Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Σαββάτου (24/09/2016)

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μέρες του φεστιβάλ, το Σάββατο, ήταν γεμάτο από πολλές και καλές επιλογές ταινιών. Από το περίεργο γερμανικό Wild, που περιγράφει τον έρωτα μιας νεαρής κοπέλας με ένα λύκο, στο επιχείρηση Anthropoid Τσέχων κατά των Ναζί, στην άλλη επιχείρηση Avalanche που μας λέει ότι η προσσελήνωση ήταν τελικά ένα μεγάλο φιάσκο και φυσικά στην επιστροφή του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν με το αισθαντικό θρίλερ the Neon Demon. Το μουσικό διαγωνιστικό πρόγραμμα πρόβαλε το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ για τον Φρανκ Ζάπα, ενώ από το διαγωνιστικό προβλήθηκε σε επανάληψη το Closet Monster. Οι Cinepivates που βρέθηκαν στις αίθουσες σας μεταφέρουν για αυτά, όπως και το τρίτο μέρος ταινιών μικρού μήκους, καθώς και το Ζωή σαν Κινούμενο Σχέδιο (Life, Animated) που αναρτήθηκε σε ξεχωριστό κείμενο.

Wild / Το Κτήνος Μέσα Μου

Σκηνοθεσία: Νικολέτ Κρέμπιτς

Νεαρή γυναίκα που ζει μόνη της σε γερμανική πόλη, βλέπει τυχαία, στις παρυφές ενός δάσους, έναν λύκο. Η εικόνα αυτή της γίνεται εμμονή. Κουρασμένη από τη ζωή της και την άχαρη καθημερινότητά της, αποφασίζει να πιάσει αυτόν τον λύκο και να τον μεταφέρει στο διαμέρισμά της. Οι κινήσεις της προκαλούν την ανησυχία του αφεντικού της, ενώ όσο οι μέρες περνούν η νεαρή κοπέλα από ύπαρξη χωρίς ζωή επιλέγει μια ημι-άγρια κατάσταση. Ταινία που έχει συζητηθεί κυρίως για μία ερωτική σκηνή που εμπλέκει την πρωταγωνίστρια και έναν… λύκο, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να σοκάρει λιγότερο από ότι θα πίστευε κάποιος. Κι αυτό γιατί η ταινία της Γερμανίδας Νικολέτ Κρέμπιτς διαθέτει μαύρο χιούμορ, πολύ ωραίο σάουντρακ και μία θαρραλέα ερμηνεία από την κεντρική πρωταγωνίστρια που δεν διστάζει να κάνει τα πάντα (κυριολεκτικά!)

Η σκηνοθέτις βρέθηκε στην προβολή της ταινίας και πριν από αυτή παρακάλεσε τους Έλληνες θεατές να μην αποχωρήσουν από την αίθουσα. «Όλα ξεκίνησαν με ένα όνειρο. Ονειρευόμουν ότι κάτι με ακολουθούσε και για αρκετά βράδια άκουγα θορύβους και ανάσες. Σε κάποιο από τα όνειρά μου γύρισα και είδα ότι αυτό που με κυνηγούσε ήταν ένας λύκος. Ταυτόχρονα, οι εφημερίδες στη Γερμανία έγραφαν ότι οι λύκοι επιστρέφουν στη Γερμανία μέσα από τα σύνορα με την Πολωνία. Είχαν να εμφανιστούν από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και στη DDR είχαν δημιουργηθεί πόλεις φαντάσματα, στα σύνορα με την Πολωνία, ένας χώρος που είχε κατακτηθεί από τους λύκους. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι αυτά τα άγρια πλάσματα επιστρέφουν για να κατακτήσουν το φυσικό τους περιβάλλον». Για την πρωταγωνίστριά της λέει ότι «ο λύκος ήταν αυτός που την έκανε αυθεντική, όχι εγώ. Ο λύκος ήταν πραγματικός. Οι σκηνές που έπρεπε η πρωταγωνίστρια να είναι πολύ κοντά στον λύκο ήταν αληθινές γιατί πολύ απλά ο λύκος δεν είχε διαβάσει το σενάριο».

