23aiff: Ανασκόπηση Παρασκευής (29/9/2017)

Γουίτνεϊ Χιούστον: Μπορώ να είμαι ο Εαυτός μου;

Σκηνοθεσία: Νικ Μπρούμφιλντ & Ρούνι Ντόλεζαλ

Ανάμεσα στις ταινίες που έκαναν αίσθηση στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας και το νέο ντοκιμαντέρ «Whitney: Can I Be Me?». Ο μεγάλος Βρετανός ντοκιμαντερίστας, Νικ Μπρούμφιλντ, στήνει μια οξυδερκή έρευνα γύρω από τη ζωή και τις συνθήκες που οδήγησαν σε πρόωρο θάνατο τη Γουίτνι Χιούστον με αφετηρία το αχρησιμοποίητο μέχρι τώρα υλικό που γύρισε το 1999 ο Αυστριακός σκηνοθέτης μουσικών ντοκιμαντέρ Ρούντι Ντόλεζαλ από την Περιοδεία της μεγάλης Pop star και κατάληξη την ενίοτε συγκλονιστική αποκάλυψη του παρασκηνίου πίσω από τη ζωή μιας καλλιτεχνικής «μηχανής παραγωγής δολαρίων».

Άγνωστες στο πλατύ κοινό πτυχές της προσωπικής ζωής της τραγουδίστριας, τα κίνητρα και οι φόβοι που την ώθησαν να ακολουθήσει μια ζωή με προδιαγεγραμμένη τραγική κατάληξη, οι ταραγμένες οικογενειακές σχέσεις της, όλα συντίθεται σε ένα ντοκουμέντο-δριμύ κατηγορώ κατά της υποκρισίας και της απληστίας που συχνά συνοδεύουν το American dream. Μια μεγάλη καλλιτέχνιδα με θεόσταλτο δώρο μια φωνή που μπορούσε να μαγέψει εκατομμύρια ανθρώπους αλλά δεν μπορούσε να διαχειριστεί την απόρριψη και την πίεση και δεν είχε δίπλα της κάποιον να την «τραβήξει» όταν φάνηκε ότι πλησιάζει το τραγικό τέλος.

Τάσος Ντερτιλής
(grandmagazine.gr)

Γεννημένη Δολοφόνος

Σκηνοθεσία: Τσουνγκ Μπιουνγκ-Γκιλ

Στο αγαπημένο τμήμα του κοινού του Φεστιβάλ «Μετά τα μεσάνυχτα», προβλήθηκε και μια ολοκαίνουργια κορεάτικη παραγωγή σε σκηνοθεσία του Τσουνγκ Μπιουνγκ-Γκιλ. Η Γεννημένη Δολοφόνος (Ak-Nyeo) διηγείται την ιστορία μιας εκτελέστριας των μυστικών υπηρεσιών που, ενώ είναι έτοιμη να αλλάξει ζωή, αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα από το φονικό της παρελθόν και να κλείσει του λογαριασμούς της με τον μυστηριώδη δολοφόνο που της κατέστρεψε τη ζωή όταν ήταν μικρή.

Μια λέξη περιγράφει αυτή την επίδειξη σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας: Σφαγείο! Η ταινία ξεκινάει με ένα ατελείωτο υποκειμενικό μονοπλάνο που βάζει το θεατή στη θέση της ηρωίδας καθώς σφάζει (κυριολεκτικά) ορδές δεκάδων αναλώσιμων γκάνγκστερ ενώ το body count συνεχίζει να αυξάνεται σε όλη τη δίωρη διάρκεια της ταινίας με πολλούς και ευφάνταστους τρόπους. Συναρπαστικό, ξέφρενο αλλά και κατά διαστήματα σεναριακά δυσνόητο, είναι ένα τυπικό δείγμα ανατολίτικης σινεφίλ αγριότητας. Cult!

Τάσος Ντερτιλής
(grandmagazine.gr)

