Μια ταινία που θα προβληθεί παντού -όμως όχι στις αίθουσες του Ιράν!
A Respectable Family (Μια Αξιοπρεπής Οικογένεια)
By Dennis
Γαλλοϊρανική παραγωγή. Σκηνοθεσία : Μασούντ Μπακσί Παίζουν : Μπαράκ Χαμιντιάν, Μεχρντάντ Σεντιγκιάν, Μεχράν Αχμαντί
Μια ταινία που θα προβληθεί παντού,
…όμως όχι στις αίθουσες του Ιράν!
Πρόκειται για την πρώτη μυθοπλασία του βραβευμένου Ιρανού παραγωγού ντοκιμαντέρ Μασούντ Μπακσί.
Ένας Ιρανός καθηγητής πανεπιστημίου που ζει τα τελευταία 22 χρόνια στο Παρίσι, επιστρέφει στην πόλη Σιράζ του Νοτιοδυτικού Ιράν, μετά από πρόσκληση του τοπικού πανεπιστημίου προκειμένου να διδάξει ένα εξάμηνο σεμινάριο. Εκεί, συναντά τη μητέρα του η οποία ζει χωρισμένη, μόνη και έχει να δει τον γιο της από την ηλικία των 15 .
Ο Αράς, 22 χρόνια μετά, έρχεται αντιμέτωπος με πολλές και δυσάρεστες εκπλήξεις. Η χώρα του τον θεωρεί ανυπότακτο και δεν του δίνει το διαβατήριο για να επιστρέψει στη Γαλλία. Το πανεπιστήμιο λογοκρίνει βάναυσα τη δουλειά του και ταυτόχρονα η υπόλοιπη οικογένειά του που ζει στην Τεχεράνη τον περικυκλώνει κάνοντάς τον επίκεντρο μιας συνωμοσίας στην οποία υπάρχει βρώμικο χρήμα, περίεργες κληρονομιές, διαφθορά και διαπλοκή με την επίσημη εξουσία του σύγχρονου πια Ιράν.
Μια από τις πιο σπουδαίες και τολμηρές στιγμές του φετινού παγκόσμιου κινηματογράφου. Μπροστά στο φακό εξελίσσεται η ιστορία της σύγχρονης Ιρανικής κοινωνίας με πολλά φλας μπακ και αρχειακό υλικό από τους πολέμους που συγκλόνισαν τη χώρα αλλά και έντονα τα αποτυπώματα των 30 χρόνων διακυβέρνησης από ένα απολυταρχικό και θεοκρατικό καθεστώς.
Ο Μπακσί, παντρεύει αριστοτεχνικά το ατομικό με το συλλογικό δράμα αφήνοντας ίσως κάποια κενά που είναι μάλλον αναπόφευκτα στην προσπάθειά του να παρουσιάσει τόσες πολλές πτυχές μιας ιστορίας και μιας κοινωνίας. Μέσα από τη μυθοπλασία και την πραγματική ιστορία μιας χώρας ο σκηνοθέτης θέλει να δείξει σε όλους μας ποιο είναι αλλά και γιατί είναι έτσι, το σημερινό Ιράν.
Κορυφαία είναι η σκηνή του τέλους, που δεν θα σας την αποκαλύψω, ένα τέλος που είναι μια ισχυρή δόση ελπίδας για το μέλλον.
Και λίγα λόγια για τον Μασούντ Μπακσί: έχει σπουδάσει κινηματογράφο στην Ιταλία, όμως πάντα ζει και εργάζεται στην πατρίδα του, το Ιράν. Σκηνοθέτης βραβευμένων ντοκιμαντέρ όπως το «Tehran Has No More Pomegranates!» και το «Our Persian Rug», στην ταινία του αυτή, όπως δηλώνει σε διάφορες συνεντεύξεις του, δεν ήθελε να προβεί σε γενικεύσεις για το σύγχρονο Ιράν αλλά να μιλήσει για την ιστορία μιας οικογένειας. Λέει ότι το βασικό θέμα που πραγματεύεται είναι η απληστία και η διαφθορά και δεν αρνείται ότι είναι αναπόφευκτο ο δυτικός θεατής να σχηματίσει μια γνώμη-εικόνα για τη χώρα του.
Ο Μασούντ Μπακσί, τονίζει σε κάθε του συνέντευξη τόσο στην Ελλάδα (που βρέθηκε για την πρεμιέρα της ταινίας) όσο και στο εξωτερικό, ότι μάλλον η ταινία του δεν θα προβληθεί στο Ιράν μιας και δύσκολα παίρνεις εκεί άδεια προβολής αλλά ακόμη και εάν πάρει άδεια, είναι τόσο λίγες οι κινηματογραφικές αίθουσες που δεν θα μπορέσει να πάρει σειρά.