«Το να δουλεύεις με έναν λύκο είναι σαν να δουλεύεις με έναν σούπερ σταρ. Έπρεπε να είμαστε απόλυτα έτοιμοι για τα γυρίσματα και όλες οι σκηνές είχαν σχεδιαστεί σε storyboards. Πριν τη λήψη οι περισσότεροι έπρεπε να φύγουν από το σετ, εκτός από εμένα, τον φωτογράφο, τον κάμεραμάν, τον ηθοποιό και τον εκπαιδευτή του λύκου. Επομένως ήταν σαν να δουλεύω με τον… Μάρλον Μπράντο. Ο λύκος δεν είναι σκύλος, δεν μπορείς να τον κάνεις να κάνει ότι θέλει. Τον λύκο δεν τον νοιάζει να σου δείξει την πίστη του. Μόνο για κομμάτια κρέατος θα κάνει κάτι ή για κανένα λουκάνικο».

Anthropoid/ Επιχείρηση Ανθρωποειδές

Σκηνοθεσία: Σον Έλις

Πριν από μερικά χρόνια ο Σον Έλις υπέγραψε το Cashback μία από τις πιο ενδιαφέρουσες –και ανατρεπτικές- ρομαντικές κομεντί των τελευταίων ετών. Είναι παράξενο, λοιπόν, που η δεύτερη ταινία του δεν επιλέγει να επικεντρωθεί σε ένα θέμα σύγχρονο, αλλά σε «πραγματικά γεγονότα». Συγκεκριμένα, η ταινία «Επιχείρηση Ανθρωποειδές» αφηγείται την ιστορία του σχεδίου δολοφονίας του Ράινχαρντ Χάιντριχ, ενός από τους πιο βάρβαρους Ναζί αξιωματικούς και επικεφαλής των δυνάμεων των SS στην Πράγα. Η ταινία ξεκινά πολύ υποτονικά, με την άφιξη δύο αντιστασιακών (τους ερμηνεύουν οι Κίλιαν Μέρφι και Τζέιμι Ντόρναν) στην Πράγα.

Το πρώτο μισό της ταινίας μοιάζει να έχει γυριστεί με τον σκηνοθέτη να ακολουθεί τις οδηγίες ενός εγχειριδίου. Η ταινία απογειώνεται μετά την εφαρμογή του σχεδίου. Εκεί είναι πραγματικά που ο Σον Έλις δείχνει το σκηνοθετικό του ταλέντο, αρχικά στη σκηνή της επίθεσης στον Χάιντριχ και στη συνέχεια στις σκηνές μέσα στην εκκλησία. Παράλληλα, η ταινία κάνει το συχνό ολίσθημα να βάζει τους πρωταγωνιστές να μιλούν αγγλικά με τσεχοσλοβάκικη προφορά (την ώρα που οι Γερμανοί μιλούν γερμανικά). Το εγχείρημα αποτυγχάνει παταγωδώς. Ο Ντόρναν είναι μεν εμφανίσιμος, αλλά δεν έχει ακόμα γυμνάσει αρκετά τους μύες της υποκριτικής του για να μπορεί να μεταδώσει στον θεατή τα αισθήματα που χρειάζονται. Αυστηρός και αποφασισμένος, ο Κίλιαν Μέρφι είναι για μία ακόμα φορά εξαιρετικός, σηκώνοντας πάνω στους ώμους του το μεγαλύτερο βάρος της ταινίας. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια και την πολύ καλή ποιότητα παραγωγής είναι κρίμα που η ταινία δεν καταφέρνει να απογειωθεί νωρίτερα.

Eat That Question: Frank Zappa in His Own Words / Βγάλε τον Σκασμό: Ο Φρανκ Ζάπα με δικά του Λόγια

