Αντίο Ανιές Βαρντά

Έφυγε σε ηλικία 90 ετών η σπουδαία Γαλλίδα σκηνοθέτιδα, σεναριογράφος και φεμινίστρια Ανιές Βαρντά. Μεγάλο κεφάλαιο του Γαλλικού σινεμά και σημαντική εκπρόσωπος του μοντερνισμού αλλά και του κινήματος της Νουβέλ Βάγκ, η Ανιές Βαρντά υπήρξε δραστήρια κινηματογραφικά μέχρι και την τελευταία στιγμή. Η αγάπη της για το σινεμά αλλά και η αγάπη του σινεφίλ κοινού που την ακολουθούσε από την δεκαετία του 60, της έδινε όπως είχε δηλώσει και η ίδια την δύναμη να συνεχίσει να κινηματογραφεί και να ανοίγει ένα παράθυρο στις ζωές των ανθρώπων.

Γεννημένη στο Βέλγιο στις 30 Μαΐου του 1928, στα 18 της χρόνια κέρδισε μια υποτροφία στην Σορβόνη και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Ασχολήθηκε με την φωτογραφία κερδίζοντας άμεσα χρήματα φωτογραφίζοντας γάμους και οικογένειες. Το πάθος της όμως ήταν να κάνει σινεμά και να τοποθετεί ιστορίες μέσα στις εικόνες της. Εργάστηκε ως επίσημη φωτογράφος του Theatre National Populaire για δέκα χρόνια και το 1955 κάνει την πρώτη της ταινία La Pointe Courte η οποία θεωρείται και προάγγελος του κινήματος Rive Gauche, εφόσον η νουβέλ βαγκ είχε χωριστεί σε δύο γκρουπ. To Cahiers du cinema και το Rive Gauche.

To 1958 γνωρίζει τον μελλοντικό της σύζυγο Γάλλο σκηνοθέτη Ζακ Ντεμύ με τον οποίο θα αποκτήσει ένα γιο. Γνωστή για τον φεμινιστικό της αγώνα και ως ακτιβίστρια το 1971 υπήρξε μία από τις 343 Γαλλίδες που υπέγραψαν το Μανιφέστο των 343, με το οποίο ζητούσαν να νομιμοποιηθεί το δικαίωμα της έκτρωσης που ακόμα ήταν παράνομο στην Γαλλία. Ίδρυσε η ίδια την δικιά της εταιρία παραγωγής το 1977 την Cine Tamaris προκειμένου να έχει τον πλήρη έλεγχο στις ταινίες της. Θεωρείται η Μητέρα της Νουβέλ Βαγκ και η πιο σημαντική γυναίκα σκηνοθέτιδα από πολλούς θεωρητικούς του σινεμά.

Σπουδαιότερες ταινίες της θεωρούνται το ντεμπούτο της La Pointe-Courte, H Κλέο από τις 5 έως τις 7, Sans toit ni loi (γνωστό με τον τίτλο Vagabond), ενώ τα ντοκυμανταίρ της Οι παραλίες της ζωής μου, Μην Πετάξεις Τίποτα και το Πρόσωπα και Ιστορίες του 2017 θεωρούνται από τις σημαντικότερες δουλειές της. Η Ανιές Βαρντά είχε βραβευτεί στο Φεστιβάλ Καννών του 2015 με τιμητικό Χρυσό Φοίνικα, με Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1965 για το Le Bonheur, ενώ η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου το 2018 την βράβευσε με τιμητικό Oscar.