23aiff: Ανασκόπηση Σαββάτου (24/9/2017)
Μπαίνοντας στο πρώτο του σαββατοκύριακο, οι 23ες Νύχτες Πρεμιέρας έχουν ζεσταθεί πλέον για τα καλά, οι αίθουσες είναι κατάμεστες στις περισσότερες προβολές, ενώ από τις πρώτες μέρες έχουν γίνει sold out πολυαναμενόμενες ταινίες ακόμα και των τελευταίων ημερών του άρτια οργανωμένου φεστιβάλ της πρωτεύουσας.
Φυσικά, αυτοί που θέλουν να γκρινιάζουν, είτε θεατές είτε κριτικοί, πάντα θα βρίσκουν κάτι, είτε κάποιον μη συγχρονισμό στους υπότιτλους. Όμως, δε μπορούμε να γκρινιάζουμε ότι σε όλα τα ξένα φεστιβάλ οι ταινίες προβάλλονται χωρίς διάλειμμα και μετά όταν προβάλλεται μια άνω του δίωρου ταινία (όπως τα 120 Χτύποι το Λεπτό ή Η Λεπίδα του Αθανάτου από τις προβολές του Σαββάτου), πάλι να γκρινιάζουμε γιατί δε διέκοψαν τη προβολή για να πάμε τουαλέτα ή να αγοράσουμε ποπ κορν! Να θυμόμαστε, λοιπόν, πάνω από όλα τα φεστιβάλ ότι είναι γιορτή του σινεμά και του πολιτισμού, για να μπορούμε να τα χαιρόμαστε όπως τους αξίζουν.
Δεσμοί Στοργής / Close – Knit
Σκηνοθεσία: Ναόκο Ογκιγκάμι
Η μικρή Τόμο αναγκάζεται να πάει να μείνει με τον θείο της, όταν η μητέρα της εξαφανίζεται ξαφνικά. Εκείνος ζει με την Ρίνκο, μία τρανσέξουαλ που σύντομα έρχεται πολύ κοντά στην Τόμο. Το κορίτσι θα πρέπει να μάθει να συμβιώνει και να ξεπερνά τα στερεότυπα και όλα αυτά θα γίνουν μέσα από το πλέξιμο, μία ενασχόληση που αγαπά πολύ η Ρίνκο. Την ίδια στιγμή, ένας συμμαθητής της που αισθάνεται κορίτσι δεν μπορεί να βρει παρηγοριά στην αυστηρή και συντηρητική μητέρα του.
Γλυκύτατη ιαπωνική ταινία από τη σκηνοθέτιδα του Rent-a-Cat. στην παράδοση των ταινιών του Χιροκάζου Κόρε-Έντα. Μία ταινία για την αποδοχή και το ξεπέρασμα των προκαταλήψεων, μια ταινία που βραβεύτηκε με βραβείο της επιτροπής Teddy στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και θα ζεστάνει την καρδιά σας. Και όσο και αν φαντάζει μάλλον αυτονόητο, το να μπορείς να αποδέχεσαι το διαφορετικό, δεν είναι κάτι δεδομένο…
Αγγελική Στελλάκη
Άβα / Ava
Σκηνοθεσία: Λέα Μίσιους
Η 13χρονη Άβα ανυπομονεί να περάσει ένα ξέγνοιαστο καλοκαίρι. Όταν, όμως, μαθαίνει πως χάνει σταδιακά την όρασή της, τα σχέδιά της φαίνεται να χαλάνε. Εκείνη δεν το βάζει κάτω. Θα ερωτευτεί, θα επαναστατήσει και θα προσπαθήσει να ζήσει κάθε στιγμή αυτού του καλοκαιριού. Θα γνωρίσει τον Χουάν, έναν νεαρό Ρομά και τον σκύλο του και θα τον ερωτευτεί.