Σκηνοθεσία: Τόρστεν Σέτε

Σίγουρα η πιο δυνατή στιγμή του μουσικού διαγωνιστικού προγράμματος, μέχρι στιγμής. Έχουμε βέβαια ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο ο μεγάλος εκκεντρικός μουσικός, που έφυγε από τη ζωή το 1993, μιλά ο ίδιος για τον εαυτό του, μέσα από συνεντεύξεις του, τηλεοπτικές εμφανίσεις του, αρχειακό υλικό, επομένως είναι λογικό ότι θα έχουμε αναγκαστικά αποσπάσματα βίντεο 4:3 εικόνα. Εκεί όμως κρύβεται και η δύναμη του, δηλαδή στο υλικό του, πως το επεξεργάστηκε και πως το παρουσίασε. Ο Σέτε κατά τα άλλα δεν επιχείρησε καμία επιπλέον επέμβαση στο ντοκιμαντέρ του, παρά έκανε την έρευνα, οργάνωσε το πολύ υλικό που βρήκε σε χρονολογική σειρά, πήρε τα κομμάτια που τον ενδιέφεραν, τα έκοψε και τα σύρραψε μαζί, για να βγει το τελικό αποτέλεσμα. Όλη η δύναμη του έργου του βρίσκεται εκεί ακριβώς, στο υλικό του. Ο Φρανκ Ζάπα, παρεξηγημένος από πολλούς μουσικός, ακόμα και από κάποιους οπαδούς του, υπήρξε μια φοβερή προσωπικότητα, με σκέψεις και αντιλήψεις πολύ μπροστά από την εποχή του. Ετοιμόλογος και σαρκαστικός, δίνει απλόχερα αφοπλιστικές απαντήσεις σε όλους, που μπορεί τότε να φαίνονταν αιρετικές ή επαναστατικές, έχουν όμως τετράγωνη λογική και δε μπορείς από το να συμφωνήσεις μαζί του.

Παρακολουθούμε τον καλλιτέχνη από τις πρώτες του τηλεοπτικές εμφανίσεις, στα τέλη των ’50, όπου εμφανίστηκε ως πρωτοπόρος μουσικός σε εκπομπή για να παίξει «ποδήλατο» (!), μέχρι την τελευταία συνέντευξη που έδωσε το 1993, λίγο πριν το θάνατο του, από καρκίνο του προστάτη. Σίγουρα η επιλογή μουσικής ήταν από τις πιο δύσκολες, μιας και ο προοδευτικός μουσικός έχει περάσει από πολλά είδη, από ροκ’ν’ρολ και τζαζ μέχρι κλασική μουσική, όπερα, συνεχώς πειραματιζόμενος με τη μουσική του. Ακούμε κάποια μουσικά αποσπάσματα, από συναυλίες του, συμφωνίες του και την ταινία που γύριζε, όμως το βάρος πέφτει περισσότερο στον ίδιο και τις απόψεις του από το ίδιο το έργο του. Έτσι με το καθαρό, διαπεραστικό του μάτι, μας λέει τις κοινωνικοπολιτικές του απόψεις, απόψεις για τη δημιουργία και την έμπνευση, την ελευθερία λόγου και τη λογοκρισία. Μπορεί να είναι ντοκιμαντέρ «παλιάς κοπής» σαν νοοτροπία παρουσίασης, αυτά που ακούγονται όμως είναι και σήμερα τόσο επίκαιρα που μας επιβεβαιώνουν ότι ο Ζάπα είναι ακόμα μπροστά από την εποχή μας. Ένα ντοκιμαντέρ που πρέπει να δουν όσοι ασχολούνται με μουσική και όσοι δεν ασχολούνται με αυτή.

The Neon Demon

Σκηνοθεσία: Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν

Ο σκηνοθέτης του «Drive» και «Only God Forgives» επιστρέφει με ένα πιο μεστό έργο, που προσωπικά βρήκαμε καλύτερο από τα προηγούμενα δυο του. Με το αγαπημένο του art στοιχείο και τα νίον φώτα να χτίζουν το περιβάλλον του, ο Ρεφν εδώ καταπιάνεται με τον αδηφάγο κόσμο της μόδας, τη ματαιοδοξία της ομορφιάς και τις μοναχικές ανθρώπινες ψυχές και μας χαρίζει ένα ιδιαίτερο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα, που φέρνει στη μνήμη το Mulholand Drive του Λιντς και το Black Swan του Αρονόφσκι. Μια νεαρή όμορφη παιδούλα αφήνει την επαρχία για να πάει στην πόλη, να κυνηγήσει το όνειρο της να γίνει μοντέλο. Μένοντας σε ένα φτηνό μοτέλ συναντά περίεργους ανθρώπους που όλοι την τρώνε με τα μάτια …κι όχι μόνο. Όπλο της η νεανική της ομορφιά και η αθωότητα της γρήγορα θα νιώσουν ότι μπήκαν σε εμπόλεμη ζώνη καθώς για να ανέβει θα κληθεί και η ίδια να μεταμορφωθεί.

