Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Κυριακής (2/10/2016)
H τελευταία μέρα των 22ων Νυχτών Πρεμιέρας, κινήθηκε πιο χαλαρά, με κοινό και κριτικούς να επιδιώκουν να δουν τις βραβευμένες ταινίες, αλλά και το ντοκιμαντέρ «Χορευτής», παρουσία του πρωταγωνιστή Σεργκέι Πολούνιν. Στις Βραβευμένες Ταινίες Μικρού Μήκους, προβλήθηκαν τα «Limbo», «Αλεπού», «Κύβος», «Helga Ae I Lund», το καθένα με τις δικές του χάρες και το εντυπωσιακό ελληνικό animation «Aurelia». Στην προβολή Βραβευμένης Ταινίας Μεγάλου Μήκους επιλέχθηκε να προβληθεί ένα άλλο animation, «H Κόκκινη Χελώνα» που κέρδισε το φετινό βραβείο κοινού. Από το υπόλοιπο πρόγραμμα επιλέξαμε τα «Goat/ Η Αγέλη», «Υπόθεση Φριτς Μπάουερ» και «Κάποια να με Προσέχει».
Goat/ Αγέλη
Σκηνοθεσία: Άντριου Νιλ
Επιστρέφοντας από ένα πάρτι, ο νεαρός Μπραντ (Μπεν Σνέτσερ, ένα όνομα που καλά θα κάνουμε να θυμόμαστε) πέφτει θύμα ξυλοδαρμού και ληστείας. Τρομοκρατημένος βάζει αρχικά τη ζωή του στον «πάγο», αλλά στην συνέχεια αποφασίζει -μετά από προτροπή του αδελφού του, Μπρετ (τον ερμηνεύει ο Νικ Τζόνας των Jonas Brothers)- να πάει στο Πανεπιστήμιο και θα προσπαθήσει να γίνει μέλος της ελληνικής αδελφότητας, της οποίας μέλος είναι και ο αδελφός του. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπος με νέους εκφοβισμούς και νέα καψόνια. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα (στην πραγματικότητα στην αυτοβιογραφία του Μπραντ), το Goat έχει την τύχη να έχει στο σενάριο το όνομα του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (ενώ στην παραγωγή και σε ένα μικρό -ευτυχώς- cameo συναντάμε τον Τζέιμς Φράνκο).
Η νοοτροπία της αγέλης, τα βάρβαρα καψόνια που θυμίζουν στρατό στο όνομα μίας υποτιθέμενης ιστορίας μιας φοιτητικής ένωσης και ενός «παιχνιδιάρικου» τελετουργικού -που μπορεί να αποβεί άκρως επικίνδυνο- αποτελούν το βασικό θέμα της ταινίας του Άντριου Νιλ. Θα σας θυμίσει το πρώτο μισό από το Full Metal Jacket και εν μέρει «Τη Λέσχη της Κομψής Αλητείας» και θα σας δείξει το σκοτεινό πρόσωπο αυτού που οι χολιγουντιανές ταινίες συνηθίζουν να κάνουν χαβαλέ μαζί του (δηλαδή το bullying που ασκούν οι ελληνικές αδελφότητες στα αμερικανικά κολέγια).
Θα σας θυμώσει, θα σας αηδιάσει, θα σας απωθήσει. Όχι επειδή θέλει να προκαλέσει, αλλά γιατί το Goat θέλει να δείξει ακριβώς πώς έχει η κατάσταση. Και τα καταφέρνει επιλέγοντας πάντα να επιστρέφει στο ανθρώπινο στοιχείο: στην ιστορία των δύο αδελφών, της ισορροπίας μεταξύ τους και της σχέσης τους.
The People VS Fritz Bauer / Υπόθεση Φριτς Μπάουερ
Σκηνοθεσία: Λαρς Κράουμε.