Σεξουαλική αφύπνιση, η επιθυμία να δεις και να σε δούνε κυριαρχεί στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Λέα Μίσιους, μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφικά πρόταση. Η Μίσιους εμπνέεται από τη Νουβέλ Βαγκ, χρησιμοποιεί στοιχεία κάποιες φορές ονειρικά, ενώ άλλες βασίζεται στον ρεαλισμό. Τα διαφορετικά σκηνοθετικά ύφη δημιουργούν ένα παιχνίδισμα, το οποίο αν και κρατά το ενδιαφέρον του θεατή φαντάζει μερικές φορές υπερβολικό. Το πρόβλημα εντείνεται στην τρίτη πράξη (όταν η Άβα θα κληθεί να πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου του Χουάν), όπου έχεις συχνά την αίσθηση ότι παρακολουθείς μία διαφορετική ταινία από ό,τι παρακολουθούσες μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Αγγελική Στελλάκη
Κάιρο Εμπιστευτικό
Σκηνοθεσία: Τάρικ Σαλέχ
Η νύχτα όμως θέλει νουάρ και πάθος και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να περάσει από το The Nile Hilton Incident, ένα μοντέρνο πολιτικό νουάρ στις όχθες του Νείλου, ένα καυτό αστυνομικό θρίλερ στα χνάρια του σινεμά του Γαβρά που εξελίσσεται τις μέρες της εξέγερσης του 2011. Με ήρωα ένα διεφθαρμένο αστυνομικό (όχι ότι υπάρχουν και καθαροί στην Αίγυπτο της εποχής) που προσπαθεί να διαλευκάνει ένα έγκλημα πάθους στο οποίο είναι αναμεμιγμένος ένας επιφανής πολιτικός παράγοντας, η ταινία του Ταρίκ Σαλέχ ζωγραφίζει μια, μουντή την ημέρα και απειλητική τη νύχτα, εικόνα ενός σύγχρονου Κάιρου που μοιάζει σαν την Καζαμπλάνκα του 40, τηρουμένων των πολιτικών αναλογιών.
Ένας κόσμος κολασμένος, ένας ήρωας σκοτεινός και παθιασμένος, μια φαμ φατάλ ντίβα του αμανέ και ένα όργιο χρηματικής διαπλοκής και απάτης μέχρι το κόκκαλο σε μια κοινωνία που σέρνεται στην ανέχεια και την εκμετάλλευση από μια πανίσχυρη άρχουσα τάξη χωρίς φως στην άκρη του τούνελ.
Τάσος Ντερτιλής
(το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο grandmagazine)
Τζο Κόκερ: Γρέζι και Ψυχή / Joe Cocker: Mad Dog with Soul
Σκηνοθεσία: Τζον Έτζινγκτον
Εδώ και κάποια χρόνια δεν είναι πια κοντά μας ο Τζο Κόκερ και το ντοκιμαντέρ προς τιμήν του έρχεται να μας θυμίσει την ιδιαίτερη, ξεχωριστή αλλά και προβληματική προσωπικότητα του. Από τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι, στην γρήγορη επιτυχία και αναγνώριση με την εμπνευσμένη διασκευή With A Little Help from My Friends των Beatles, που ανάγκασε ακόμα και τα ίδια τα Σκαθάρια να παραδεχτούν ότι το λάτρεψαν, το εισιτήριο για το Woodstock και τα μεγαλόπνοα σχέδια για απανωτά Tours στις ΗΠΑ, τα προβλήματα με τις καταχρήσεις που σχεδόν τον κατέστρεψαν, αλλά και η επάνοδος με συνεχεία αγώνες μέχρι το τέλος. Συγγενείς, φίλοι και μουσικοί μιλούν ανοιχτά για τον θρυλικό καλλιτέχνη, αποκαλύπτοντας αρκετά διαφορετικές πτυχές του.
