Ταξίδι στο όνειρο με μια μπλε ομπρέλα…

Ξυπνάς και κάθε μέρα σου φαίνεται ίδια. Μαύρη κι άραχνη. Δεν υπάρχει χαμόγελο, δεν υπάρχει φιλί, δεν υπάρχει χρώμα.

Ξεκινάς για τη δουλειά σου με ένα βάρος να σου πλακώνει το στήθος. Δεν είναι καν μεσημέρι και αισθάνεσαι κουρασμένος/η. Ακολουθείς τις ορδές των εκατοντάδων άλλων κουρασμένων ανθρώπων που πηγαίνουν στη δουλειά τους. Κι αυτοί άχρωμοι, χωρίς χαμόγελο.

Ο ήχος της βροχής σου τριβελίζει τα αυτιά. Νιώθεις ότι σε εμπαίζει, γελά μαζί σου.

Σφίγγεις τα δόντια και προχωράς.

Κάποια στιγμή βαριέσαι. Και αυτό το άχρωμο δηλαδή πόσο να το αντέξεις. Βγαίνεις λοιπόν στο δρόμο ντυμένος στα μπλε (γιατί ακόμα δεν αισθάνεσαι καλά για κάτι πιο χαρούμενο). Και εκεί συναντάς την κόκκινη ομπρέλα σου.

Που σε κάνει να θες να τρέξεις πίσω της πάση θυσία, να θέλεις να κάνει τις μέρες σου πιο φωτεινές, να μη σε νοιάζει να λασπωθείς και να τσαλακωθείς στην αναζήτηση σου για λίγο χρώμα.

Αυτά και άλλα πολλά βρίσκονται στην «καρδιά» της μικρού μήκους ταινίας «The Blue Umbrella» της Pixar, η οποία προβάλλεται πριν από τους Μπαμπούλες Πανεπιστημίου.

Τα τεχνικά

Κατ’ αρχάς η ταινία αποδεικνύει περίτρανα πόσο ταλέντο υπάρχει ακόμα στην Pixar. Τα τελευταία χρόνια η μία ταινία μικρού μήκους είναι καλύτερη από την άλλη, δημιουργώντας πραγματικά μια συλλογή από μικρά διαμαντάκια.

Ειδικά η Μπλε Ομπρέλα σε σκηνοθεσία Σάσκα Άνσελντ αποτελεί ένα τεχνολογικό θαύμα. Χρησιμοποιώντας τον «φωτορεαλισμό», το ταινιάκι ενσωματώνει animation μέσα σε πραγματικές φωτογραφίες μιας πόλης, ζωντανεύοντας το σκηνικό.

Είχε προηγηθεί ενδελεχής φωτογράφιση αντικειμένων σε δρόμους μεγαλουπόλεων όπως το Σαν Φρανσίσκο, η Νέα Υόρκη, το Σικάγο και το Παρίσι.

Μάλιστα, χρησιμοποιήθηκε η καινούρια τεχνική «global illumination» -πρόκειται για μια προσομοίωση για το πώς διαχέεται το φως κι αντανακλάται πάνω σε διαφορετικές επιφάνειες, καθώς και το «deep compositing» (διπλοτυπία τρισδιάστατων εικόνων).

Επίσης, χρησιμοποιήθηκε motion capture για να δοθεί η αίσθηση των γυρισμάτων με κάμερα στο χέρι.

Όχι ότι όλα αυτά έχουν και τόση σημασία. Μεγαλύτερη έχει το γεγονός ότι αυτή είναι μια ταινία που δίνει καρδιά σε μια πλαστική ομπρέλα (ή σε δύο).