58o ΦΚΘ: Το θωρηκτό και τα sold out
Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, sold out είναι οι περισσότερες προβολές του φεστιβάλ, αλλά από ότι φαίνεται sold out είναι και το Αβέρωφ, καθώς πολύς κόσμος σχημάτιζε από το πρωί της Κυριακής ατελείωτες ουρές για να επισκεπτούν το ιστορικό πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, που έδεσε και άνοιξε τις μπουκαπόρτες του στο κοινό. Προσδίδει και αυτό στο φετινό Φεστιβάλ κινηματογράφου ως έξτρα ατραξιόν, ενώ φωτισμένο το βράδυ έδωσε άλλη αίσθηση στις αποθήκες, παρέα με το ολόγιομο φεγγάρι.
Γεμάτη ήταν η μέρα με ενδιαφέρουσες ταινίες αλλά και συναντήσεις. Μας δόθηκε η ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον πρωταγωνιστή του Απέραντου Γαλάζιου και επίτιμο φετινό καλεσμένο του Φεστιβάλ, Ζαν Μαρκ Μπαρ, ο οποίος δεν μάσησε τα λόγια του για τον Ντόναλντ Τραμπ και την κατάσταση της σημερινής Αμερικής, ενώ δεν παρέλειψε να σχολιάσει και την κατάσταση στην Ευρώπη (περισσότερα από τα όσα είπε θα διαβάσετε τις επόμενες ημέρες στους Cinepivates).
…αλλά και τον Αλέξανδρο Αβρανά που μας έδωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη για τη νέα του ταινία Love Me Not.
Ο Χεσούς πρέπει να Πεθάνει (Killing Jesus) της Λάουρα Μόρα
Ήταν από τις καλύτερες στιγμές τη ημέρας. Μας κέρδισε από την αρχή, με την ωραία της κινηματογράφιση, αλλά και τη φυσικότητα και την ψυχή με την οποία πρωταγωνιστεί η νεαρή ηρωίδα που πραγματικά γεμίζει μόνη της το φακό καθόλη τη διάρκεια. Ενσαρκώνει μια νεαρή κοπέλα που δολοφονούν μπροστά στα μάτια της τον πατέρα της και λίγες μέρες μετά ξαναβλέπει το δολοφόνο του και τον προσεγγίζει με σκοπό να πάρει το νόμο στα χέρια της. Εξαιρετική η ερμηνεία της ηθοποιού, αλλά βοήθησε και η σκηνοθέτης που της χάρισε απλόχερα τα πλάνα, όπως και ο φωτογράφος που κάνει εξαιρετική δουλειά σε όλη την ταινία και φυσικά οι λοιποί συμπρωταγωνιστές της που δεν αφήνουν λεπτό να χαθεί η ατμόσφαιρα, η ζωντάνια και η ένταση. Η δράση όπως εξελίσσεται μπροστά στο φακό είναι στιγμές που σε πιάνει από τα μούτρα και σε παρασύρει στον εφιαλτικό λαβύρινθό της.
Σπόρος (Grain) του Σεμίχ Καπλάνγλου
Μετά την τριλογία του που ολοκληρώθηκε με το «Μέλι», ο Σεμίχ Καπλάνογλου φέρνει στις αίθουσες ένα φιλόδοξο δυστοπικό δράμα. Στο κοντινό μέλλον, ένας επιστήμονας, ο Δρ. Έριν Έρολ (τον ερμηνεύει ο Ζαν Μαρκ Μπαρ που εδώ μοιάζει κουρασμένος και μεγαλύτερος από την ηλικία του) προσπαθεί να βρει λύση στο «γενετικό χάος» που έχει προκαλέσει η καταστροφή των καλλιεργειών. Όταν πληροφορηθεί πως μία θεωρία για αυτό είχε αναπτύξει ο επιστήμονας Τζεμίλ Ακμάν (ο Βόσνιος ηθοποιός Ερμίν Μπράβο), θα ξεκινήσει ένα ταξίδι προς τη λεγόμενη «Νεκρή Ζώνη».
Σχόλιο για την κλιματική αλλαγή, δυστοπικό θρίλερ -με όσους προσπαθούν να μπουν και να βγουν από την Πόλη να ηλεκτρίζονται-, αλλά και φιλοσοφικό πόνημα που αποτελεί σαφέστατο φόρο τιμής στον Αντρέι Ταρκόφσκι -ο Καπλάνογλου δεν προσπαθεί να κρύψει τις αναφορές στο Στάλκερ-, είναι η νέα ταινία του Τούρκου σκηνοθέτη. Υπέροχη φωτογραφία (η ταινία είναι γυρισμένη σε φιλμ και ασπρόμαυρο και μεγάλο μέρος της γυρίστηκε στην Ανατολία που δανείζει τα σχεδόν διαστημικά τοπία της) συνοδεύει τα μεγαλοπρεπή πλάνα του Καπλάνογλου. Η ταινία κινείται σε αργούς ρυθμούς, αλλά αυτό δεν ενοχλεί. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι πως τα φιλοσοφικά τσιτάτα και τα υπερβολικά σε αριθμό οράματα εμποδίζουν τον «Σπόρο» να απογειωθεί, ωστόσο οι κεντρικές ερμηνείες είναι υπέροχες και η ταινία του Καπλάνογλου άκρως γοητευτική.