Δε μπορείς να μη συγκινηθείς για αυτό τον χαμογελαστό νεαρό από το Σέφιλντ, που πάντα έλεγε τραγούδια άλλων χωρίς να έχει δικά του, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να ξεχωρίσει τόσο, με μόνο όπλο τη χαρακτηριστική φωνή του και το πάθος του, ιδιαίτερα όπως αυτό έβγαινε στη σκηνική του παρουσία, ώστε να τα κάνει μεγαλύτερες επιτυχίες από ότι ήταν ήδη. Από τους ελάχιστους που θα μπορούσαν να το παινευτούν (ίσως με τον Τομ Τζόουνς και μερικούς άλλους παρέα). Εστιάζει περισσότερο στην ιστορία του παρά στα τραγούδια του, από τα οποία ακούγονται κάποια μόνο από τις μεγάλες επιτυχίες του. Στο ντοκιμαντέρ του θα βρει ενδιαφέροντα πράγματα και όποιος γνωρίζει ήδη την ιστορία και τα τραγούδια του, αλλά τον συστήνει επαρκώς και σε όποιον δε τον γνωρίζει.
Αντώνης Γκούμας
Το Καλοκαίρι του ’74
Σκηνοθεσία: Ες Τζέι Τσίρο
To Lane 1974, είναι μια ηλιολουσμένη σύγχρονης προσέγγισης 70’ιλα με χίππιδες, με ωραία αποτύπωση της εποχής, μια πολύ καλή Katherine Μoenning κι ένα λεωφορείο κοινόβιο, ένα κατά τα άλλα οικογενειακό δράμα ενηλικίωσης, που βλέπεται πολύ ευχάριστα. Η μάνα είναι «χίππισα» μόνο ως προς τη διασκέδαση και το ντύσιμο, κατά τα άλλα είναι μια αδιάφορη μάνα, που θέλει να ζήσει μια παρατεταμένη εφηβεία ή επανάσταση, κόντρα στους γονείς της, το κατεστημένο, αλλά και τις όποιες υποχρεώσεις. Την ιστορία βιώνουμε μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού, της μεγάλης κόρης από τα τρία της παιδιά, που ως μεγαλύτερη αντιλαμβάνεται περισσότερο τα πράγματα από τα τα μικρότερα αδέρφια της. Αυτό το καλοκαίρι θα είναι σημαδιακό, καθώς αν και ξεκινά ξέγνοιαστο θα είναι το καλοκαίρι μεγάλων αποφάσεων, που θα επηρεάσουν τη μετέπειτα ζωή τους.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε κινηματογραφικά μια κατά κάποιο τρόπο «αποκαθήλωση» των χίππιδων, όπως είδαμε και στο Captain Fantastic με τον Βίγκο Μόρτενσεν. Από λανθασμένους τρόπους διαπαιδαγώγησης, διατροφικές συνήθειες, κοινωνική ένταξη, πλέον οι νεότερες γενιές βλέπουν με κριτική σκοπιά, ανοιχτά και πιο απενοχοποιημένα τις προηγούμενες (πιθανώς των γονιών τους) που αποτελούσαν ίσως ινδάλματα τους, για μια προσπάθεια ειρηνικής επανάστασης που θα άλλαζε τον κόσμο μας προς το καλύτερο, που παρά το στιλ, τις υπέροχες μουσικές, τις θεωρίες , τελικά δεν άλλαξε τίποτα κι ο κόσμος μας είναι το ίδιο και χειρότερος. Το κλείσιμο πάντως της ταινίας θα μπορούσε να είναι μια υπέροχη διαφήμιση δημητριακών!
