Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Κυριακής (25/09/2016)

Ολοκληρώθηκαν και οι προβολές της Κυριακής, κλείνοντας ένα άκρως ενδιαφέρον πρώτο τετραήμερο στις φετινές 22ες Νύχτες Πρεμιέρας. Το κοινό αγκάλιασε το πλούσιο πρόγραμμα αναγκάζοντας από νωρίς το ταμπελάκι του sold out να βγει στις περισσότερες προβολές. H ημέρα είχε νέες προσθήκες το ντοκιμαντέρ του Ντε Πάλμα, το Evolution, την Μεγάλη Αναμονή με την μεγάλη Ζιλιέτ και τον σκηνοθέτη Πιέρο Μεσίνα να μας τιμά με την παρουσία του, το Southside with you (Πρώτο Ραντεβού) του ζεύγους Ομπάμα αλλά και το τρυφερό animation της Κόκκινης Χελώνας και όπως ήταν αναμενόμενο, οι Cinepivates έπεσαν πρώτοι στη… μάχη!

L’ Attesa / Η Μεγάλη Αναμονή

Σκηνοθεσία: Πιέρο Μεσίνα

Ο νεαρός Πιέρο Μεσίνα είναι περισσότερο γνωστός ως ο φωτογράφος του Σορεντίνο. Εδώ με το L’Attesa περνά για πρώτη φορά στη σκηνοθεσία ενός ιδιότυπου δράματος, με μια αγέραστη Ζιλιέτ Μπινός για άλλη μια φορά συγκλονιστική. Η ταινία για κάποιο λόγο «κρύβει» το βασικό θέμα της γύρω από ένα πέπλο μυστηρίου, το οποίο όμως μας το δίνει ξεκάθαρα από το πρώτο κι όλας δευτερόλεπτο της ταινίας. Η Άννα είναι μια μαυροφορεμένη μάνα με μεγάλο πόνο, έτοιμη να καταρρεύσει, το πανέμορφο σπίτι της στη Σικελία έχει όλους τους καθρέφτες του κρυμμένους με μαύρα πανιά και το σκοτάδι του πένθους είναι έτοιμο να την καταπιεί. Μέσα σε αυτή την κατάσταση, δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη της κοπέλας του γιού της, που έρχεται από τη Γαλλία, την πατρίδα και της Άννας, που εγκατέλειψε όταν παντρεύτηκε Ιταλό. Η νεαρή κοπέλα καταφτάνει γεμάτη φρεσκάδα και θετική ενέργεια στο σπίτι. Από την είδηση του ερχομού της και μόνο, το πρόσωπο της μάνας φωτίζεται. Μιλά με την κοπέλα αρχικά ιταλικά, στη συνέχεια γαλλικά, της λέει να περιμένει μαζί της, μέχρι να επιστρέψει ο γιος της, όμως ο χρόνος κυλά και ο γιος της δεν επιστρέφει. Η Άννα ξέρει κάτι που δε λέει στην κοπέλα, ίσως δε θέλει να το πει ούτε στον ίδιο τον εαυτό της.

