23aiff: Ανασκόπηση Τρίτης (26/9/2017)
Με τη νέα ταινία του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ σε sold out προβολή συνεχίστηκαν οι Νύχτες Πρεμιέρας. Παράλληλα, προβλήθηκαν δύο από τις ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος: Στις Τρεις Κορυφές του Γιαν Τσάμπαϊλ και Axolotl Overkill της Χελένε Χέγκεμαν.
Χωρίς Αγάπη / Loveless
Σκηνοθεσία: Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
Κουφάρια κτιρίων και κουφάρια ανθρώπων. Ο Ρώσος σκηνοθέτης Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ κινηματογραφεί για άλλη μία φορά την κενότητα της ρωσικής σύγχρονης κοινωνίας, μέσα από την ιστορία ενός ζευγαριού που βρίσκεται στο στάδιο του χωρισμού (και οι δύο έχουν νέους εραστές) και αναγκάζονται να συνυπάρξουν στην διάρκεια της αναζήτησης του εξαφανισμένου τους γιου.
Ο Ζβιάγκιντσεφ δεν μασάει τα λόγια του. Οι άνθρωποι που δείχνει είναι άνθρωποι χωρίς αγάπη. Χωρίς αγάπη στις οικογένειές τους, χωρίς αγάπη προς τον συνάνθρωπό τους. Άνθρωποι σκληροί και απόλυτοι. Υπάρχει μια στιγμή που η ταινία κινδυνεύει να κινηθεί προς την ηθικολογία: είναι στην αρχή όταν οι σύζυγοι βρίσκονται στο κρεβάτι με τους νέους συντρόφους τους. Είναι η στιγμή που το παιδί εξαφανίζεται. Αλλά τον Ζβιάγκιντσεφ δεν τον ενδιαφέρει ο διδακτισμός, αλλά η συγκεκαλημμένη ειρωνία. Η ειρωνία προς τις κοινωνικές δομές και προς τους ανθρώπους -αν και αυτή τη φορά ασχολείται περισσότερο με το προσωπικό, παρά με το συλλογικό, όπως έκανε στον αριστουργηματικό Leviathan.
Το οικογενειακό δράμα μπλέκεται με την ταινία μυστηρίου, αλλά ούτε αυτό είναι που ενδιαφέρει τον Ζβιάγκιντσεφ. Μέσα από τις κινηματογραφικές εικόνες του (ψυχρά δωμάτια, ερημωμένες εκτάσεις, άδεια κτίρια -τα κουφάρια στα οποία προαναφερθήκαμε-), ο σκηνοθέτης αναφέρεται στην απουσία συναισθήματος. Οι ήρωές του αλληλοκατηγορούν ο ένας τον άλλο, τρώνε τις σάρκες τους, αλλά τελικά το πρόβλημα είναι οι συνθήκες ή οι ίδιοι;
Το φινάλε αντικατοπτρίζει εκείνο του Leviathan. Σημάδια ενός παρελθόντος, ένα σπίτι σε κατάσταση διάλυσης, αυτά που ξεχνάμε και αυτά που δεν μπορούν να ξεχαστούν όσο και αν το προσπαθήσουμε.
Αγγελική Στελλάκη
Στις Τρεις Κορυφές
Σκηνοθεσία: Γιαν Τσάμπαϊλ
Ο Άαρον, η σύντροφός του και ο γιος της πηγαίνουν εκδρομή στο βουνό. Η σχέση του άνδρα με το αγόρι αποδεικνύεται περίπλοκη: άλλοτε διαπνέεται από πατρική ζεστασιά, άλλοτε από ανταγωνισμό και αντιζηλία. Οι βόλτες στην απομόνωση του βουνού δεν βοηθούν και η μητέρα (Μπερενίς Μπεζό) καλείται να ισορροπήσει τα πνεύματα.
Υποτονική η ταινία του Γιάν Τσάμπαϊλ προκαλεί το ενδιαφέρον αρχικά, στον τρόπο της παρουσίασης της σχέσης πατριού – γιου. Ωστόσο, σύντομα ξεφεύγει στα μονοπάτια του θρίλερ και σε καταστάσεις μάλλον απίθανες που παραπέμπουν περισσότερο στον «Καλό Γιο» με τον Μακάλεϊ Κάλκιν παρά στην «Ανωτέρα Βία» του Ρούμπεν Έστλουντ. Αδιάφορη η Μπεζό, αξιοσημείωτη η ερμηνεία του Αλεξάντερ Φέλινγκ (Homeland) σε μία ταινία που δεν μοιάζει να έχει τίποτα καινούριο να σου πει.