Ας σημειώσουμε, πως στο Ιράν υπάρχει μια τεράστια βιομηχανία κινηματογράφου που παράγει περισσότερες από 100 ταινίες κάθε χρόνο.
Αυτή την εβδομάδα παίζεται:
Κηφισιά: «Κηφισιά Cinemax–Cyta»
Αίθουσα 2 , Πέμ.-Τετ.: 18.00
Κηφισίας 245, Ζηρίνειο, Κηφισιά (ΗΣΑΠ Κηφισιά) , Τηλ.: 2106233567, 2106232808
Χαϊδάρι: «Άνοιξη (δημ. Κινηματογράφος 2+1)»
Αίθουσα 2 , Πέμ.-Τετ.: 18.30/ 20.30/ 22.30
Αγωνιστών Στρατοπέδου 49, Χαϊδάρι , Τηλ.: 2105813470, 2105813450
Μια διαφορετική κουλτούρα, μια ιδιαίτερη κοινωνία, πάρα πολλά χρόνια πόλεμοι… Να την δείτε, αυτό είναι το καλό σινεμά
Καλημέρα. Είμαι Ιρανή, ζω στην Αθήνα, παντρεμένη με Έλληνα από το 1987. Η ταινία αυτή, μου ξύπνησε μνήμες και μου έφερε πολλά δάκρυα για τα δύκολα χρόνια που έζησα εκεί, για τις ξένοιαστες παιδικές στιγμές, για τους γονείς που αποχωρίστηκα, για τα αδέρφια και τους φίλους που έχασα στον πόλεμο το 1989-91. Μετά ΤΟ 1987, ξαναπήγα το 2011 με την οικογένειά μου, κάλυψα τα μαλλιά μου και εγώ και οι κόρες μου και γι;α 10 μέρες ξαναζησα την Τεχεράνη της νιότης μου, πιο σύγχρονη αλλά πάντα ανατολική. Η ταινία είναι κάτι διαφορετικό, αλλά μπορεί να πάρει κάποιος μια ιδεά για το πως είναι να ζεις σε ένα μέρος δύσκολο που δεν σέβεται ούτε αναγνωρίζει στην ουσία ελευθερίες που στον υπόλοιπο κόσμο είναι τόσο δεδομένες που καθημερινά τις καταστρατηγούν
Εξαιρετική
Θα συμφωνήσω με τον Dennis είναι μια καλοφτιαγμένη ταινία που μιλάει για την ζωή της ιρανικής κοινωνίας τα τελευταία 30 χρόνια που την παρακολουθούμε μέσα από τη ζωή και τις αναμνήσεις του πρωταγωνιστή.
Νομίζω όμως ότι η ταινία αφορά εξίσου και τον δυτικό άνθρωπο που δεν έχει τα αντίστοιχα βιώματα της τραγωδίας της βίας, του πολέμου και της λογοκρισίας ωστόσο «κινδυνέψει» να εγκλωβιστεί και να χειραγωγηθεί από οικογενειακά , κοινωνικά στερεότυπα και βιώματα της παιδικής ηλικίας αναζητώντας ή αποκλείοντας την απελευθέρωση του…
Υ.Γ πολλή καλή η παρουσίαση του Dennis Μπράβο! Περιμένουμε και άλλες παρουσιάσεις –προτάσεις
Τhank you Oly..
Πρόσφατα γύρισα από την Τεχεράνη και είδα και εντελώς τυχαία την ταινία. Καταρχάς η ταινία ειναι εξαιρετική, κατά δεύτερον και πολύ light τα λέει τα πράγματα. Πού δύσκολη κοινωνία ειδικά για γυναίκες και μυαλά, πολύ πίσω τα μυαλά τους λέμε
Η αλήθεια είναι ότι για εμάς τους “πιο δυτικούς” φαίνονται ορισμένα στοιχεία περίεργα γιατί έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά και κάποια άλλα αποτελούν ταξίδι στο χρόνο. Όμως δεν μπορώ να πω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι οπισθοδρομικοί, μιας που μας έχουν χαρίσει υπέροχες ταινίες. Μόνο φέτος -εκτός από την ‘αξιοπρεπή οικογένεια’ είδαμε την καταπληκτική “Πέτρα της Υπομονής” http://cinepivates.com/2013/05/patience-stone-review.html όπως και τις “γυναίκες του λεωφορείου 678” στο Κάιρο: http://cinepivates.com/2013/04/cairo-678-review.html ενώ το Baran (2001) αποτελεί μια από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες.