56ο ΦΚΘ: Ανασκόπηση Παρασκευής 13/11

Δυνατή μέρα και η Παρασκευή για το φεστιβάλ, έφερε πιο κοντά στο σινεφίλ κοινό τον γάλλο κινηματογραφιστή Αρνό Ντεπλεσάν, που παραχώρησε συνέντευξη τύπου μιλώντας εφ’όλης της ύλης για το γαλλικό σινεμά, τις παλιότερες ταινίες του, όσο και τα Χρυσά μας Χρόνια (My Golden Days), που θα αποτελέσει την ταινία της Τελετής Λήξης του φετινού φεστιβάλ. Ο σκηνοθέτης θα παραθέσει για το κοινό Masterclass, το Σάββατο 14 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας στις 11.00 με είσοδο ελεύθερη.

Η Παρασκευή ήταν ακόμα μια δυνατή ημέρα και στις προβολές, με καταπληκτικές ταινίες ανάμεσα στις επιλογές του προγράμματος, όπως το Aferim!, τα 11 Λεπτά και τα αργεντίνικα Eva Doesn’t Sleep και την Paulina. Στις ελληνικές ταινίες είχαμε δυο ωραίες κεντρικές ερμηνείες, της Κίκας Γεωργίου στο Silent και του Γιάννη Στάνκογλου στο Invisible. Εισπρακτηκτά το φεστιβάλ συνέχισε να αποτελεί πόλο έλξης με τις περισσότερες ταινίες της ημέρας να είναι για άλλη μια συνεχόμενη φορά sold out.

Aferim!

Άφεριμ είναι μια έκφραση επιβράβευσης (στα τούρκικα σημαίνει: εύγε, μπράβο καλή δουλειά). Και όντως αξίζει τα εύσημα το ρουμάνικο σινεμά, που μας παρουσιάζει αυτή την πραγματικά «επίδειξη δύναμης», ασπρόμαυρη ταινία εποχής. Πρόκειται για μια συμπαραγωγή Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Τσεχίας, υπό τη σκηνοθετική διεύθυνση του Ράντου Τζούντε. Το Aferim! ουσιαστικά είναι ένα τσιγγάνικο γουέστερν γεμάτο αφορισμούς. Βρισκόμαστε στη Ρουμανία του 19ου αιώνα. Κεντρικοί χαρακτήρες, ένας πατέρας αστυνόμος της εποχής και ο γιος του ως βοηθός, αναζητούν έναν δραπέτη σκλάβο να τον παραδώσουν στον αφέντη του. Οι δυο κυνηγοί επικηρυγμένων διανύουν μεγάλο κομμάτι της τότε επαρχίας στην αναζήτηση τους και στο δρόμο τους συναντούν περιπέτειες και ανθρώπους και μπλέκονται σε καταστάσεις. Χρησιμοποιώντας αρχαϊζουσα γουαλαχιανή διάλεκτο, τσιγγάνικα, ρουμάνικα, τούρκικα και ελληνικά (παρατηρείστε με προσοχή στο πανηγύρι όταν περνούν μπροστά από τη ρόδα), η ταινία αποτελεί «ντοκουμέντο» αποτύπωσης της εποχής, των αντιλήψεων και τον προκαταλήψεων. Ύμνος σε ταινίες παλιάς κοπής, απελευθερώνει μεγάλη ποσότητα μαγείας. Έχει υφανθεί με εξαιρετική καλλιτεχνική εποπτεία, στα κουστούμια, στα σκηνικά και τα αντικείμενα, ενώ διαθέτει και υπέροχη φωτογραφία. Μια πραγματική υπερπαραγωγή. Μπλέκει ισορροπημένα το χιούμορ και το δράμα, διατηρώντας γρήγορη τη ροή αφήγησης  και τους απανωτούς δυνατούς διαλόγους. Σπαρταριστή στιγμή, ο περιπλανόμενος ιερέας – unchained εναντίον όλων, που ξεκινά το χριστιανικό παραλήρημα του από τους εβραίους γίγαντες της παλαιάς διαθήκης και γρήγορα θα εξαπολύει πολλαπλές επιθέσεις, όπου τους παίρνει όλους η μπάλα.