Αυτό που μένει είναι να χαζεύεις το -πραγματικά υπέροχο- τοπίο.
Αγγελική Στελλάκη
Axolotl Overkill
Σκηνοθεσία: Χελένε Χέγκεμαν
Η νεαρή Μίφτι ζει με την αδελφή και τον αδελφό της. Η μητέρα της έχει πεθάνει και ο θεατής μαθαίνει ότι η Μίφτι πέρασε μια δύσκολη ψυχολογικά περίοδο. Η Μίφτι εξαφανίζεται, πηγαίνει σε πάρτι, επιλέγει μια σειρά ευκαιριακών σχέσεων, μέχρι τη στιγμή που ερωτεύεται την μεγαλύτερή της Άλις.
Εάν η παραπάνω περιγραφή σάς φαίνεται αποσπασματική, αυτό γίνεται γιατί είναι. Δεν μπορείς να πεις ότι το Axolotl Overkill είναι μια ταινία με αρχή, μέση και τέλος ή με μια σαφή υπόθεση. Μια έφηβη ξοδεύεται και προκαλεί στο σημερινό Βερολίνο. Η Χελένε Χέγκεμαν σκηνοθετεί με νεύρο και ένταση την πρωταγωνίστριά της (πολύ καλή η Γιάνα Φρίτσι Μπάουερ στον ρόλο), αλλά αυτά που έχει να πει μοιάζουν μόνο επιφανειακά. Όμορφες εικόνες (η ταινία κέρδισε βραβείο Φωτογραφίας στο φεστιβάλ του Σάντανς), αρκετή πρόκληση (και δεν μιλάω για ερωτικές σκηνές, αλλά για απόψεις), αλλά λίγη ουσία σε αυτή την ταινία που βασίζεται σε βιβλίο της ίδιας της Χέγκεμαν.
Αγγελική Στελλάκη
The Rider
Σκηνοθεσία: Κλόι Ζάο
Από τις ταινίες που μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε μόνο σε φεστιβάλ, το Rider της Ζάο, έχει ως επίκεντρο της νεαρό πρωταθλητή του ροντέο που ύστερα από σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι του καλείται να πάρει τη δύσκολη απόφαση να εγκαταλείψει το «άθλημα», ή αλλιώς τη μόνη ζωή που ξέρει, αυτό που αγαπά και θέλει να κάνει και ταυτόχρονα την καλύτερη δυνατή πηγή εσόδων, δεδομένων των συνθηκών της περιοχής, αλλιώς θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο τον εαυτό του.
O νεαρός θα κοντραριστεί πρώτα μέσα του, ύστερα με τους γονείς και τους γύρω του και τέλος με τη σκληρή πραγματικότητα. Μπορεί το ροντέο και η δίψα των νότιων επαρχιόπαιδων να γίνουν καουμπόι ήρωες ταλαιπωρώντας τα άμοιρα, περήφανα άλογα, να είναι μακριά από την δική μας κουλτούρα, όμως η ταινία έχει τρυφερότητα αλλά και σκληρή ειλικρίνεια μέσα της. Αξίζει να σημειωθεί ο χαρακτήρας ψευδοντοκιμαντέρ που έχει η ταινία, καθώς ο νεαρός Μπράντι και η οικογένεια του, πατέρας και αδερφή, παίζουν τους ίδιους (δεν είναι Μπλάκμπερν είναι Ζαντρόου το επώνυμο), αλλά και ο σοβαρά τραυματισμένος πρωταθλητής Λέιν Σκοτ εμφανίζεται ως ο εαυτός του, δίνοντας μας τις πιο συγκινητικές σκηνές της ταινίας. Μόνο και μόνο για αυτές, αλλά και τις στιγμές που ο Μπράντι εκπαιδεύει τα άλογα η ταινία έχει το ενδιαφέρον της και της συγχωρούμε τον αργόσυρτο ρυθμό της.
Αντώνης Γκούμας