Παρών στην προβολή ήταν ο πρωταγωνιστής Ζαν Μαρκ Μπαρ, ο οποίος είπε ότι τα γυρίσματα του πρώτου μέρους πραγματοποιήθηκαν στο Ντιτρόιτ, «πόλη που εγκαταλείφθηκε από τον καπιταλισμό. Το βράδυ ο ορίζοντας εκεί είναι τρομακτικός, επικρατεί παντού σκοτάδι και βλέπεις μόνο μερικά κτίρια που είναι φωτισμένα. Πρόκειται για καζίνο». «Η ταινία ασχολείται με τους τρόμους που μας περιμένουν πριν ανοίξουμε την πρωινή μας εφημερίδα. Η κλιματική αλλαγή είναι δεδομένη και ίσως να μπορεί να βρεθεί λύση μέσω της επιστήμης, αλλά κυρίως μέσω του πνεύματος, μέσω της προγονικής γνώσης» σημείωσε ο ηθοποιός.
Do It Yourself του Δημήτρη Τσιλιφώνη
Ο Άλκης, ένας μικροαπατεώνας αναγκάζεται να γυρίσει ψεύτικο βίντεο όπου παραδέχεται τη δολοφονία μεγαλομαφιόζου, προκειμένου να αθωώσει έναν άλλο κακοποιό. Γνωρίζοντας τι πρόκειται να του συμβεί, ο Άλκης (Κωνσταντίνος Ασπιώτης) έχει ελάχιστο χρόνο να βρει τρόπο να φύγει από το κτίριο όπου κρατείται όμηρος. «Παρέλαση» εγχώριων σταρ και κεφάτη σκηνοθεσία, γεμάτη νεύρο από τον Δημήτρη Τσιλιφώνη που διατηρεί αμείωτη την ένταση και το χιούμορ της -ο Μάκης Παπαδημητρίου υπέροχος και πάλι, ειδικά όταν προσπαθεί να πει τη λέξη «Μιλτιάδης» για τη Siri. Ό,τι πρέπει για ένα fun μιαμισάωρο στο σινεμά.
Η Μπλε Βασίλισσα (Blue Queen) του Αλέξανδρου Σιπσίδη
Με εγκλήματα ασχολείται και η Μπλε Βασίλισσα του Αλέξανδρου Σιπσίδη και συγκεκριμένα με τη ληστεία ενός διαμαντιού από μεγαλομαφιόζο (και εδώ, όπως και στον ρόλο του μαφιόζου στο DIY ο Θέμης Πάνου). Διαφορετικοί χαρακτήρες παρουσιάζουν την ιστορία από τη δική τους οπτική γωνία και ο Σιπσίδης δημιουργεί ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με το χρόνο, προσπαθώντας να δώσει με ορισμένα πλάνα του φρεσκάδα σε ένα πολύπαθο είδος σινεμά. Δυστυχώς και παρά τις προσπάθειες να το «κλέψει», η έλλειψη μέσων φαίνεται, η ιστορία εάν ήταν γραμμική θα παραήταν απλοϊκή, ενώ ορισμένες από τις ερμηνείες «προδίδουν» την ταινία.
Η Άμυνα του Δράκου (The Dragon’s Defence) της Νατάλια Σάντα
Οι ιστορίες τριών μεσήλικων ανδρών στη σύγχρονη Κολομβία, μέσα από το φακό της Νατάλια Σάντα. Οι τρεις άνδρες περνούν τα απογεύματά τους παίζοντας σκάκι και βλέποντας τη ζωή να τους προσπερνά. Τρυφερό και διεισδυτικό σε στιγμές, αλλά σε μεγάλο βαθμό γνώριμο δράμα, που συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ.