Αντώνης Γκούμας
Η Λεπίδα του Αθανάτου (Mugen No Jûnin – Blade of the Immortal)
Σκηνοθεσία: Τακάσι Μίικε
100η ταινία του θρυλικού σκηνοθέτη, σαμουράι, χιούμορ, με μπόλικες μάχες και ήρωα του έναν πολεμιστή που μοιάζει αθάνατος. Ο καταραμένος σαμουράι, «ο δολοφόνος των 100» όπως τον ονόμαζαν αποτυγχάνει να προστατεύσει τη μικρή αδερφή του και ζει «καταραμένος» να είναι άτρωτος. Στην πορεία θα γνωρίσει άλλο ένα κοριτσάκι που θέλει να εκδικηθεί για το θάνατο του πατέρα της και ως το τέλος της ταινίας θα προσθέσει ένα μηδενικό στο τέλος του αριθμού όσων εχθρών αφάνισε. Μια μίξη σαμουράι και Terminator, μεταφορά γνωστού manga, όπου ο μαχητής μπορεί να ξανακολλήσει τα άκρα του που χάνει, αλλά όχι να τα ξαναβγάλει, ενώ μπορεί να πεθάνει οριστικά μονάχα αν του κόψουν το κεφάλι (εδώ θυμίζει Highlander). Η αρχική ιστορία έχει πολλούς χαρακτήρες, πάνω από 200, που φυσικά δε μπορούσαν να εμφανιστούν όλοι.
Αυτό που έκανε στις 2,5 ώρες της διάρκειας της ταινίας, είχε τις ευχάριστες στιγμές του, απλά ήθελε λίγο μάζεμα για να μην είναι τόσο κουραστικό. Οι κλασικές ιστορίες σαμουράι εξάλλου είναι οι περισσότερες ιστορίες εκδίκησης, με επικές μάχες και μονομαχίες και μερικές μάτσο ή αστείες ατάκες, θυμίζοντας σε αυτά τα στοιχεία τα αντίστοιχα κλασικά γουέστερν και τα σπαγγέτι. Ο κεντρικός χαρακτήρας έχει την πλάκα του, θυμίζει ελαφρά τον Κάπτεν Σπάροου του Τζόνι Ντεπ στους Πειρατές της Καραϊβικής, που όμως δε βγαίνει όσο θα μπορούσε προς τα έξω. Ήθελε σίγουρα λίγο περισσότερο χιούμορ ή καφρίλα. Λείπει αυτό το κάτι, το τραβηγμένο ή το διαφορετικό που θα έδινε ανανέωση στο είδος, αλλά και για να χορτάσει τις προσδοκίες μας από το μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα του φεστιβάλ.
Αντώνης Γκούμας
Ευτυχισμένη μου Οικογένεια
Σκηνοθεσία: Νάνα Εκβτιμισβίλι, Ζίμον Γκρος
Ενδιαφέρον δείγμα κινηματογράφου από τη Γεωργία (συμπαραγωγή με Γερμανία και Γαλλία), η Ευτυχισμένη μου Οικογένεια αφηγείται την ιστορία της 52χρονης Μανάνα που αποφασίζει μία ημέρα μετά τα γενέθλιά της να εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία (τον σύζυγο, τους γονείς της, τον γιο της, την κόρη και τον σύζυγό της) και να πάει να μείνει μόνη της. Σύντομα θα διαπιστώσει, όμως, ότι δύσκολα ξεμπλέκεις από οικογενειακούς δεσμούς και υποχρεώσεις.
Λιτό και ανθρώπινο σινεμά, με δόσεις χιούμορ, δράματος και μία πραγματικά υπέροχη ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια Ία Σουγκλιασβίλι. Η ταινία των Νάνα Εκβτιμισβίλι και Ζίμον Γκρος έχει συγκεντρώσει αρκετά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στην φωτογραφία του Τούντορ Βλαντιμίρ Παντούρο.
Αγγελική Στελλάκη
Το Πιο Όμορφο Νησί
Σκηνοθεσία: Άνα Ασένσιο
B Movie με πρωταγωνίστρια, σεναριογράφο και σκηνοθέτη την Άνα Ασένσιο σε μία ταινία που έφυγε με βραβείο από το Φεστιβάλ του SXSW. Γυρισμένη με ελάχιστα μέσα -γεγονός που δεν μπορεί να κρυφτεί και στην παραγωγή-, η ταινία της Ασένσιο αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής Ισπανίδας που προσπαθεί να επιβιώσει στη Νέα Υόρκη κάνοντας περιστασιακές δουλειές. Όταν μια φίλη της, η Όλγκα, της προτείνει δουλειά σε ένα κοκτέιλ πάρτι, η Λουσιάνα δεν μπορεί να φανταστεί ποια είναι η δοκιμασία που την περιμένει.