Gimli

Eva doesn’t Sleep (Η Εβίτα δεν Κοιμάται πια εδώ)

Εντυπωσιακή γαλλοαργεντίνικη «συμμαχία» έρχεται να ενώσει δημιουργικά τα σπουδαία κινηματογραφικά ρεύματα αυτών των δυο χωρών. Με έντονη καλλιτεχνική διάθεση ρίχνει φως στην απίστευτη πραγματική ιστορία της σoρού της Εβίτα Περόν, το πτώμα της οποίας ταριχεύτηκε, εκλάπη από τους αντικαθεστωτικούς που πήραν την εξουσία, ήταν χαμένο για χρόνια και τελικά επεστράφη από το Βατικανό (!) εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια μετά. Η ιστορία της λατρεμένης Εβίτας που στα 33 της χρόνια που έζησε κατάφερε να αγαπηθεί τόσο από το λαό είναι γνωστή, το θρίλερ που ακολούθησε το πτώμα της ίσως πάλι όχι τόσο. O Πάμπλο Αγουέρο συνθέτει την ταινία του ως ένα μωσαϊκό από αρχειακό υλικό και τρεις υπο-ιστορίες, του Ταριχευτή, του Μεταφορέα και του Δικτάτορα, με ενδιάμεσο αφηγητή, έναν αξιωματικό του ναυτικού. Μιλώντας ανοιχτά με ξεκάθαρη γλώσσα, ακόμα και αυθάδια και αθυρόστομα, η ταινία ξεσκεπάζει την υπόθεση, τα συμφέροντα και των εμπλεκόμενων Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας, ακόμα και την μεγάλη οικονομική κρίση και το Νομισματικό ταμείο στο οποίο στράφηκε η χώρα και τελικά πτώχευσε (ιδιαίτερα σημαντικό μάθημα και για τη χώρα μας). Οι τρεις υπο-ιστορίες, σχεδόν θεατρικές στο στήσιμο τους, σε ένα σκοτεινό κλειστοφοβικό δωμάτιο η καθεμιά τους, μας δείχνουν τα τρία στάδια κλειδιά στην εξέλιξη της υπόθεσης. Στο ρόλο του αξιωματικού βλέπουμε τον μεξικανό ηθοποιό Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ επιτέλους σε έναν καλό ρόλο και αξιόλογη ταινία, ενώ ο γάλλος Ντενίς Λαβάν είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός. Χωρίς να αποφεύγει το στιλιζάρισμα και με ενδιαφέρον soundtrack, το Eva no duerme είναι σίγουρα από τις πιο ατμοσφαιρικές -αν όχι η πιο ατμοσφαιρική- ταινία του φεστιβάλ.

Gimli

Paulina (La patota)