Happy End

Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε

O 75χρονος πλέον σκηνοθέτης της Λευκής Κορδέλας, του Amour, της Δασκάλας του Πιάνου και των Funny Games επιστρέφει με δυνατό καστ, πέντε χρόνια μετά την τελευταία του δουλειά, την τηλεταινία (Così fan tutte, Έτσι Κάνουν Όλες), που αποτέλεσε το μεγαλύτερο διάστημα αναμονής για επόμενη ταινία του. Συνεργάζεται για τέταρτη φορά με την Ιζαμπέλ Ιπερ και δεύτερη φορά με τον Ζαν Λουί Τριντινιάντ, ο οποίος έχει αποσυρθεί από την ηθοποιία από το 2003 και δέχεται να συμμετέχει σε ταινία μόνο αν τη σκηνοθετεί ο Χάνεκε. Οι δυο ηθοποιοί παίζουν ξανά πατέρα και κόρη. Σας θυμίζει κάτι; Αν ναι, έχετε απόλυτο δίκιο, καθώς το Happy End αποτελεί μια άτυπη συνέχεια του Amour. Δίπλα τους η εξαιρετική πιτσιρίκα Φαντίν Αρντουίν που ξεχωρίζει, καθώς και οι Ματιέ Κάσοβιτς, Τόμπι Τζόουνς. Αν θυμάστε ο πρωταγωνιστής του Amour στο τέλος είχε αυτοκτονήσει. Εδώ λοιπόν, έχουμε μια ευκατάστατη οικογένεια και τα προβληματικά μέλη της. Με επίκεντρο τη μικρή Ιβ, που δηλητηριάζει τη μητέρα της. Την παίρνει ο πατέρας της στο πατρικό, όπου μετά το διαζύγιο ζει με άλλη γυναίκα με την οποία απέκτησαν μωρό, αν κι ο ίδιος συνεχίζει να γκομενίζει. Στο ίδιο σπίτι ζει κι η θεία της που είναι ερωτευμένη με Άγγλο επιχειρηματία και σκέφτονται να ενώσουν τις επιχειρήσεις τους, ενώ αντιμετωπίζει προβλήματα με τον απροσάρμοστο και αντιδραστικό γιο της. Φυσικά, εκεί ζει κι ο ηλικιωμένος παππούς, ένας άνθρωπος που δείχνει να έχει χάσει το ενδιαφέρον για τη ζωή και θέλει να αυτοκτονήσει.

Δε μπορεί να κατηγορήσει κάποιος την ταινία ότι είναι κακοφτιαγμένη, όμως αυτό που μας παρουσιάζει και με τον τρόπο που μας το παρουσιάζει, χάνει σε σημαντικότητα και σεναριακή ουσία. Καταρχάς, η ταινία φλυαρεί αρκετά και αργεί υπερβολικά να μας συστήσει τους ήρωες και τη σχέση τους, που μόλις σας εξήγησα, σχεδόν μέχρι τα μισά της (στο διάλειμμα άκουγα πίσω μου ανθρώπους να διερωτούνται ποιος είναι ποιος). Ο σκηνοθέτης διατηρεί την κλινική ματιά του και κρατά τις συναισθηματικές εκρήξεις όσο μπορεί πιο υποτονικές. Έχει να μας παρουσιάσει πολλούς χαρακτήρες, που δε προλαβαίνουν (ή δεν καταφέρνουν) να μας αγγίξουν με τις επιμέρους ιστορίες τους, ενώ το μότο ότι «και οι πλούσιοι έχουν προβλήματα» φαντάζει χιλιοφορεμένο. Εδώ φαίνεται και το «τρολάρισμα» του Χάνεκε με αυτή την ταινία, με το έδαφος που καταρρέει στην αρχή και οι τραγικές ατάκες των πρωταγωνιστών προς τους υπόλοιπους ανθρώπους και το υπηρετικό προσωπικό τους. Δυστυχώς πολλοί επιμένουν να αντιμετωπίζουν την ταινία βλέποντας μόνο τον σκηνοθέτη auteur και είτε να απογοητεύονται ως φαν του Χάνεκε, είτε να της προσδίδουν παραπάνω αξία από αυτή που έχει. Όμως αν αντιμετωπίσουμε την ταινία αυτόνομη ως έχει, το αποτέλεσμα είναι αρκετά άνοστο και αδιάφορο, ενώ κι η Ιζαμπέλ Ιπέρ δεν είναι στις καλύτερες στιγμές της.

Αντώνης Γκούμας

Η Λιακάδα Μέσα Μου

Σκηνοθεσία: Κλερ Ντενί

Η τελευταία ταινία της Κλερ Ντενί, εμπνευσμένη από τα γραπτά του Ρολάν Μπαρτ, αφηγείται τις ερωτικές περιπέτειες της Ιζαμπέλ (Ζιλιέτ Μπινός). Ψάχνοντας απεγνωσμένα τον πραγματικό έρωτα, η Ιζαμπέλ επιδίδεται σε μια σειρά σαρκικών σχέσεων χωρίς νόημα, ή ψυχικής επένδυσης που δεν οδηγεί πουθενά. Πρόκειται στην πραγματικότητα για αποσπασματικές σκηνές από τη ζωή της Ιζαμπέλ τις οποίες ο θεατής παρακολουθεί και οι οποίες αφορούν μόνο τον αισθηματικό της κόσμο και όχι την υπόλοιπη ζωή της.