Όπως είναι αναμενόμενο, η φωτογραφία της ταινίας είναι υπέροχη και αυτό είναι το ένα της μεγάλο ατού. Το άλλο είναι η ίδια η κεντρική πρωταγωνίστρια, η Ζιλιέτ Μπινός στο ρόλο της Άννας, παραδίδει μαθήματα ερμηνείας, με το πρόσωπο και το βλέμμα της συχνά να λένε όσα δε λέει το στόμα με λέξεις. Καταφέρνει να βάλει στην ερμηνεία της τόσο τον αφόρητο πόνο, όσο και τη συγκρατημένη χαρά, πιο ανάλαφρα σημεία και μετά από τη μια στιγμή στην άλλη να επανέλθει στα πρότερα συναισθήματα. Μια πραγματική μεταμόρφωση μπροστά στο φακό που καταγράφει την ερμηνεία της ως μια ξεκάθαρη επίδειξη ερμηνευτικής δύναμης. Από την άλλη και ο Μεσίνα την καδράρει και την φωτίζει υπέροχα. Συμπρωταγωνίστρια της έχει τη νεαρή Λου ντε Λάαζ, που είχαμε δει πέρσι στο Δυό Ανάσες (Respire), επίσης στα φόρτε της, δίνει μια ωραία δεύτερη ερμηνεία. Το σεναριακό τέχνασμα της αιώνιας αναμονής είναι αρκετά σαγηνευτικό, ένα δυνατό θέμα και δίνει στην ταινία μια υποβλητική ατμόσφαιρα που μένει στο μυαλό. Ωραίο είναι και το μυστήριο που προσπαθεί να διατηρήσει, αλλά κάπου όλο αυτό κάνει καμπή, μιας που είναι για τον θεατή εξόφθαλμο τι ακριβώς συμβαίνει από την αρχή. Σε ταινία μικρού μήκους αυτό το σενάριο θα δούλευε τέλεια, αλλά εδώ γίνεται φανερό ότι το σενάριο ήθελε λίγο περισσότερο δουλειά ή αντίθετα λίγο λιγότερο και περισσότερη σκηνοθετική ελευθερία.

La Tortue Rouge/ Η Κόκκινη Χελώνα

Σκηνοθεσία: Μίκαλε Ντουντόκ Ντε Βιτ

Μια ενδιαφέρουσα μίξη τεχνικών, σε αυτό το τρυφερό animation, το μόνο του φετινού διαγωνιστικού τμήματος. Βασισμένο σε ιστορία- βιβλίο του ίδιου του σκηνοθέτη, ο βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός εδώ συνεργάζεται με το γιαπωνέζικο στούντιο Ghibli. Σκίτσα με μολύβι, χαρακτήρες σαν βγαλμένοι από κόμικ βελγογαλλικής σχολής, με έντονο μαύρο περίγραμμα, να ξεχωρίζουν έντονα από το υπόλοιπο φυσικό τοπίο, στο οποίο χρησιμοποιούνται συχνά πιο έντονες τεχνικές αποτυπώνοντας ρεαλιστικά την άμμο ή το νερό. Μεγάλο το στοίχημα που κερδίζει το έργο, στο ότι πετυχαίνει να κρατήσει το ενδιαφέρον χωρίς καθόλου διάλογο, μόνο κάποιες αποσπασματικές κραυγές. Στην ιστορία, ένας ναυαγός προσπαθεί να δραπετεύσει από ένα νησί, αλλά οι απόπειρές του μοιάζουν να εμποδίζονται από μια τεράστια κόκκινη χελώνα, που στην πορεία θα αποδειχθεί μια πανέμορφη κοπέλα. Το νησί που φάνταζε αρχικά φυλακή, τότε μεταμορφώνεται σε έναν επίγειο παράδεισο.

Σαν μια διαφορετική οπτική στον Αδάμ και την Εύα, η Κόκκινη Χελώνα θα σας θυμίσει αρκετά τη Γαλάζια Λίμνη, μια αφαιρετική κινουμένων σχεδίων ιστορία boy meets girl. Αν προσπαθήσουμε να δούμε τι μας παραξένεψε περισσότερο δεν είναι η σχεδίαση, αλλά περισσότερο το σενάριο, που δεν είναι τόσο παραμυθένιο για να είναι παιδικό, αλλά παραείναι αποστειρωμένο για να είναι για μεγάλους. Υπάρχουν και σημεία της ιστορίας που μπορούν εύκολα να παρερμηνευτούν ή να αμφισβητήσουν τις προθέσεις του δημιουργού μέσα από τις σεναριακές επιλογές του. Μοιάζει να λείπει και κάποιο βαθύτερο νόημα ή δεύτερο επίπεδο, πέραν του προφανούς, της αγάπης στη διάρκεια των χρόνων. Κρατάμε όμως τη ρομαντική πρόθεση και τη νοσταλγία σε ένα είδος που τείνει να εκλείψει και χρειάζεται μια ανανέωση.