Άλλο ένα σπουδαίο δείγμα του υπέροχου σύγχρονου αργεντίνικου κινηματογράφου. Μεστό σενάριο, όμορφη κινηματογράφιση, δυνατές αλλά και ζεστές ερμηνείες συνθέτουν ένα συγκλονηστικό ψυχόδραμα που πλέκεται γύρω από την κεντρική πρωταγωνίστρια. Η Παολίνα είναι μια νεαρή νομικός, κόρη μεγαλοδικαστή, που αποφασίζει να κάνει την επανάσταση της για να προσπαθήσει να κάνει καλύτερο τον κόσμο και επιλέγει να πάει να διδάξει στο σχολείο μιας επαρχιακής πόλης πολιτικές αρχές και νόμους δικαίου. Οι μαθητές, επί τω πλείστον παιδιά μειονοτήτων ή μεταναστών, αδιαφορούν πλήρως για το μάθημα της, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της. Ένα βράδυ περνώντας από ένα σκοτεινό σημείο η Παολίνα θα δεχτεί επίθεση και θα βιαστεί μαζικά. Προσπαθώντας να ξεπεράσει το σοκ, αλλά και παρά τις υποψίες ότι οι βιαστές είναι κάποιοι από τους μαθητές της, η Παολίνα θα προσπαθήσει να συνεχίσει να διδάσκει, επανεξετάζοντας μέσα της τους νόμους του κράτους και τους νόμους του δικαίου έτσι όπως τους αντιλαμβάνεται πραγματικά ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Ένταση και δράμα παρουσιάζονται ωραία, με ομαλή κίνηση της κάμερας στο χέρι, που παρακολουθεί ρεαλιστικά, αλλά προσδίδει όλο το απαιτούμενο βάρος και βάθος στους χαρακτήρες του.

Gimli

11 Minutes (11 Λεπτά)

Μια καλογυρισμένη, καλοκουρδισμένη σαν ελβετικό ρολόι, γεμάτη ένταση, ιρλανδοπολωνική παραγωγή, από το σκηνοθέτη Γιέρζι Σολιμόφσκι. Παρακολουθούμε ανακατεμένα χρονικά και σε παρουσίαση, 11 λεπτά από τη ζωή κάποιων ανθρώπων, που οι ζωές τους πρόκειται να μπλεχθούν ανεπιστρεπί. Καθημερινές καταστάσεις, μπλεγμένες με περιπέτειώδεις ζωές, με αγχωτικές συνθήκες ή σουρεαλιστικές μεταφυσικές παρεμβάσεις, τα 11 λεπτά των πρωταγωνιστών τα εμπερικλείουν όλα αυτά. Ένας μοτοσικλετιστής που είναι κούριερ-βαποράκι, ο πατέρας του πρώην κατάδικος που πουλάει χοτ-ντογκ σε καλόγριες, ένας νεαρός που ετοιμάζεται να ληστέψει ένα παλαιοπωλείο, ένας ηλικιωμένος που ζωγραφίζει μια γέφυρα με νερομπογιές, μια ηθοποιός που προσπαθεί να πάρει ένα ρόλο στο δωμάτιο ενός πέφτουλα σκηνοθέτη και ο ζηλιάρης σύζυγος της, ένας σεξομανής καθαριστής τζαμιών σε ουρανοξύστες, το προσωπικό ενός ασθενοφόρου που περνά άλλη μια δύσκολη μέρα και μια κοπέλα που βγάζει βόλτα το σκύλο της. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που ένα φάντασμα κάνει την εμφάνιση του σε τηλεοράσεις (ghost in the machine), ενώ μια μαύρη βούλα κάνει την εμφάνιση της στον ουρανό της πόλης! Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι η δυναμική σκηνοθεσία της, που κυριολεκτικά «ρουφά» το θεατή στον παράξενο κόσμο της. Δυναμική και σπονδυλωτή, θυμίζει το Go (1999), χωρίς να εστιάζει τόσο το κωμικό παρά στο αγωνιώδες. Τα πλάνα έχουν αυτή την υποβόσκουσα ένταση καθόλη τη διάρκεια της, που στροβιλίζεται και φουρκίζεται συνεχώς, επιταχύνοντας όσο πλησιάζουμε στο πραγματικά εντυπωσιακό τέλος. Ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε στην υπέροχη κινηματογράφιση σε κάποια πλάνα μέσα από τα μάτια του σκύλου. Γεμάτη φρέσκιες ιδέες, σίγουρα μια από τις καλές στιγμές του φεστιβάλ.