Η ταινία της Κλερ Ντενί διαθέτει υπόγειο χιούμορ -αν και αρκετές στιγμές ο θεατής θα δυσκολευτεί να το «ανακαλύψει»- και μία πραγματικά εξαιρετική Ζιλιέτ Μπινός στον ρόλο της Ιζαμπέλ. Υπάρχουν σκηνές ανθολογίας, όπως η σκηνή του φινάλε με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ στον ρόλο new age ερωτικού συμβούλου που δίνει γενικόλογες αισθηματικές συμβουλές στην Ιζαμπέλ, σκηνή που «υπονομεύει» και «ειρωνεύεται» με διακριτικό τρόπο την κεντρική ηρωίδα. Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία πάσχει από αυτό που πάσχουν πολλές γαλλικές ταινίες: διαθέτει υπερβολικό διάλογο και ελάχιστη δράση, ενώ το πορτρέτο της κεντρικής ηρωίδας μοιάζει να αφορά μια περασμένη εποχή. Ίσως αυτός να ήταν ο στόχος της Κλερ Ντενί, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνεται κανείς ότι ελάχιστα τον αφορούν οι περιπέτειες της Ιζαμπέλ.

Η ταινία προβλήθηκε παρουσία της ηθοποιού Σαντρίν Ντιμά που εμφανίζεται στην ταινία.

Αγγελική Στελλάκη

Το Νησί της Μήδειας: Όταν η Κάλλας συνάντησε τον Παζολίνι / The Isle of Medea

Σκηνοθεσία: Σέρτζιο Ναΐτζα

Η συναρπαστική ιστορία της συνάντησης δύο «ιερών τεράτων» της τέχνης: της συνεργασίας της Μαρία Κάλλας με τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Ο Σέρτζιο Ναΐτζα επικεντρώνει την αφήγησή του στο νησάκι Μότο Σαφόν, όπου γυρίστηκε η Μήδεια με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Με συνεντεύξεις από τους πρωταγωνιστές και τους συντελεστές της ταινίας, την προσωπική βοηθό της Μαρία Κάλλας, αλλά και δύο Ελληνίδες που βρέθηκαν στα γυρίσματα, ο Ναΐτζα δεν αφηγείται μόνο την ιστορία των γυρισμάτων μιας σημαντικής ταινίας, αλλά και την ιστορία μιας σχέσης σχεδόν ερωτικής. Της σχέσης που αναπτύχθηκε ανάμεσα στη Μαρία Κάλλας και τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι.

Ο Ναΐτζα καταφέρνει και αποσπά πολύτιμες πληροφορίες από τους συνεντευξιαζόμενους, κάνοντάς τους να θυμηθούν μια ολόκληρη εποχή και μικρές λεπτομέρειες από τη σχέση των δύο καλλιτεχνών (ανάμεσά τους την ιστορία ενός δαχτυλιδιού, την ταπεινότητα της Κάλλας -όλοι περίμεναν μια ντίβα και τελικά αντίκρυσαν μια απόλυτα φυσιολογική γυναίκα που ακολουθούσε κατά γράμμα τις εντολές του σκηνοθέτη της). Η ταινία συνοδεύεται και από σκίτσα, μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια.

Αγγελική Στελλάκη

Μακελειό (Mayhem)

Σκηνοθεσία: Τζο Λιντς

Η αμαρτωλή μεταμεσονύχτια διασκέδαση, με τον αγαπημένο Γκλεν του Walking Dead και την Σαμάρα Γιουίβεριν, ανεψιά του γνωστού αυστραλού ηθοποιού. Νεαρός average middle guy, αναλαμβάνει να δουλέψει σε μεγάλο όμιλο, καταφέρνει να ανελιχθεί σε διευθυντική θέση, όμως τον καταπίνει το σύστημα και του φορτώνουν λάθος που δεν ήταν δικό του. Την ημέρα της απόλυσης του όμως στην εταιρεία ξεσπά φονικός ιός που κάνει τους ανθρώπους να γίνονται εξαιρετικά επιθετικοί, αλλά και σεξομανείς, αφήστε που τους γίνεται το ένα μάτι κόκκινο! Χάρη σε νόμο που απαλλάσσει τα άτομα από τις ευθύνες για τις πράξεις τους, θα ακολουθήσει ένα λουτρό αίματος, καθώς ο πρωταγωνιστής με τη βοήθεια της κοπέλας θα ανέβουν όροφο-όροφο και πίστα-πίστα το οικονομικό οικοδόμημα για να αποδώσει τη δική του δικαιοσύνη. Ελαφρύ αλλά καυστικό σχόλιο για τον καπιταλισμό, χίουμορ και σπλάτερ, δυστυχώς όχι τόσο τραβηγμένο όσο θα του άξιζε, ιδιαίτερα στο σεξ. Παρόλα αυτά άκρως απολαυστικό, αν και ήθελε λίγο περισσότερο τόλμη.