Καριόληδεζ (Mutafukaz) των Γκιγιόμ Ρενάρ & Σοχίρο Νισίμι
Γαλλο-ιαπωνική συμμαχία πάνω στο animation, έχει ως αποτέλεσμα αυτό το πραγματικά περίεργο αλλά ενδιαφέρον μείγμα, που είναι γεμάτο με σκληρή βία, αλλά την αντιμετωπίζει με χιούμορ και φαντασία. Θέλει σίγουρα λίγο χρόνο για να συνηθίσει ο θεατής τις διαφορετικές τεχνοτροπίες και στιλ που χρησιμοποιούνται, που κάνουν ορισμένους χαρακτήρες να μοιάζουν βγαλμένοι από κόμικ ενώ άλλους από κινούμενα σχέδια, αλλά που εδώ συγκεκριμένα αυτό ήταν και το ζητούμενο, καθώς βασίζεται στο δημοφιλές ομότιτλο ψυχεδελικό γαλλικό κόμικ. Βρισκόμαστε στο δυστοπικό και βυθισμένο στον υπόκοσμο και την παρακμή, γεμάτο hip hop μουσική, Dark Meat της Καλιφόρνια, όπου ζει ο Αντζελίνο ένας μικροκαμωμένος looser με περίεργο κεφάλι και σκούρο σουλούπι, που έχει μάθει να κοιτά αλλού για να επιβιώνει. Μπελάδες όμως από το παρελθόν του -που ο ίδιος αγνοεί- θα τον βρούν και έτσι θα ανακαλύψει ότι έχει υπερδυνάμεις, αλλά και το νόημα της φιλίας και του να αγωνίζεσαι.
Άσε τα Πτώματα να Μαυρίζουν στον Ήλιο (Let the Corpses Tan) των Μπρούνο Φορζάνι & Ελέν Κατέτ
Η πιο wow ένοχη μεταμεσονύχτια απόλαυση. Το αντισυμβατικό δίδυμο από το Βέλγιο επιστρέφει με μια ταινία φόρο τιμής στα σπαγγέτι γουέστερν, τον αισθησιασμό και την ψυχεδέλιας των 70’s και της βίας του Ταραντίνο. Η ταινία ξεκινά ρίχνοντας τους τίτλους της στην αρχή, όπως έκαναν στις ταινίες παλιότερα και τις τελευταίες δεκαετίες έχει καταργηθεί. Όλα είναι μια μονομαχία, τα βλέματα, οι διάλογοι, απλές κινήσεις. Είναι στιλάτη, μοδάτη, προκλητική. Σύντομα θα βγουν τα όπλα και θα γίνει ένα κλειστοφοβικό παιχνίδι επιβίωσης και ατελείωτου πιστολιδιού, θυμίζοντας αμυδρά σε αυτό του το στοιχείο το πρόσφατο Free Fire του Μπεν Γουίτλι, ενώ παράλληλα θα διασκεδάσει απενοχοποιημένα, συσχετίζοντας κάννες όπλων ως φαλλικά σύμβολα και χρυσόσκονη με… χρυσή βροχή. Πολύ καλή δουλειά στο μοντάζ και υπέροχο σάουντρακ, διασκεδάζει αλλά γίνεται λίγο αναμενόμενο και ξεφουσκώνει λίγο στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο.
Lemon της Τζανίστζα Μπράβο
Ένα ενδιαφέρον και σε στιγμές διασκεδαστικό δείγμα της κωμικής ίντι αμερικάνικης σκηνής. Διαφέρει πολύ στην αφήγηση του από οτιδήποτε θα περίμενε κανείς να δει διαβάζοντας την υπόθεση. Αυτοσαρκαστικό στην προσέγγιση του δραματικού σεναρίου που πραγματεύεται, που είναι μια γουντιαλενικής πινελιάς ωδή στην ατελείωτη και δίχως φρένα κάθοδο στην ψυχική κατάρρευση και της κρίσης της μέσης ηλικίας. Προβληματικός μεσήλικας με θέματα κοινωνικότητας και συμπεριφοράς, προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του, να φλερτάρει και ταυτόχρονα να συνέλθει από τον πόνο του χωρισμού από την τυφλή σύζυγο του. Η ταινία δε καταφέρνει να ξεπεράσει το πρώτο στρώμα ανάλυσης, έχει όμως μερικές σουρεαλιστικές καταστάσεις αμερικάνικης ψυχεδέλιας, χιουμοριστικές στιγμές, που κυρίως προέρχονται από καρικατουρίστικο over-acting ή αφοπλιστικούς διαλόγους που θα έπρεπε να απευθύντονται προς τον ψυχολόγο και χρησιμοποιούνται συχνά χιουμοριστικά -συναντάμε ιδίως σε αμερικάνικες κοινωνικές κομεντί του εβραϊκού λόμπι. Έχει μερικές ιδιόρυθμες μουσικές επιλογές και το μουσικό διάλειμμα του «a million box of balls», ίσως η καλύτερη στιγμή της ταινίας! Με πρωταγωνιστή τον Μπρετ Γκέλμαν και τον Μάικλ Κέρα (Juno, Ο Σκοτ Πίλγκριμ δε χάνει ποτέ) σε μικρότερο ρόλο.