Evolution / Εξέλιξη

Σκηνοθεσία: Λουσίλ Χατζιχαλίλοβιτς

Το δεύτερο φαβορί του διαγωνιστικού, μετά το Closet Monster. Ένα ταραγμένο παραμύθι. Ο μικρός Νίκολας μεγαλώνει σε ένα ηφαιστειογενές νησί, με άσπρα σπίτια και κατάμαυρο χαλίκι, όπου ζουν μόνο μικρά αγόρια με τις μητέρες τους. Μια περίεργη συνθήκη μητριαρχίας. Δεν υπάρχουν ούτε μεγάλοι άντρες, ούτε μικρά κορίτσια. Η ιδιόμορφη καθημερινότητα τους δείχνει μια λαχτάρα για το υγρό στοιχείο, σχεδόν τελετουργική. Κάτι πολύ περίεργο μοιάζει να κρύβεται πίσω από όλα αυτά, ανάμεσα στα βράχια που τα χτυπάει το κύμα, πίσω από τα όμοια άσπρα σπίτια, που θυμίζουν ελληνικό νησί, στο μαύρο χαλίκι των δρόμων, στις μυστικές βραδινές συναντήσεις των μανάδων.

Σαφής επιρροή από το δικό μας weird cinema, ίσως σε σημεία σας θυμίσει το Σύμπτωμα του Φραντζή, το Evolution διαθέτει μια κινηματογράφιση υπνωτιστική, σχεδόν ονειρική, ενώ διαθέτει ξεχωριστή φωτογραφία και όμορφη χρωματική παλέτα, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα περισσότερο art project. Όσο κυλά ο χρόνος το όνειρο μετατρέπεται με γοργά βήματα σε αρρωστημένο εφιάλτη. Η ιδέα της ταινίας είναι ενδιαφέρουσα και διαθέτει μια άγρια ομορφιά που σαγηνεύει, -ίσως όχι τόσο όσο αντίστοιχα στο Goodnight Mommy. Να θυμίσουμε ότι η σκηνοθέτης είναι γυναίκα του Γκασπάρ Νοέ. Αξιόλογες είναι και οι ερμηνείες, ιδιαίτερα των μικρών αγοριών πρωταγωνιστών. Σε δεύτερο επίπεδο υπάρχουν πράγματα που φαίνεται να έχει πρόθεση να θίξει, στη σχέση ανθρώπου με τη φύση, την καταπιεστική υπερπροστατευτικότητα των μανάδων προς τα αρσενικά τέκνα και τον ευνουχισμό τους, τη βίαιη αποκοπή του ομφάλιου λώρου, θέματα που δυστυχώς όμως δεν βγαίνουν τόσο ξεκάθαρα προς τα έξω. Διατηρεί όμως την εικαστική αξία του ανέπαφη, ως εξαιρετικό δείγμα μίξης πειραματικού και art σινεμά.

Eat That Question: Frank Zappa in His Own Words / Βγάλε τον Σκασμό: Ο Φρανκ Ζάπα με δικά του Λόγια

Σκηνοθεσία: Τόρστεν Σέτε

Σίγουρα η πιο δυνατή στιγμή του μουσικού διαγωνιστικού προγράμματος, μέχρι στιγμής. Έχουμε βέβαια ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο ο μεγάλος εκκεντρικός μουσικός, που έφυγε από τη ζωή το 1993, μιλά ο ίδιος για τον εαυτό του, μέσα από συνεντεύξεις του, τηλεοπτικές εμφανίσεις του, αρχειακό υλικό, επομένως είναι λογικό ότι θα έχουμε αναγκαστικά αποσπάσματα βίντεο 4:3 εικόνα. Εκεί όμως κρύβεται και η δύναμη του, δηλαδή στο υλικό του, πως το επεξεργάστηκε και πως το παρουσίασε. Ο Σέτε κατά τα άλλα δεν επιχείρησε καμία επιπλέον επέμβαση στο ντοκιμαντέρ του, παρά έκανε την έρευνα, οργάνωσε το πολύ υλικό που βρήκε σε χρονολογική σειρά, πήρε τα κομμάτια που τον ενδιέφεραν, τα έκοψε και τα σύρραψε μαζί, για να βγει το τελικό αποτέλεσμα. Όλη η δύναμη του έργου του βρίσκεται εκεί ακριβώς, στο υλικό του. Ο Φρανκ Ζάπα, παρεξηγημένος από πολλούς μουσικός, ακόμα και από κάποιους οπαδούς του, υπήρξε μια φοβερή προσωπικότητα, με σκέψεις και αντιλήψεις πολύ μπροστά από την εποχή του. Ετοιμόλογος και σαρκαστικός, δίνει απλόχερα αφοπλιστικές απαντήσεις σε όλους, που μπορεί τότε να φαίνονταν αιρετικές ή επαναστατικές, έχουν όμως τετράγωνη λογική και δε μπορείς από το να συμφωνήσεις μαζί του.