Gimli

Silent

Μία γυναίκα χάνει τη φωνή της. Επιστρέφει από το εξωτερικό -όπου βρίσκεται για μουσικές σπουδές- στην Αθήνα και «κρύβεται» στο παλιό σπίτι της οικογένειάς της. Ένα ένα τα πρόσωπα της ζωής της θα εμφανιστούν μπροστά της για να της μιλήσουν, να τις εκτοξεύσουν κατηγορίες και για να προσπαθήσουν να καταλάβουν εάν λέει αλήθεια ή ψέματα για την πάθησή της. Μετά την Πόλη των Παιδιών, ο Γιώργος Γκικαπέππας επιστρέφει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με άλλη μία αξιόλογη ταινία. Γιατί η Διδώ της ιστορίας του μένει σιωπηλή; Σε μία σειρά από διαδοχικές συναντήσεις η Διδώ είναι αναγκασμένη να ακούσει για τη ζωή της και για τις ζωές των άλλων, όσα δεν μπόρεσε ίσως να ακούσει ποτέ. Στις ελάχιστες στιγμές που την ακούμε να μιλάει εμφανίζεται επιθετική, αντιδραστική. Όταν μένει άφωνη δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να ακούσει. Σε ένα σπίτι που φέρει τα σημάδια του γαλλικού Μάη -που όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης ήταν ένα Μπιγκ Μπανγκ στην ελευθερία του να εκφράζεσαι- ο σκηνοθέτης αναρωτιέται πόση σημασία έχει τελικά ο λόγος. Τα λόγια που εκτοξεύουν οι φίλοι και οι συγγενείς της Διδούς είναι βιτριολικά. Σε ελάχιστες στιγμές θα ακούσεις λόγια στήριξης και συμπόνιας. Το δικαίωμά μου να μιλάω γίνεται κατάχρηση. Μπορεί σε κάποια σημεία να έχουμε ερμηνείες που μοιάζουν περισσότερο θεατρικές παρά κινηματογραφικές (πιο αδύνατη η συνάντηση με τον πατέρα της Διδούς), ωστόσο η εξαιρετική ερμηνεία της Κίκας Γεωργίου γεμίζει την οθόνη. Θεωρούμε ότι είναι πιθανό να κερδίσει ένα από τα βραβεία του Φεστιβάλ -ίσως και για την εν λόγω ερμηνεία της Κίκας Γεωργίου.

Tyler

Body (Σώμα)

Το σώμα είναι το επίκεντρο αυτής της ενδιαφέρουσας πολωνικής ταινίας της Μαουγκορζάτα Σουμόφσκα. Τρια διαφορετικά πρόσωπα, τρεις διαφορετικές εκφάνσεις (ή πληγές αν θέλετε) του σώματος. Για τον πατέρα δημόσιο κατήγορο εκγληματολογικού, το σώμα εκφράζεται από τα καθημερινά νεκρά, δολοφονημένα ή τεμαχισμένα πτώματα που βλέπει λόγω της δουλειάς του. Για την κόρη του, το σώμα είναι μια φανερή ανοιχτή πληγή που φέρει πάνω της, μιας που είναι ανορεξική, λόγω των ψυχολογικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Τέλος, για την εκκεντρική ψυχοθεραπεύτρια το σώμα που την αφορά είναι το πνευματικό, το άυλο σώμα, μιας που πιστεύει ότι επικοινωνεί με νεκρούς ανθρώπους και τους βοηθά να επικοινωνήσουν με τους αγαπημένους τους. Τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις στο σώμα και την ψυχή, παρουσιάζονται με τρυφερότητα αλλά και χιούμορ. Η σκηνοθέτης παίρνει το χρόνο της στην παρουσίαση του θέματος της, χτίζει ωραία τους χαρακτήρες της και του δράματος τους. Ίσως δίνει μονομερώς περισσότερο χρόνο στον πατέρα για να κουβαλήσει την εξέλιξη. Από την αρχή διερωτόμουν πως θα κλείσει αυτός ο ιδιαίτερος διάλογος που ξεκίνησε ανάμεσα στους τρεις χαρακτήρες. Τελικά, αυτό που μένει είναι μια αγάπη για τον άνθρωπο με τα καλά και τα δεινά του.