Στη μεταπολεμική Γερμανία, ένας γενικός εισαγγελέας καλείται να φέρει ενώπιον της Δικαιοσύνης τους Ναζί που έχουν εισχωρήσει στον κρατικό μηχανισμό και τις μεγάλες γερμανικές εταιρείες. Ανάμεσα σε αυτούς που κυνηγά είναι και ο Αδόλφος Άιχμαν, ο εμπνευστής της τελικής λύσης. Ο εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ θα χρειαστεί να κινηθεί με άκρα μυστικότητα, καθώς παντού υπάρχουν ακόμα υποστηρικτές του ναζιστικού καθεστώτος. Θέμα παρόμοιο με τον Λαβύρινθο της Σιωπής, η ταινία του Λαρς Κράουμε επιχειρεί να συμφιλιώσει τη Γερμανία με το παρελθόν της (δείτε δεν ήταν όλοι κακοί), σε μία ταινία που ιστορικά αποδεικνύεται ότι περιέχει αρκετά λάθη, ενώ είναι γυρισμένη περισσότερο σαν περιπέτεια. Συνολικά, μια μάλλον αδιάφορη βιογραφία που θα ξεχάσετε σύντομα.
The Carer / Κάποιος να με προσέχει
Σκηνοθεσία: Γιάνος Εντελένι
O παλαίμαχος σκωτσέζος ηθοποιός Μπράιαν Κοξ, ενσαρκώνει ένα κινηματογραφικό alter ego του, τον Σερ Μάικλ Γκίφορντ, καταξιωμένο ηθοποιό του χθες, αλλά ηλικιωμένο και εξασθενημένο από την ασθένεια του Πάρκνινσον, που διαμένει παροπλισμένος στην πλούσια εξωχική του κατοικία και αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις. Ο Σερ Μάικλ ήταν πάντοτε δύστροπος, αλλά τα τελευταία χρόνια η διάθεση του έχει χειροτερεύσει κάνοντας τον σχεδόν ανυπόφορο τόσο προς την κόρη του όσο και προς το υπηρετικό προσωπικό του, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να σταυρώσει αποκλειστική γυναίκα να τον φροντίζει. Αυτό όμως θα αλλάξει όταν τον αναλάβει η νεαρή Ντορότια, μια χαμογελαστή κοπέλα από την Ουγγαρία, που το όνειρο της είναι να σπουδάσει υποκριτική.
Ο Μπράιαν Κοξ, που έχει και ο ίδιος πολύχρονη εμπειρία σε θέατρο και κινηματογράφο, με αξέχαστη ερμηνεία του στο δραματικό ρόλο του μοναχικού ηλικιωμένου με το σκύλο, στη μεταφορά του βιβλίου Red το 2008, αλλά και συμμετοχές σε μεγάλες παραγωγές, όπως τα Braveheart, Troy και τις ταινίες του Bourne, αποδίδει ωραία τον χαρακτήρα του, με έπαρση του σταρ αλλά και αφοπλιστικό ρεαλισμό στα προβλήματα της τρίτης ηλικίας. Δε χάνει ευκαιρία να απαγγέλλει αποσπάσματα μεγάλων ρόλων, αλλά και να λέει ατάκες που «πάντα ήθελε να τις πει». Γίνονται κάποιες κινηματογραφικές αναφορές και σε ταινίες που πραγματικά έπαιξε ο Μπράιαν Κοξ, δίνοντας μια αλληλοφάνεια, αλλά φαντάζοντας σαν τη κάνοντας και το κοινό να νιώθει αμήχανα. Από την άλλη θα βρείτε μπόλικες και τις αναφορές στη συμβολή της Ουγγαρίας στον παγκόσμιο κινηματογράφο, πράγμα που δε πρέπει να σας ξενίζει, μιας που είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας Ούγγρος και συνυπογράφει το σενάριο. Υπάρχει ελαφρύ χιούμορ, όχι όσο θα μπορούσε, ενώ οι ερμηνείες δεν είναι κακές αλλά ούτε και θα σας ενθουσιάσουν. Την νεαρή Ντορότια ενσαρκώνει Κοκό Κούνιγκ, που θα δούμε σε μικρό ρόλο και στο Assassin’s Creed, ενώ εμφανίζονται η Εμίλια Φοξ (Cashback), η Άννα Τσάνσελορ (4 Γάμοι και 1 Κηδεία) και ο Ρότζερ Μουρ κάνει ένα μικρό cameo προς το τέλος. Δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε πόσο διαφορετική ταινία θα ήταν αν αντί του Κοξ ήταν ο αγαπημένος μας σκωτσέζος ηθοποιός Σον Κόνερι, τον οποίον φωτογραφίζει σιωπηρά σε πολλά σημεία το έργο. Κρατάμε την πολυτελή κατοικία και την ωραία παρουσία του Μπράιαν Κοξ, που το σενάριο δε τον αφήνει να συναρπάσει, αλλά γεμίζει την οθόνη.