Παρακολουθούμε τον καλλιτέχνη από τις πρώτες του τηλεοπτικές εμφανίσεις, στα τέλη των ’50, όπου εμφανίστηκε ως πρωτοπόρος μουσικός σε εκπομπή για να παίξει «ποδήλατο» (!), μέχρι την τελευταία συνέντευξη που έδωσε το 1993, λίγο πριν το θάνατο του, από καρκίνο του προστάτη. Σίγουρα η επιλογή μουσικής ήταν από τις πιο δύσκολες, μιας και ο προοδευτικός μουσικός έχει περάσει από πολλά είδη, από ροκ’ν’ρολ και τζαζ μέχρι κλασική μουσική, όπερα, συνεχώς πειραματιζόμενος με τη μουσική του. Ακούμε κάποια μουσικά αποσπάσματα, από συναυλίες του, συμφωνίες του και την ταινία που γύριζε, όμως το βάρος πέφτει περισσότερο στον ίδιο και τις απόψεις του από το ίδιο το έργο του. Έτσι με το καθαρό, διαπεραστικό του μάτι, μας λέει τις κοινωνικοπολιτικές του απόψεις, απόψεις για τη δημιουργία και την έμπνευση, την ελευθερία λόγου και τη λογοκρισία. Μπορεί να είναι ντοκιμαντέρ «παλιάς κοπής» σαν νοοτροπία παρουσίασης, αυτά που ακούγονται όμως είναι και σήμερα τόσο επίκαιρα που μας επιβεβαιώνουν ότι ο Ζάπα είναι ακόμα μπροστά από την εποχή μας. Ένα ντοκιμαντέρ που πρέπει να δουν όσοι ασχολούνται με μουσική και όσοι δεν ασχολούνται με αυτή.

Operation Avalanche/ Επιχείρηση Χιονοστιβάδα

Σκηνοθεσία: Ματ Τζόνσον

H νέα προσθήκη στις ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος, είναι το Operation Avalance, ένα ενδιαφέρον σκηνοθετικό εγχείρημα, με έξυπνο σενάριο και δεμένη πλοκή, δίνει νέα πνοή στις θεωρίες συνωμοσίας περί μη άφιξης των Αμερικάνων στη Σελήνη. Έχουν κατά καιρούς δει το φως της δημοσιότητας πολλές θεωρίες ή στοιχεία που υποδηλώνουν ότι η προσσελήνωση του Apollo 11 του 1969 πιθανόν να ήταν ένα μεγάλο φιάσκο, μάλιστα με ανάμιξη και του Κιούμπρικ στην κινηματογράφηση της. Ο Ματ Τζόνσον σύλλεξε όλα αυτά τα στοιχεία και έφτιαξε αυτή την ταινία, σαν ψευδοντοκιμαντέρ. Ο πρόεδρος Κένεντι κηρύττει ουσιαστικά τον ψυχρό πόλεμο και ξεκινά ένας αγώνας δρόμου για την κατάκτηση του Φεγγαριού, μέχρι το 1969, αλλά τα προβλήματα δείχνουν ότι θα είναι σχεδόν αδύνατο κάτι τέτοιο να επιτευχθεί. Μια ομάδα πρακτόρων αναλαμβάνουν να εισχωρήσουν στη NASA, υποτίθεται για να κινηματογραφήσουν ένα εκπαιδευτικό ντοκιμαντέρ της προσπάθειας, με απώτερο σκοπό να βρουν ποιος διαρρέει στοιχεία προς τη Σοβιετική Ένωση. Στην πορεία όμως υποκλέπτοντας συζητήσεις, αντιλαμβάνονται ότι η αποστολή δεν θα επιτύχει και η αποστολή τους μετατρέπεται στο να φτιάξουν ένα ψευτοβίντεο προσσελήνωσης για να ξεγελάσουν όλη την ανθρωπότητα.  Μια διαφορετική αντίστροφη μέτρηση μέχρι τις 21 Ιουλίου 1969 έχει μόλις ξεκινήσει.