Gimli

Invisible (Αόρατος)

 

Η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη έχει ένα εντυπωσιακό Γιάννη Στάνκογλου, σε ένα One Man Show, από τις καλύτερες ερμηνείες του. Για ένα φτωχό εργάτη σιδηρουργείου όλα μοιάζουν να πάνε χάλια στη ζωή του, έχει χωρίσει με τη γυναίκα του, έχει χάσει την κηδεμονία του γιού του και χρωστάει διατροφές μηνών, ενώ χρωστάει και αρκετά ενοίκια για το σπίτι του. Ο πενιχρός μισθός του ήρωα όταν τον βλέπουμε δε μπορεί ήδη να τα καλύψει. Όταν η επιχείρηση που δουλεύει λόγω περικοπών τον απολύει, τότε ο πρωταγωνιστής πραγματικά χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Στις επόμενες δραματικές μέρες θα προσπαθήσει να αποδεχτεί την αδικία που ζει, η οποία θα προστεθεί στην αδικία και το φθόνο που έχει συσσωρευτεί τόσα χρόνια μέσα του. Στην ταινία δε θα τον δούμε να είναι ευτυχισμένος ή ήρεμος ούτε μια στιγμή, παρά ένας άνθρωπος περιθωριοποιημένος από το σύστημα, στιμμένος σαν λεμονόκουπα, πραγματικα σχεδόν αόρατος. Αντίστοιχα αόρατος μέσα στην απελπισία του είναι και ο γιος του ήρωα για αυτόν, με το παιδί να βιώνει ουσιαστικά την απόρριψη και των δυο του γονιών. Ο Στάνκογλου με κοντοκουρεμένο μαλλί και σχεδόν μόνιμο σκούφο στο κεφάλι του θυμίζει τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ του Trainspotting, ενώ μοιάζει να δούλευε σε σιδηρουργεία για χρόνια. Η ταινία διαθέτει ωραία φωτογραφία, ιδιαίτερα στα συχνά αμόρσα διαδρομών με το μηχανάκι και ωραίο soundtrack από τους papercut, έχει όμως λίγα σεναριακά θέματα, καθώς και ορισμένους ξύλινους διαλόγους, που δεν την απογειώνουν. Ίσως πάλι, έτσι αποφεύγεται η υπερδραματοποίηση, έναντι του πιο φαντασιακού, που δείχνει τις διεργασίες που γίνονται στο μυαλό ενός ανθρώπου σε απόγνωση.

Gimli

Ixcanul Volcano (Ηφαίστειο):