Αντώνης Γκούμας

Εγκλήματα Καρδιάς (Si tu Voyais Son Coeur)

Σκηνοθεσία: Ζοάν Σεμλά

Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ υποδύεται έναν ισπανόφωνο Ρομά στη σημερινή Γαλλία, που νιώθει ενοχές για το θάνατο του κολλητού του φίλου, εκδιώκεται από τον καταυλισμό του από τον μεγαλύτερο αδερφό του και ζει σε ένα υποβαθμισμένο ξενώνα «ανεπιθυμήτων», ανάμεσα σε άλλους άπορους, άστεγους και ανθρώπους του υποκόσμου. Με τον αδερφο του θύματος, που θεωρεί ότι του χρωστάει λεφτά για τη ζωή του αδερφού του κι άλλον ένα κάνουν διάφορες κομπίνες και ληστείες. Ο νεαρός Ρομά επιλέγει να μένει αμίλητος και να στρέφει το κεφάλι στα προβλήματα των άλλων και τις αδικίες, μέχρι που στο ξενοδοχείο φτάνει μια όμορφη κοπέλα με ψυχικά προβλήματα, που ερωτεύεται.

Ο τρόπος που επιλέγει η ταινία να μας εξιστορήσει όσα έγιναν και γίνονται στερείται έμπνευσης, ενώ είναι άνευ λόγου μπερδεμένη και ανακατεμένη, που επηρεάζει την ομαλή ροή της αφήγησης. Ο Μπερνάλ έκανε προσπάθεια να μπει στο ρόλο, αλλάζει την προφορά του, αλλά παρόλα αυτά μοιάζει τόσο διαφορετικός από τους άλλους Ρομά, είναι συνεχώς σφιγμένος και φαίνεται ότι προσπαθεί πολύ. Το κομβικό σημείο της σχέσης των δυο φίλων, αλλά και του ατυχήματος μένει στο περιθώριο και επανέρχεται κατά δόσεις στη διάρκεια της ταινίας. Όμοια και η ψυχοσύνθεση των Ρομά που ίσως να ήταν το επιθυμητό του δημιουργού. Τελικά, ο θεατής δεν αντιλαμβάνεται τη φιλική σχέση των δυο νεαρών, του Μπερνάλ και του κολλητού του, ο οποίος δείχνει κατά πολύ νεότερος. Όσο περνά η ώρα η ταινία μοιάζει να «τα παρατάει» και να στρέφεται στο πιο σουρεαλιστικό σινεμά, με εισαγωγή κάποιων φαντασιώσεων του κεντρικού ήρωα και τραγελαφικά στιγμιότυπα που ίσως μπερδέψουν τελικά στο τι είναι πραγματικό και τι φαντασίωση. Στα θετικά κάποιες κομπίνες και το παρακμιακό ξενοδοχείο.

Αντώνης Γκούμας

Axolotl Overkill

Σκηνοθεσία: Χελένε Χέγκεμαν

Η νεαρή Μίφτι ζει με την αδελφή και τον αδελφό της. Η μητέρα της έχει πεθάνει και ο θεατής μαθαίνει ότι η Μίφτι πέρασε μια δύσκολη ψυχολογικά περίοδο. Η Μίφτι εξαφανίζεται, πηγαίνει σε πάρτι, επιλέγει μια σειρά ευκαιριακών σχέσεων, μέχρι τη στιγμή που ερωτεύεται την μεγαλύτερή της Άλις.

Εάν η παραπάνω περιγραφή σάς φαίνεται αποσπασματική, αυτό γίνεται γιατί είναι. Δεν μπορείς να πεις ότι το Axolotl Overkill είναι μια ταινία με αρχή, μέση και τέλος ή με μια σαφή υπόθεση. Μια έφηβη ξοδεύεται και προκαλεί στο σημερινό Βερολίνο. Η Χελένε Χέγκεμαν σκηνοθετεί με νεύρο και ένταση την πρωταγωνίστριά της (πολύ καλή η Γιάνα Φρίτσι Μπάουερ στον ρόλο), αλλά αυτά που έχει να πει μοιάζουν μόνο επιφανειακά. Όμορφες εικόνες (η ταινία κέρδισε βραβείο Φωτογραφίας στο φεστιβάλ του Σάντανς), αρκετή πρόκληση (και δεν μιλάω για ερωτικές σκηνές, αλλά για απόψεις), αλλά λίγη ουσία σε αυτή την ταινία που βασίζεται σε βιβλίο της ίδιας της Χέγκεμαν.

Αγγελική Στελλάκη

Το Νησί της Μήδειας: Όταν Η Κάλλας Συνάντησε τον Παζολίνι

Η Λιακάδα Μέσα μου