Έχοντας καλό καστ στη διάθεση του, ο Ρεφν επιχειρεί ένα αργό και αισθησιακό θρίλερ, που το ντύνει ατμοσφαιρικά με ηλεκτρονική μουσική. Πετυχαίνει μια καθηλωτική  ατμόσφαιρα, που μαγνητίζει το θεατή, τον υπνωτίζει και τον κρατά στο σύμπαν του καθόλη τη διάρκεια. Υπέροχη φωτογραφία και κουστούμια, παιχνίδια με καθρεφτισμούς και φώτα, αποτελούν όλα εργαλεία του δημιουργού για να μας πει αυτό το αρρωστημένο παραμύθι του. Δυνατή κεντρική ερμηνεία από την Έλι Φάνιν, που είχαμε δει παλιότερα στο Maleficent και το Super8, ο Καρλ Γκούζμαν πρωταγωνιστής του Love του Γκάσπαρ Νοε, εδώ παίζει και ντυμένος, το διαβολικό δίδυμο Μπέλα Χαρτκόουτ και Άμπεϊ Λι, παρέα με την Τζένα Μαλόουν, ο Κιάνου Ριβς σε μικρό ρόλο έκπληξη, όλοι συντάσσονται ομαλά στις οδηγίες του σκηνοθέτη δημιουργού. Ένας εναλλακτικός μύθος μιας σύγχρονης Χιονάτης με παρθένα ομορφιά, που έχει απέναντί της όχι μόνο κακιές μάγισσες και κυνηγούς, αλλά και τον ίδιο τον καθρέφτη.

Closet Monster

Σκηνοθεσία: Στέφεν Νταν

Μια ταινία που λατρέψαμε στο περσινό φεστιβάλ του Λονδίνου και δυστυχώς δεν έχει έρθει ακόμα στη χώρα μας. Φοβερό σκηνοθετικό ντεμπούτο του καναδού Στίβεν Νταν (κρατήστε αυτό το όνομα, ίσως κάνει σπουδαία πράγματα στο μέλλον), σε μια ιστορία ενηλικίωσης κατά της ομοφοβίας, όπου το φανταστικό μπλέκει με το πραγματικό και ένα ποντίκι μιλά με τη φωνή της Ιζαμπέλα Ροζελίνι!

Πραγματικά η ταινία «αδικείται» από το χαρακτηρισμό ως «γκέι ταινίας», σαν να αποκλείει στο straight κοινό να την ανακαλύψει… Ο ταλαντούχος νεαρός καναδός σκηνοθέτης, Στέφεν Νταν, πραγματικά ανοίγει τους ασκούς και εξαπολύει από μέσα του όλη την μαγεία του, εμφυσώντας την στην ταινία του. Μια πολυεπίπεδη ταινία που μιλά για τη σεξουαλική αφύπνιση, αλλά παράλληλα και τη νεανική επανάσταση και το πέρασμα από την παιδικότητα στην ενηλικίωση, σεξουαλική απελευθέρωση και εύρεση της σεξουαλικής ταυτότητας, τσακισμένα όνειρα, δικαίωμα στη διαφορετικότητα και αποδοχή του εαυτού μας αλλά και των άλλων, φιλία, κοινωνικό ρατσισμό και bulling, πόνο απώλειας, τύψεις και ενοχές, μαζί με φαντασία και δημιουργικότητα, ρεαλισμό αλλά και σουρεαλισμό.

Ο μικρός Όσκαρ τραυματίζεται ψυχικά όταν βλέπει μπροστά στα μάτια του την βάρβαρη δολοφονία ενός νεαρού ομοφυλόφιλου από μεγαλύτερης ηλικίας συμμαθητές του. Μεγαλώνοντας θα προσπαθήσει να αποβάλλει τις προτιμήσεις του νιώθοντας ενοχές. Ταυτόχρονα η μητέρα του τους εγκαταλείπει και οι προηγούμενα άριστες σχέσεις με τον πατέρα του χαλάνε. Μόνη του διαφυγή το μαγευτικό δεντρόσπιτο στον κήπο του και το μικρό του κατοικίδιο χάμστερ, με το οποίο αρχίζει να έχει καθημερινούς διαλόγους. Καταπληκτική κινηματογράφιση και ερμηνείες από τους νεαρούς πρωταγωνιστές, ενώ ενδιαφέρον έχει το παραμυθένιο στοιχείο που εισάγεται κυρίως με τους διαλόγους με το χάμστερ, στο οποίο δανείζει τη φωνή της η Ιζαμπέλα Ροσελίνι. Το Closet Monster σεναριακά, επεξεργάζεται υπέροχα σημαντικά θέματα ψυχολογίας, έχει δεύτερο και τρίτο επίπεδο ανάλυσης, συνδυάζοντας πολλά στοιχεία, ρεαλισμού ή φαντασίας, παιδικότητας ή αισθησιασμού και τα εντάσσει στο ύφος του με αρμονία και χειμαρρώδη ροή.