Η ταινία που απέσπασε την Αργυρή Άρκτο του φετινού φεστιβάλ του Βερολίνου. H Μαρία, μια νεαρή κοπέλα των σημερινών εναπομείναντων Μάγια, ζεί με τους γονείς της στις παρυφές  ένος ηφαιστείου και εργάζονται στις φυτείες του καφέ. Ενώ οι γονείς της την τάζουν ως νύφη στο πλούσιο ξένο αφεντικό, που θα της προσφέρει μια καλύτερη ζωή στην πόλη, το κορίτσι μένει έγκυος από ένα νεαρό εργάτη των φυτειών. Τελικά, το Ixcanul 1αποδείχθηκε περισσότερο ενδιαφέρον, συγκριτικά με τις αρχικές μου προσδοκίες. Με λαογραφική διάθεση και σκηνοθετική «ματιά ανθρωπολόγου». Παραδόσεις, δεισιδαιμονίες, προκαταλήψεις και ματζούνια μπλέκονται με τις καθημερινές επιρροές του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Ότι μουσική θα ακουστεί στην ταινία θα την παράγουν από τα χείλη τους οι άνθρωποι, ή ο αέρας που φυσά. Έχει σημεία που η φωτογραφία είναι καταπληκτική και άλλα πάλι στα οποία είναι αδιάφορη. Σε αντίθεση με το Tanna, που είδαμε πρόσφατα στο φεστιβάλ του Λονδίνου, εδώ δε βλέπουμε τόσο το πραγματικό ηφαίστειο, όσο το εσωτερικό ηφαίστειο του εσωτερικού κόσμου της κοπέλας. Η ψυχή της συνθλίβεται αρχικά από τους γονείς της, αλλά σε δεύτερο επίπεδο από την ατυχία της ανεπιθύμητης (τελικά) εγκυμοσύνης της. Αν σκάψετε πιο βαθιά, θα δείτε ότι ουσιαστικά το ίδιο το μέρος κατατρώει αργά την κοπέλα, κρατώντας δεμένα τα χέρια της μπροστά σε οποιαδήποτε τελική επιλογή. Όσο κυλά ο κινηματογραφικός χρόνος το δράμα της κορυφώνεται σε μια βραδυφλεγή έκρηξη, χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά με ουσία. Η ιστορία σε άλλες συνθήκες -δυτικού κόσμου- ίσως δεν είχε τόσο ενδιαφέρον, εδώ όμως τόσο η καταγωγή της κοπέλας, όσο και το φυσικό τοπίο δίνουν ένα ξεχωριστή νότα.

Gimli

White People / the Deposit (Λευκοί Άνθρωποι)

Η Λίσα Άσαν πλάθει ένα εναλλακτικό σύμπαν για να μιλήσει για την ελευθερία, τους περιορισμούς και την διαφορετικότητα. Στο White People (Det vita folket), το σκηνικό είναι ο δεύτερος πρωταγωνιστής. Από τη μια το απέραντο χιονισμένο τοπίο, από την άλλη το ψυχρό, νεοβιομηχανικό κτήριο, σκοτεινό και μυστηριώδες. Χωρίς να εξηγεί πολλά, εκεί μια γυναίκα προσπαθεί να ζήσει ελεύθερη με την κόρη της, όταν την συλλαμβάνουν και την κρατούν τρόφιμη στις περίεργες εγκαταστάσεις τους. Παίζει με τους όρους και τους περιορισμούς. Έτσι η λευκή ξανθιά γαλαζομάτα γυναίκα απειλείται να απελαθεί, ενώ ο έγχρωμος φρουρός της αποτελεί μέρος του συστήματος. Σαν τοποθέτηση, το σύμπαν της ταινίας έχει κάποιες ομοιότητες με το σύμπαν του Αστακού του Λάνθιμου. Λείπουν όμως τόσο το χιούμορ, όσο και η σεναριακή φαντασία, ενώ η υπόθεση της αναλώνεται γρήγορα και ακολουθεί πολύ αναμενόμενα μονοπάτια θυμίζοντας τηλεταινία ή σίριαλ. Αν κρατάμε κάτι είναι κάποια ατμοσφαιρικά της πλάνα και την κεντρική ερμηνεία της Βέρα Βιτάλι (που είχαμε δει πέρσι και στο Blind) που είναι καλή.

