μας μπορούμε να έχουμε μια καλή ελληνική ταινία με δράση και εφέ. Φυσικά, σεναριακά, η υπόθεση του είναι τετριμμένη, χωρίς πρωτοτυπία και θυμίζει σε σημεία τηλεοπτικό σίριαλ, με υπερδραματοποιημένα σημεία. Έχει όμως αρκετό χιούμορ που το καλύπτει. Από την αρχή δείχνει φρεσκάδα και όρεξη για γρήγορο ρυθμό. Εκεί που σαφώς έχει γίνει αρκετή δουλειά, είναι στις σκηνές δράσης, όπου επιτέλους υπάρχει αρκετός ρεαλισμός και ένταση και αυτό είναι πραγματικά σημαντική εξέλιξη. Σε επίπεδο εφέ επίσης, χωρίς αυτό να εξαλείφει κάποια πιο ερασιτεχνικά λαθάκια σε σκηνοθετικές οδηγίες, ροής ή μακιγιάζ κατά τόπους. Αν τους δοθεί η ευκαιρία, δηλαδή οι ευκαιρίες για εμπειρίες και ένα υψηλότερο budget, θα μάθουν και θα γίνουν καλύτεροι. Σε σκηνές που είναι δύσκολες ή ακριβές να γυριστούν, τα παιδιά το «κλέβουν» πολύ έξυπνα. Παρόλο που αρκετά νέα παιδιά έχουν ελπιδοφόρες παρουσίες, δυστυχώς κάποια πιο γνωστά ονόματα απογοητεύουν με το είτε υπερβολικό, είτε θεατρικό, είτε εκτός κλίματος παίξιμο τους και είναι φυσικό, γιατί σε αυτή τη χώρα δεν έχουν μάθει να ερμηνεύουν έτσι, παρά να λένε αργά και καθαρά τις ατάκες τους, για κάποια θεατρική παράσταση ή τηλεοπτικό σίριαλ.  Για αυτό συχνά, σε αντίστοιχες ταινίες, πολλοί προτιμούν ερασιτέχνες από γνωστά ονόματα. Οφείλουμε όμως, να αναφέρουμε ξεχωριστά για τον Τάσο Νούσια, ο οποίος ήταν πραγματικά απολαυστικότατος. Tέλος, στην Ελλάδα της κρίσης,  φαίνεται για άλλη μια φορά, η αξία του να μη βιαστεί ένας δημιουργός, αλλά να πάρει το χρόνο του στο post production. Οι δυο νέοι σκηνοθέτες που ήρθαν στην πρεμιέρα τους μας είπαν «Είμαστε πολλοί χαρούμενοι που επιτέλους θα δείξουμε την ταινία μας στη μεγάλη οθόνη σε κοινό. Τρια χρόνια τώρα… την βλέπαμε μόνοι μας.»

Gimli