#aiff25: από την τρυφερότητα στη βία και τούμπαλιν
Για τα μάτια μας μόνο, αλλά συχνά αγκαλιάζουν όλες μας τις αισθήσεις…
Ο αποχαιρετισμός ενός αγαπημένου προσώπου ήταν το κεντρικό θέμα δυο πολύ τρυφερών ταινιών του φετινού προγράμματος. Ενώ τον Τρυφερό Αποχαιρετισμό (the Farewell) της Λούλου Γουάνγκ απασχολεί περισσότερο το πριν, η ταινία του Έλφαρ Ανταλστάινς Το Τέλος της Διαδρομής (End of Sentence) ενδιαφέρει περισσότερο το μετά, επανασυστήνοντας πατέρα και γιο και απανενώνοντας τις αόρατες γραμμές που συστήνουν μια οικογένεια.
Πατέρας ο Τζον Χοκς (εξαιρετικός στο the Sessions του 2012) ένας εσωστεφής ως και άβουλος μεσήλικας, που μετά το θάνατο της γυναίκας του είναι αποφασισμένος να πείσει τον παραστρατημένο γιο του να εκπληρώσουν την τελευταία επιθυμία της συζύγου του, δηλαδή να ταξιδέψουν από τις ΗΠΑ στην γενέτηρα της Ιρλανδία για να σκορπίσουν τις στάχτες της σε μια λίμνη. Γιος ο Λόγκαν Λέρμαν (γνωστός ως Πέρσι Τζάκσον και από το The Perks of Being a Wallflower), ατίθασος νεαρός που αποφυλακίζεται άφραγκος μετά από σωρία καταδικών για ληστείες και κλοπές αυτοκινήτων, δεν θέλει να έχει καμία επαφή με τον πατέρα του, ενώ πρέπει εντός πέντε ημερών να βρίσκεται στην Καλιφόρνια για μια δουλειά, ευκαιρία για νέο ξεκίνημα.
Κάπως έτσι ξεκινά αυτό το αλλόκοτο road trip όπου βρίσκει κανείς τα στοιχεία που συναντά στις περισσότερες ταινίες με τους χαρακτήρες να ταξιδεύουν γεωγραφικά αλλά και εσωτερικά οι ψυχές τους, έχει τις ανατροπές του, τις δόσεις περιπέτειας και δράσης, αλλά και αρκετές κωμικές στιγμές που ελαφραίνουν το δραματικό της υπόθεσης. Ο Λόγκαν Λέρμαν μπορεί να μη σου βγάζει την αλητεία και να δείχνει εξαρχής πολύ «καλό παιδί» ώστε να απορείς πως κατέληξε πίσω από της φυλακής τα σίδερα, έχει όμως ρίξει μπόλικη γυμναστική και με τις επιλογές του τα τελευταία χρόνια δείχνει να αποτινάζει εύκολα το ρόλο του Πέρσι Τζάκσον (τουλάχιστον πιο εύκολα από ότι o Ντάνιελ Ράντκλιφ του Χάρι Πότερ και ο Ελάιζα Γουντ του Φρόντο). Στα υπέρ κάποιες πλάκες και ατάκες που σου μένουν από το σενάριο και η σκηνοθεσία του Ανταλστάινς που προς το τέλος σε κάποια πλάνα (αν τύχει και τη δείτε προσέξτε το) δείχνει τόσο ωραία να μοιάζουν σαν σιλουέτες πατέρας και γιός παρά τους τόσο διαφορετικούς σωματότυπους τους.
Ίσως η πιο δυνατή στιγμή του διαγωνιστικού τμήματος του φετινού φεστιβάλ, η ταινία Οι Άθλιοι (Les Miserables) του Λατζ Λι. Ήμουν πραγματικά επιφυλακτικός, ίσως καχύποπτος αλλά πραγματικά έντονα περίεργος, να δω την ταινία που αποτέλεσε τελικά την επίσημη πρόταση για Όσκαρ ξενόγλωσσου από τη Γαλλία, έναντι για παράδειγμα στο Πορτρέτο Μιας Γυναίκας που Φλέγεται, γύρω από την οποία έχει γίνει έντονος ντόρος τελευταία. Πραγματικά όμως η ταινία υπερασπίστηκε τον «τίτλο της» ως το τέλος, με ένα δυνατό δείγμα ρεαλιστικού σινεμά, με ωραία δουλεμένους χαρακτήρες γεμάτους ψυχή, που κινούνται σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα στην γκετοποιημένη περιοχή του Παρισιού, μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή.
Έξυπνο σεναριακά πάντρεμα της πραγματικότητας με τη μυθοπλασία, η ταινία μας συστήνει τους χαρακτήρες της και τους αφήνει απλά να κινούνται στο χώρο, όπου αναπάντεχα θα συγκρουστούν, άλλοτε λιγότερο αναίμακτα, άλλοτε όμως βίαια και βάναυσα. H ταινία δίνει συχνά την εντύπωση του κλεισίματος, υπάρχουν δυο-τρεις φορές που νομίζεις ότι τελειώνει, αλλά τελικά συνεχίζει και σε κάθε μια επιστρέφει ακόμα καλύτερη από πριν. Μοιάζει αρχικά αποστασιοποιημένη, αλλά τελικά παίρνει ξεκάθαρη θέση, ενώ μοναχά στο τελευταίο τέταρτο βγαίνει από το γενικό στο ειδικό, για να δικαιολογήσει τον τίτλο της (και την όποια ταύτιση) με το ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ. Διότι όσο η κατάσταση στη Γαλλία συνεχίζει να υφίσταται ως έχει, μια ταινία μπορεί κάπως να κλείσει, η ευρύτερη περιοχή όμως είναι μια μόνιμα ανοιχτή πληγή.
Πολύ ωραία σκέψη του φεστιβάλ να προβάλει την ταινία του Λατζ Λι μαζί με την κοσμογυρισμένη και πολυβραβευμένη ελληνική ταινία μικρού μήκους (ανάμεσα στα άλλα στο φεστιβάλ μικρού μήκους του Clermont-Ferrand και το Hollywood Film Festival) Λεωφόρος Πατησίων του Θανάση Νεοφώτιστου, με παραπλήσια θεματική και σκηνοθετική προσέγγιση (ρεαλισμός και ένα μονοκόμματο 12λεπτο μονοπλάνο με κάμερα στο χέρι). Ο σκηνοθέτης παραβρέθηκε στην προβολή και χαιρέτισε το κοινό του φεστιβάλ, ενώ με έντονο ενδιαφέρον παρακολούθησε την προβολή της ταινίας Οι Άθλιοι, για την οποία είχαμε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση στο τέλος.
Με αυτά και με αυτά, η λαχτάρα μας για περισσότερες ταινίες συνεχώς μεγαλώνει, ευτυχώς το φεστιβάλ βρίσκεται ακόμα στα μέσα του και θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ακόμα μπόλικες ωραίες ταινίες στη συνέχεια.