Gimli

Interruption

Η παράσταση της Ορέστειας έχει ήδη ξεκινήσει. Μία ομάδα ανθρώπων εισβάλει στη σκηνή και καλεί μερικά άτομα από το κοινό να ανέβουν και αυτά προκειμένου να συνεχιστεί η παράσταση. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Πού σταματά το θέαμα; Οι προβληματισμοί του Γιώργου Ζώη στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Ο θεατής αλλάζει, καθώς το ίδιο το θέαμα αλλάζει. Παρ’ όλα αυτά, η προσέγγιση του Γ.Ζώη μού φάνηκε προβληματική. Η έλλειψη πληροφοριών και ρεαλισμού δημιουργούν συνεχώς την εντύπωση ότι αυτή δεν είναι μία ταινία φτιαγμένη για τους θεατές, αλλά για τον δημιουργό της και ένα μικρό «μυημένο» στην τέχνη κοινό. Ποιοι είναι οι άνθρωποι που ανεβαίνουν στη σκηνή; Μπορεί ο Γ.Ζώης να θέλει να αποφύγει την παγίδα της συγκεκριμενοποίησης (ίσως να μην έχει τελικά τόση σημασία), ωστόσο ο θεατής δεν μαθαίνει ουσιαστικά ποτέ. Εκτιμώ ότι η ιστορία αυτή θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει με έναν πιο ιδιοφυή τρόπο στην σκηνή. Ως έχει πρόκειται κατά τη γνώμη μου για μία έξυπνη ιδέα που μένει έξυπνη στο χαρτί και σύντομα εξαντλείται.

Tyler

Land and Shade (Η γη και η σκιά)

Ένας πατέρας επιστρέφει σε μία φυτεία ζαχαροκάλαμου που εγκατέλειψε χρόνια πριν, για να δει τον άρρωστο γιο του. Εκεί θα συναντήσει την πικραμένη πρώην σύζυγό του, καθώς και τη σύζυγο του γιου του και τον εγγονό του. Ενώ η κατάσταση της υγείας του γιου του χειροτερεύει από τις φωτιές στα ζαχαροκάλαμα, ο ίδιος θα αρχίσει να έρχεται πιο κοντά στα μέλη της αποξενωμένης οικογένειάς του. Στην ταινία του, ο Σέζαρ Ασεβέδο κινείται σε υπερβολικά αργούς ρυθμούς, δοκιμάζοντας την υπομονή του θεατή. Παράλληλα, φτιάχνει ένα τόσο ασφυκτικό δράμα που δεν επιτρέπει στον θεατή να αναπνεύσει -και αυτό δεν είναι κοπλιμέντο, καθώς η ταινία εξελίσσεται ακριβώς όπως έχεις φανταστεί, αλλά πολύ πιο αργά από ό,τι έχεις φανταστεί…

Tyler

Όχθες

Ο Γιάννης είναι φαντάρος στον Έβρο. Η ομάδα του είναι επιφορτισμένη με το να καθαρίζει από τις νάρκες ένα ναρκοπέδιο που βρίσκεται δίπλα στις όχθες του ποταμού. Τα βράδια, η Χρύσα περνάει κρυφά μετανάστες στην απέναντι όχθη, την Ελλάδα και την Ευρώπη. Θα γνωριστούν και θα θελήσουν μία διαφορετική ζωή. Αξιοπρεπής προσπάθεια με σεναριακές αδυναμίες, αλλά όμορφα ακίνητα πλάνα. Έχει μία αισθητική περασμένων εποχών. Το πρόβλημα με τη νέα ταινία του Πάνου Καρκανεβάτου είναι ότι μοιάζει… παλιά. Η ιστορία της, ο τρόπος προσέγγισης των χαρακτήρων της, φέρνει στο μυαλό κάτι από ελληνικό σινεμά περασμένων χρόνων. Οι δράσεις των χαρακτήρων μοιάζουν σχεδόν παράταιρες, αποκομμένες από κάθε ιστορία και όταν εξηγούνται, δεν πείθουν ιδιαίτερα. Δεν βοηθούν και οι ερμηνείες. Οι επιλογές των χώρων είναι πολύ όμορφες: τα λουτρά, το ποτάμι, οι καντίνες της επαρχιακής οδού… Ο Πάνος Καρκανεβάτος επιλέγει όμορφα στατικά πλάνα, δίνοντας χρόνο στους χαρακτήρες του να κινηθούν μέσα σε αυτά. Όμορφα σκηνοθετημένη και η στιγμή της ερωτικής προσέγγισης των δύο χαρακτήρων.
>> Διαβάστε αναλυτική κριτική της ταινίας

Tyler