Πέθανε ο Αμπάς Κιαροστάμι
Πέθανε σε ηλικία 76 ετών ο Αμπάς Κιαροστάμι, ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του ιρανικού «Νέου Κύματος».
«Ο Αμπάς Κιαροστάμι που ταξίδεψε στη Γαλλία για θεραπεία, πέθανε» μετέδωσε το ημί-επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Isna. Τον θάνατό του επιβεβαίωσε η ακαδημία κινηματογράφου του Ιράν.
Ο Κιαροστάμι είχε διαγνωστεί με γαστροεντερικό καρκίνο τον Μάρτιο του 2016 και είχε υποβληθεί σε σειρά εγχειρήσεων.
Μετά την ανατροπή του Σάχη, στο Ιράν αναπτύσσεται μία εθνική κινηματογραφική σχολή. Αργός αφηγηματικός ρυθμός, λυρική διάθεση, ποιητική γραφή είναι μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιούν οι σκηνοθέτες για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους. Πρόκειται για ένα σινεμά που γυρίζεται με ελάχιστα μέσα, που χρησιμοποιεί συχνά ερασιτέχνες ηθοποιούς. Για να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν την λογοκρισία, οι Ιρανοί σκηνοθέτες χρησιμοποιούν την αφαίρεση και τον συμβολισμό.
Ο Αμπάς Κιαροστάμι γύρισε σπουδαίες ταινίες όπως τα Close Up (1990), Μέσα στους Ελαιώνες (1994), Η Γεύση του Κερασιού (1997). Για το τελευταίο κέρδισε Χρυσό Φοίνικα, ενώ για το Ο Άνεμος θα μας Πάρει απέσπασε Mεγάλο Ειδικό βραβείο της Επιτροπής Φεστιβάλ Βενετίας & το Βραβείο της Fipresci.
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είχε την χαρά και την τιμή να συνδεθεί με τον Αμπάς Κιαροστάμι, έναν ευαίσθητο σπουδαίο δημιουργό, έναν υπέροχο άνθρωπο. Ο ίδιος επέστρεφε στο φεστιβάλ στηρίζοντας την πολυετή φιλία του με τους ανθρώπους του, ανάμεσά τους τον Μισέλ Δημόπουλο και βεβαίως τον Δημήτρη Εϊπίδη, ο οποίος σύστησε το ιρανικό σινεμά στην Ελλάδα και όχι μόνο, και ήταν από τους πρώτους που πραγματοποίησαν αφιερώματα στο έργο του ιρανού σκηνοθέτη σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Αποχαιρετάμε τον Αμπάς Κιαροστάμι με μερικά από τα δικά του λόγια που μοιράστηκε μαζί μας στη Θεσσαλονίκη:
«Για κάθε δημιουργό, οι ιδέες του είναι πιο σαφείς και πιο αγνές από τις δημιουργίες του»
«Βασική προϋπόθεση για να μην επαναλαμβάνεις τον εαυτό σου, είναι να θεωρείς πως ό,τι κάνεις, το κάνεις για πρώτη φορά»
«Ζητώ από τους ηθοποιούς μου να είναι ο εαυτός τους. Εκείνος που αλλάζει είμαι εγώ, προσπαθώντας να τους πλησιάσω για να βρεθούν σημεία ταύτισης μεταξύ μας»
«Η λογοκρισία έχει γίνει πια μέρος της συνείδησής μου. Παρά τις υποσχέσεις για περισσότερη ελευθερία, πρέπει να τηρώ τους κανόνες της. Δεν μπορώ πια να προσδιορίσω αν οι δημιουργίες μου απορρέουν μόνο από μένα ή κι από τη λογοκρισία»
«Ποίηση υπάρχει στην ίδια τη ζωή».