Operation Avalanche/ Επιχείρηση Χιονοστιβάδα

Σκηνοθεσία: Ματ Τζόνσον

H νέα προσθήκη στις ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος, είναι το Operation Avalance, ένα ενδιαφέρον σκηνοθετικό εγχείρημα, με έξυπνο σενάριο και δεμένη πλοκή, δίνει νέα πνοή στις θεωρίες συνωμοσίας περί μη άφιξης των Αμερικάνων στη Σελήνη. Έχουν κατά καιρούς δει το φως της δημοσιότητας πολλές θεωρίες ή στοιχεία που υποδηλώνουν ότι η προσσελήνωση του Apollo 11 του 1969 πιθανόν να ήταν ένα μεγάλο φιάσκο, μάλιστα με ανάμιξη και του Κιούμπρικ στην κινηματογράφηση της. Ο Ματ Τζόνσον σύλλεξε όλα αυτά τα στοιχεία και έφτιαξε αυτή την ταινία, σαν ψευδοντοκιμαντέρ. Ο πρόεδρος Κένεντι κηρύττει ουσιαστικά τον ψυχρό πόλεμο και ξεκινά ένας αγώνας δρόμου για την κατάκτηση του Φεγγαριού, μέχρι το 1969, αλλά τα προβλήματα δείχνουν ότι θα είναι σχεδόν αδύνατο κάτι τέτοιο να επιτευχθεί. Μια ομάδα πρακτόρων αναλαμβάνουν να εισχωρήσουν στη NASA, υποτίθεται για να κινηματογραφήσουν ένα εκπαιδευτικό ντοκιμαντέρ της προσπάθειας, με απώτερο σκοπό να βρουν ποιος διαρρέει στοιχεία προς τη Σοβιετική Ένωση. Στην πορεία όμως υποκλέπτοντας συζητήσεις, αντιλαμβάνονται ότι η αποστολή δεν θα επιτύχει και η αποστολή τους μετατρέπεται στο να φτιάξουν ένα ψευτοβίντεο προσσελήνωσης για να ξεγελάσουν όλη την ανθρωπότητα.  Μια διαφορετική αντίστροφη μέτρηση μέχρι τις 21 Ιουλίου 1969 έχει μόλις ξεκινήσει.

Ο Ματ Τζόνσον στη δεύτερη του σκηνοθετική δουλειά, μετά το the Dirties του ’13, σκηνοθετεί, συνυπογράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί στο Operation Avalanche. Χωρίς να εκτοξεύσει το budget στον αέρα καταφέρνει να χτίσει την εποχή, δίνοντας αέρα 60’s με τα κουστούμια, κάποια παλιά αυτοκίνητα και θεόπαλιους υπολογιστές και σε γενικές γραμμές τα πάει καλά. Έντονο καφέ, καμένο φίλτρο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας δίνει μια αίσθηση παλιού super8 φιλμ και πόλαροϊντ. Από την άλλη, χρησιμοποιεί αρκετά σκοτεινά πλάνα, αλλά το μεγάλο μειονέκτημα, την τεχνική ρεαλιστικής κινηματογράφισης, που έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό με το Blair Witch Project και έχουν υιοθετήσει αρκετές ταινίες τρόμου ύστερα, όπως τα Rec. Η κάμερα στο χέρι δεν είναι τόσο ενοχλητική, αλλά το ότι υποτίθεται ότι κάποιος τους κινηματογραφεί συνέχεια καταντά εντελώς μη πιστευτό, ιδιαίτερα όταν κατά περιόδους στην ταινία καταστρέφουν όλα όσα κινηματογραφούν. Σαν τεχνική αν τη χρησιμοποιούσε σε λίγα σημεία θα προσέδιδε στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά το συνεχόμενο είναι κουραστικό και μάλλον κόβει από την ταινία παρά προσθέτει.

Όλες οι Άγρυπνες Νύχτες Μας / All these Sleepless Nights

Σκηνοθεσία: Μιχάλ Μάρτσακ

Αυτό το δημιούργημα από τον Μιχάλ Μάρτσακ, παρακολουθεί ένα νεαρό φοιτητή και τον συγκάτοικο του, στις νυχτερινές περιπλανήσεις τους στην πόλη της Βαρσοβίας. Από λίγο πριν βραδιάσει μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, ο κεντρικός πρωταγωνιστής μόνος του ή με παρέα θα τριγυρνά άσκοπα στους έρημους δρόμους, σε πάρκα, σε πάρτι ή κλαμπ κάνοντας επί τω πλείστον αηδίες και καπνίζοντας αρειμανίως, μόνο όσο είδαμε μπροστά στο φακό, πάνω από 300 τσιγάρα, -την υγειά του μακάρι να έχει το παλικάρι. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ότι η νέα γενιά δεν έχει κάτι να επαναστατήσει, βαριέται και αναλώνεται σε σπατάλη των νιάτων της, σε μια πόλη που εκσυγχρωνίζεται και αλλάζει πρόσωπο.

Η ταινία διαθέτει καλή κινηματογράφηση, ωραία φωτογραφία ιδιαίτερα στα νυχτερινά της πλάνα, δυο-τρία ωραία μουσικά κομμάτια, ανάμεσα στα πολλά χιτάκια που ακούγονται, αυτά. Ως εκεί. Το υπόλοιπο περισσότερο κουράζει το θεατή παρά προσφέρει το οτιδήποτε. Μάλιστα πολλοί λένε ότι φέρνει σε ντοκιμαντέρ κάτι που φυσικά προσβάλλει τα ντοκιμαντέρ, εκτός του ότι δεν έχει καμία σχέση, αλλά που μπερδεύεται ο κόσμος; Προφανώς στην κινηματογράφηση με κάμερα στο χέρι και στον τρόπο παρουσίασης και από την άλλη στην παντελής έλλειψη σεναρίου και τους συνεχούς αυτοσχεδιασμούς που παραπέμπουν έμμεσα σε ντοκιμαντέρ και σινεμά βεριτέ.

Και όμως, η ταινία έχει κατηγοριοποιηθεί στο imdb ως ντοκιμαντέρ και αν το κοιτάξετε έχει πάρει και βραβεία σε κάποια φεστιβάλ ως ντοκιμαντέρ! Εμπεριέχει σίγουρα και αλήθεια, μιας και είναι ολοφάνερο ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει την ταινία ως αφορμή για να βγει βόλτες με τις παρέες των νέων, να κάνει πάρτι, να καπνίσει και να πιει κι αν καταφέρει να πείσει κάποια κοπέλα να γδυθεί, έστω κι όχι μπροστά στην κάμερα αλλά στο κινητό του, ακόμα καλύτερα. Για να το κάνει να είναι λίγο κουλτουρο-σοφιστικέ, έβαλε κάτι σαν σενάριο σελίδας ως έναυσμα αυτοσχεδιασμών για να φανεί ως σπουδή του στη νεανικότητα. Η ταινία, που έχει ίσως τους πιο χαζούς διαλόγους που έχετε ακούσει, έχει λίγα σημεία που αφήνουν τα πολωνικά και μιλούν αγγλικά, μη ξεχνάμε ότι είναι και αγγλική συμπαραγωγή. Μέσα στο χάος των όσων βλέπουμε υπάρχουν κάποιες λιγοστές ιδέες και ενδιαφέροντα σημεία. Πάντως, στο τέλος το κοινό χειροκρότησε και εγώ ήμουν ένας από αυτούς.

Γ΄Διαγωνιστικό Μικρού Μήκους:

Ιστορία χωρίς Τέλος του Νίκου Γκούλιου
Όταν στην μάχη μεταξύ της μοναξιάς και του ρατσισμού δεν υπάρχει νικητής. Ασπρόμαυρη αφήγηση της ιστορίας ενός απομονωμένου ηλεκτρικού σταθμού. Από την μία πλευρά ο μοναχικός φύλακας και από την άλλη ένας άστεγος. Ο φύλακας νιώθει ότι ο χώρος του απειλείται από τον «βρώμικο» ξένο και δεν νιώθει οίκτο, ούτε και συμπόνοια. Η περιοχή χωράει μόνο ένα από τους δύο. Ευρηματική σκηνοθεσία και πειστικές ερμηνείες πάνω σ΄ ένα θέμα που απασχολεί περισσότερο από ποτέ την σύγχρονη κοινωνία.

Aurelia των Χρήστου Μπουραντά και Κρέοντα Κρυωνά
Κινούμενο σχέδιο για την πάλη που δίνει μια κοπέλα να διασχίσει την ερημική Αθήνα. Στην διαδρομή της με τα μέσα μεταφοράς, οι εικόνες των διαφημίσεων τις ξυπνούν αναμνήσεις του παρελθόντος. Και όλα αυτά ενώ την πόλη καταλαμβάνουν μέδουσες, τόσο απειλητικές όσο οι εξωγήινοι που έχουμε συνηθίσει στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Μ’ έναν εξαιρετικό σχεδιασμό το Aurelia είναι μια περιπλάνηση σ’ ένα κόσμο που χάνεται και δεν φταίνε γι΄ αυτό αποκλειστικά οι μέδουσες. Το κέντρο της Αθήνας σε κινούμενα σχέδια μοιάζει περισσότερο φρικτό παρά παραμυθένιο.

Τρου Μπλου του Χάρη Ραφτογιάννη
Η ζωή στην Ικαρία δεν είναι μόνο ωραία αλλά και μεγάλη. Ένα ζευγάρι αιωνόβιων ζουν μια καθημερινότητα γεμάτη έρωτα. Ο Σταμάτης και η γυναίκα του «Πιτσιρίκα», όπως γλυκά φωνάζει την κυρία Ελπινίκη ο άντρας της, έχουν κλείσει πάνω από 50 χρόνια γάμου. Εκείνος απολαμβάνει το κρασί του, δουλεύει στο χωράφι του και σιχαίνεται τις κηδείες εκείνη οδηγεί το αμάξι της και αναλαμβάνει τα ψώνια του σπιτιού αλλά και τις γραφειοκρατικές υποχρεώσεις. Η μακροβιότητα των κατοίκων του νησιού είναι πλέον γνωστή και αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής έρευνας. Το ντοκιμαντέρ του Ραφτογιάννη όμως στρέφει την κάμερα στους πρωταγωνιστές του για να αποδείξει ότι η ζωή και η αγάπη δεν είναι θέμα ηλικίας αλλά θέλησης και καλής διάθεσης. Ένα απολαυστικό ντοκιμαντέρ στο οποίο η προσωπικότητα του κύριου Σταμάτη τραβάει όλα τα βλέμματα και προκαλεί το γέλιο με τον αυθορμητισμό και την αγνότητα του.

Life Between του Βαγγέλη Ζούγλου
Ένας βοηθός παραμένει στην θέση του στα παρασκήνια για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες ενός ηθοποιού. Μεταξύ δύο ρόλων μια μικρή συζήτηση για την ανοδική πορεία της ζωής του ενός και την δεύτερη μοίρα στην οποία μπαίνει η ζωή του άλλου. Το φως και το σκοτάδι χρειάζεται το ένα το άλλο για να υπάρξουν. Σύντομος προβληματισμός πάνω σε ζητήματα προτεραιοτήτων, κάποιοι μένουν πίσω για να βοηθήσουν άλλους να προχωρήσουν μπροστά.

Limbo της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη
12+1 παιδιά και μια φάλαινα. Θρησκευτική μεταφορά που θέλει να σχολιάσει την εμμονή στην πίστη. Ατμοσφαιρικά πλάνα, αφαιρετική σκηνοθεσία και επιβλητική φωτογραφία προσπαθούν να πείσουν τον θεατή να αποκρυπτογραφήσει μια αλληγορία και να προσπεράσει το υπερβολικό και εκνευριστικό στιλιζάρισμα. Η ταινία είχε συμμετάσχει στην Εβδομάδα Κριτικής του 69ου Φεστιβάλ Καννών.