Ο Ματ Τζόνσον στη δεύτερη του σκηνοθετική δουλειά, μετά το the Dirties του ’13, σκηνοθετεί, συνυπογράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί στο Operation Avalanche. Χωρίς να εκτοξεύσει το budget στον αέρα καταφέρνει να χτίσει την εποχή, δίνοντας αέρα 60’s με τα κουστούμια, κάποια παλιά αυτοκίνητα και θεόπαλιους υπολογιστές και σε γενικές γραμμές τα πάει καλά. Έντονο καφέ, καμένο φίλτρο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας δίνει μια αίσθηση παλιού super8 φιλμ και πόλαροϊντ. Από την άλλη, χρησιμοποιεί αρκετά σκοτεινά πλάνα, αλλά το μεγάλο μειονέκτημα, την τεχνική ρεαλιστικής κινηματογράφισης, που έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό με το Blair Witch Project και έχουν υιοθετήσει αρκετές ταινίες τρόμου ύστερα, όπως τα Rec. Η κάμερα στο χέρι δεν είναι τόσο ενοχλητική, αλλά το ότι υποτίθεται ότι κάποιος τους κινηματογραφεί συνέχεια καταντά εντελώς μη πιστευτό, ιδιαίτερα όταν κατά περιόδους στην ταινία καταστρέφουν όλα όσα κινηματογραφούν. Σαν τεχνική αν τη χρησιμοποιούσε σε λίγα σημεία θα προσέδιδε στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά το συνεχόμενο είναι κουραστικό και μάλλον κόβει από την ταινία παρά προσθέτει.

Ντε Πάλμα / De Palma

Σκηνοθεσία: Νόα Μπάουμπαχ, Τζέικ Πάλτροου

To ντοκιμαντέρ Ντε Πάλμα, μας δίνει μια γερή δόση του δημοφιλούς σκηνοθέτη, με τον ίδιο να κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και να κάνει ένα γρήγορο πέρασμα από τις ταινίες του, κάνοντας στάση σε ενδιαφέροντα σημεία. Μας μιλά για τις τεχνικές του, τις ιδέες του, τις δυσκολίες που είχε να βρει τα λεφτά, τους ηθοποιούς που ήθελε, προβλήματα με δύστροπους ηθοποιούς, υποχωρήσεις που χρειάστηκε να κάνει. Μας αποκαλύπτει και κάποια έξτρα καλούδια, όπου όμως αυτός θέλει. Σοκαριστικά αφοπλιστικός, κάνει συχνά και την αυτοκριτική του, αν και αρέσκεται περισσότερο να τα ρίχνει στους άλλους. Ενδιαφέρον στοιχείο, ότι αντιπαραβάλει άλλες ταινίες που γυρίζονται την ίδια εποχή, από το παρεάκι του Σκορσέζε, του Λούκας, του Σπίλμπεργκ, αλλά και του Γούντι Άλεν και άλλων, ενώ έχει συχνότατες αναφορές στον δάσκαλο Χίτσκοκ. Είναι δύσκολο να το κρίνει κανείς σαν ντοκιμαντέρ, είναι περισσότερο ο θείος Ντε Πάλμα ένα απόγευμα διηγείται ιστορίες, ή ένα μακροσκελές ένωμα όλων των commentaries ταινιών του, από τα special features των dvd (για όσους τα θυμούνται, μιας που σπάνια μπαίνουν πλέον). Πολλές από τις ταινίες του είναι κινηματογραφικά σημεία αναφοράς, αλλά προαπαιτούν από τους θεατές να γνωρίζουν τις ταινίες γιατί πολλές φορές τις περνά πολύ γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερη εισαγωγή ή προλογισμό για τους μη μυημένους.

Για το Ντε Πάλμα ο Γιώργος Παππάς έγραψε:

Συναρπαστικότατες οι σχεδόν δυο ώρες που περνάς παρέα με τον Brian De Palma στο αφιερωμένο σ’αυτόν ντοκυμαντέρ ονόματι…De Palma: Ουσιαστικά ο Μπράιαν κάθεται απέναντι από τον φακό και μιλά για τις ταινίες του, αποσπάσματα των οποίων βλέπουμε. Αλλά είναι τόσο ωραία η διήγηση, τόσο ενδιαφέρουσες οι ιστορίες (από το πώς κάνανε κάστινγκ μαζί Carrie και Star Wars μέχρι το πώς βασάνιζε ο Πεν τον Μάικλ Φοξ, μέχρι τα επιχειρηματικά δαιμόνια του Τομ Κρουζ στο Mission Impossible), και στην μέση η αγάπη ενός ευφυούς ανθρώπου για το σινεμά (του Χίτσκοκ προδήλως, μα όχι μόνο), η τεχνική του ετοιμότητα (στα νιάτα του όντας μικρός εφευρέτης βραβευμένος), και πάνω απ’όλα οι ταινιάρες που μας έχει χαρίσει: Carlito, Αδιάφθοροι, Διχασμένο Κορμί, Dressed to Kill, Casualties of War, και και και…Θες να τα ξαναδείς όλα από την αρχή για πολλοστή φορά (συν το αδικημένο Femme Fatale που ως αριστούργημα θα αναγνωριστεί κάποτε). Σπεύσετε, αλλά έχετε υπόψη ότι μετά θα θέλετε να δείτε και όλες τις ταινίες του ξανά…

Δ’ Διαγωνιστικό Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους

Γενέθλια του Δημήτρη Κατσιμίρη

Ο Μάριος ζει με την μητέρα του, ενώ πάσχει από εγκεφαλική παράλυση.  Σήμερα όμως είναι τα γενέθλια του και η μητέρα του έχει στολίσει το σπίτι προκειμένου να υποδεχθούν τον θείο του που καταφθάνει με την καινούργια του φιλενάδα. Η γιορτινή διάθεση σύντομα θα εξατμιστεί και στο τραπέζι θα φανούν οι προκαταλήψεις απέναντι στο διαφορετικό. Ο Θωμάς Χαβιανίδης (τιμήθηκε με διάκριση για τον Α’ ανδρικό ρόλο στο Φεστβάλ Δράμας), η Αριέτα Μουτούση και ο Ηλίας Βαλάσης ερμηνεύουν τρεις κόσμους με διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Η Αριέτα Μουτούση είναι ακόμα μια μάνα που παλεύει με τους καθημερινούς της δαίμονες για την ευτυχία του παιδιού της.  Τα Γενέθλια θα σε κάνουν να νιώσεις οργή για την υποτιθέμενη ανθρωπιά που δείχνουν οι άνθρωποι στα προβλήματα των άλλων αλλά με το άκρως συγκινητικό και δυναμικό φινάλε θα επαναφέρει τις ισορροπίες.

Helga ar I Lund της Θέλγας Πετράκη

Μια γυναίκα στον ψυχοθεραπευτή της. Όλα όσα την απασχολούν, την τρομάζουν , την αγχώνουν λίγο πριν την κατάρρευση που φαίνεται να πλησιάζει. Μεγαλώνοντας μόνη το παιδί της και ζώντας με τους ηλικιωμένους γονείς της η ηρωίδα που ερμηνεύει η Έλενα Τοπαλίδου καταφέρνει να ενσαρκώσει σε λίγα λεπτά ολόκληρη την γυναικεία ψυχοσύνθεση όταν πια βρίσκεται σε απόγνωση. Με μια ερμηνεία που μαγνητίζει και ένα μοντάζ περιήγηση στην ζωή της πρωταγωνίστριας, το Helga μεταδίδει όλο το πνεύμα μιας ζωής σε μονόδρομη πορεία.