La Tortue Rouge/ Η Κόκκινη Χελώνα
Σκηνοθεσία: Μίκαλε Ντουντόκ Ντε Βιτ
Μια ενδιαφέρουσα μίξη τεχνικών, σε αυτό το τρυφερό animation, το μόνο του φετινού διαγωνιστικού τμήματος. Βασισμένο σε ιστορία- βιβλίο του ίδιου του σκηνοθέτη, ο βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός εδώ συνεργάζεται με το γιαπωνέζικο στούντιο Ghibli. Σκίτσα με μολύβι, χαρακτήρες σαν βγαλμένοι από κόμικ βελγογαλλικής σχολής, με έντονο μαύρο περίγραμμα, να ξεχωρίζουν έντονα από το υπόλοιπο φυσικό τοπίο, στο οποίο χρησιμοποιούνται συχνά πιο έντονες τεχνικές αποτυπώνοντας ρεαλιστικά την άμμο ή το νερό. Μεγάλο το στοίχημα που κερδίζει το έργο, στο ότι πετυχαίνει να κρατήσει το ενδιαφέρον χωρίς καθόλου διάλογο, μόνο κάποιες αποσπασματικές κραυγές. Στην ιστορία, ένας ναυαγός προσπαθεί να δραπετεύσει από ένα νησί, αλλά οι απόπειρές του μοιάζουν να εμποδίζονται από μια τεράστια κόκκινη χελώνα, που στην πορεία θα αποδειχθεί μια πανέμορφη κοπέλα. Το νησί που φάνταζε αρχικά φυλακή, τότε μεταμορφώνεται σε έναν επίγειο παράδεισο.
Σαν μια διαφορετική οπτική στον Αδάμ και την Εύα, η Κόκκινη Χελώνα θα σας θυμίσει αρκετά τη Γαλάζια Λίμνη, μια αφαιρετική κινουμένων σχεδίων ιστορία boy meets girl. Αν προσπαθήσουμε να δούμε τι μας παραξένεψε περισσότερο δεν είναι η σχεδίαση, αλλά περισσότερο το σενάριο, που δεν είναι τόσο παραμυθένιο για να είναι παιδικό, αλλά παραείναι αποστειρωμένο για να είναι για μεγάλους. Υπάρχουν και σημεία της ιστορίας που μπορούν εύκολα να παρερμηνευτούν ή να αμφισβητήσουν τις προθέσεις του δημιουργού μέσα από τις σεναριακές επιλογές του. Μοιάζει να λείπει και κάποιο βαθύτερο νόημα ή δεύτερο επίπεδο, πέραν του προφανούς, της αγάπης στη διάρκεια των χρόνων. Κρατάμε όμως τη ρομαντική πρόθεση και τη νοσταλγία σε ένα είδος που τείνει να εκλείψει και χρειάζεται μια ανανέωση.