Στο πρώτο μέρος της ταινίας, παλεύεις να καταλάβεις τι ακριβώς θέλει να πει η σκηνοθέτις -πέρα από το ότι η ζωή στη μεγαλούπολη είναι δύσκολη. Τα πράγματα αλλάζουν στο δεύτερο μέρος, όπου ο ρυθμός και η ένταση ανεβαίνουν, αλλά παρ’ όλα αυτά η ταινία μου θύμισε εκείνο το reality που βλέπαμε κάποτε στην ελληνική τηλεόραση, με τίτλο Black Out. Όσον αφορά τον αδηφάγο κόσμο της μεγαλούπολης, η ταινία του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν τα είπε καλύτερα, ενώ εάν υπήρχε κάποιο μήνυμα για το σαδιστικό βλέμμα, αυτό χάθηκε κάπου στην πορεία.
Αγγελική Στελλάκη
Τραγούδια που μου έμαθε ο Τόπος μου
Σκηνοθεσία: Πολ Φίγκαν
Ο τραγουδιστής των -όχι και τόσο διάσημων- Arab Strap, αποφασίζει να αλλάξει μουσική ρότα, διασκευάζοντας παραδοσιακά φολκ τραγούδια, προσπαθώντας να τους προσδώσει σύγχρονο νόημα ώστε να αγγίξουν τους σημερινούς Σκωτσέζους. Στην πορεία του έχει συνοδοιπόρο την θρυλική τραγουδίστρια Σίλα Στιούαρτ, θεματοφύλακα των λαϊκών παραδόσεων, στο πρόσωπο της οποίας θα γίνει και η σύγκρουση παλιού και νέου. Ευφορικές μπαλάντες, σύγκριση της ανάγκης και του νοήματος τους στο χθες και στο σήμερα και υπέροχες σκωτσέζικες προφορές.
Εν συγκρίσει με τα υπόλοιπα μουσικά ντοκιμαντέρ του φετινού προγράμματος, τούτο εδώ είχε «φαινομενικά» το πιο αδιάφορο θέμα, παραδοσιακά σκωτσέζικα τραγούδια, έναντι του Τζο Κόκερ, της Nico, του Κολτρέιν κτλ. Να, όμως που αποδείχτηκε από τα πιο απολαυστικά, τόσο με το πλούσιο και πολύπλευρο θέμα του, όσο και με την παρουσίαση του. Ο Πολ Φίγκαν επιλέγει ένα λυρικό τρόπο αφήγισης, που μας κερδίζει από την αρχή, ο πρωταγωνιστής του Έινταν Μόφατ έχει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση αλλά και αυτογνωσία, που έχουν ως αποτέλεσμα αρκετές αυτοσαρκαστικές στιγμές, εμποτισμένες με σκωτσέζικο χιούμορ. Αν προσθέσει κανείς και τα όμορφα τοπία της επαρχιακής Σκωτίας, ιδιαίτερα για όσους από εμάς τρέφουμε αγάπη για το μέρος, η ταινία αποτελεί ένα υπέροχο εναλλακτικό οδοιπορικό. Εξίσου σημαντικό, στο βάθος, το δεύτερο επίπεδο, με αυτό το λαό που τώρα -στη μετά Brexit εποχή- πασχίζει να επαναπροσδιορίσει τις πολιτισμικές καταβολές του και να διατηρήσει την ταυτότητα του. Όσο λοιπόν το σύγχρονο βρετανικό σινεμά φαντάζει περισσότερο από ποτέ «προτεκτοράτο» του Χόλιγουντ, αυτή η ταινία δίνει μια ευχάριστη νότα διαφορετικότητας.
Αντώνης Γκούμας