Ι.Χ.Θ.Υ.Σ του Χρύσανθου Μαργώνη

Ένας νέος χωροφύλακας παρουσιάζεται την πρώτη του μέρα στην υπηρεσία. Οι συνάδελφοι του όμως δεν έχουν την διάθεση για μια φιλική υποδοχή. Τον αναγκάζουν σε εξορία σ’ ένα νησάκι, το οποίο κρύβει τα δικά του μυστικά. Στην προσπάθεια του για επιβίωση αλλά και επιστροφή πίσω στην βάση του, το «ψάρι» θα έρθει αντιμέτωπο με την αλήθεια του νησιού αλλά και τους «κατοίκους» του. Η ταινία του Μαργώνη, με πρωταγωνιστή τον  Κώστα Νικούλι, που γνωρίσαμε στο Xenia, κινηματογραφεί το παιχνίδι που στήνουν οι χωροφύλακες της δεκαετίας του ’50 στον νέο τους συνάδερφο. Ξεχωρίζει το μοντάζ για το χτίσιμο των πλάνων ώστε να δημιουργηθεί η ανάλογη αγωνία- που όμως δεν καταφέρνει να έχει διάρκεια, αλλά και η σκηνοθεσία που τελικά ενισχύει την –αδύναμη κατά τ’ άλλα- ερμηνεία του Νικούλι.

Κύβος του Αλέξανδρου Σκούρα

Η πιο πολυσυζητημένη ταινία του Διαγωνιστικού καθώς έχει προλάβει το Φεστιβάλ Δράμας να της απονείμει τον Χρυσό Διόνυσο. Η ιστορία μιας οικογένειας, την οποία η έναρξη μέσα από τα λόγια του Τολστόι μας την έχει προλογίσει ως δυστυχισμένη. Η οικογένεια του Μάκη Παπαδημητρίου, που κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο και έχει την ικανότητα να λύνει τον κύβο του Ρούμπικ σε δευτερόλεπτα –εξού και ο τίτλος-, δεν διαφέρει από μια οικογένεια της διπλανής πόρτας. Τα μέλη της οικογένειας δεν είναι δυστυχισμένα γιατί κάποιο τραγικό γεγονός τους έχει συμβεί, αλλά γιατί έχουν βιώσει καταστάσεις προβληματικές στις σχέσεις των ανθρώπων. Με αξιοπρεπή σκηνοθεσία αλλά επιτηδευμένο σενάριο προκειμένου να σε πείσει σώνει και καλά για την τραγικότητα των ηρώων του, η ταινία σώζεται από τις ερμηνείες των Παπαδημητρίου και Σοφία Σεϊρλή.

Ummi του Νίκου Αυγουστίδη

Η μητέρα (Ummi) ως αφορμή για την σύνδεση που επιχειρεί ο Αυγουστίδης να κάνει μεταξύ των τουριστών μιας παραλίας της Χίου και τα νεκρά σώματα των μεταναστών που ξεβράζει το κύμα. Με περίτεχνη κινηματογράφηση και σενάριο βασισμένο στο μεταναστευτικό, που αποτελεί το κέντρο του ενδιαφέροντος της Ευρώπης, το Ummi προσπαθεί να αγγίξει την ευαίσθητη χορδή του θεατή παρουσιάζοντας ένα παιδί που έχασε την οικογένεια του και παρατηρεί τις συνήθειες του νέου κόσμου που έχει βρεθεί. Με καλές προθέσεις αλλά με το τελικό εικαστικό αποτέλεσμα να μοιάζει περισσότερο σε διαφημιστικό σποτ, το Ummi δεν θα σε ταρακουνήσει αλλά ένα ελαφρύ άγγιγμα σ’ εκείνη την χορδή που λέγαμε θα το καταφέρει.