Αποχαιρετώντας τον Άλαν Ρίκμαν
Δεν θα διστάσω να το πω. Ήμουν πάντοτε –και απόλυτα- ερωτευμένη με τον Άλαν Ρίκμαν.
Με την υπνωτιστική φωνή του και το παιχνιδιάρικο βλέμμα του, με την γεμάτη ζεστασιά παρουσία του. Τον μισούσες ως σερίφη του Νότινγχαμ στον Ρομπέν των Δασών και τον ερωτευόσουν ως colonel Brandon στη Λογική και Ευαισθησία.
Αυτό το ερωτεύσιμο στοιχείο του αναγνώρισαν και οι Texas που έβαλαν τον Ρίκμαν να πρωταγωνιστεί στο τρέιλερ του In Demand.
Και ποιος μπορεί να ξεχάσει βέβαια τον ρόλο του Σνέιπ, αυτού του απόλυτου αντιήρωα που αρχικά δεν συμπαθείς και στο τέλος λατρεύεις. Ο Άλαν Ρίκμαν κατάφερε να δώσει σάρκα και οστά στον ιδιοφυή χαρακτήρα που δημιούργησε η Τζόαν Ρόουλινγκ, να ταυτιστεί με αυτόν και να μην ξεχάσει στην πορεία την ανθρωπιά του.
Υπέροχος σε ό,τι έκανε: είτε σε θεατρικές παραστάσεις, σε μεγάλες χολιγουντιανές ταινίες (όπως στο Die Hard, όπου έκανε και το ντεμπούτο του στο σινεμά ή στο Σουίνι Τοντ: Ο Κουρέας της Οδού Φλιτ), ή στο Love, Actually, ο Άλαν Ρίκμαν, αυτός ο καρατερίστας του βρετανικού θεάτρου και του κινηματογράφου δεν μπορούσε παρά να κάνει αισθητή την παρουσία του.
Εγώ τον αγάπησα για τους ήσυχους τόνους του στη Λογική και Ευαισθησία. Και εκείνος αγάπησε την Κέιτ Γουίνσλετ, τόσο στην ταινία, ως χαρακτήρας, όσο και ως ηθοποιό. Γι’ αυτό της χάρισε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Ένα Μικρό Χάος (2014), τη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά (η πρώτη ήταν το Ο Επισκέπτης του Χειμώνα με την Έμμα Τόμσον).
Μπορούσε να κινείται θαυμάσια ανάμεσα σε ρόλους κακών και σε ρόλους ανθρώπων τρυφερών, ζεστών. Ο ίδιος πάντα χαμογελαστός. Όπως έπρεπε.
Πέθανε την Πέμπτη, λίγο μετά την Άννα Συνοδινού, τον Νίκο Παναγιωτόπουλο (που δεν γνώριζε) και τον Ντέιβιντ Μπάουι.
Τελευταίος του ρόλος η μπλε κάμπια στην Αλίκη Πίσω από τον Καθρέφτη (ρόλος που είχε φωνητικά ερμηνεύσει και στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων).
Μπορώ να τον φανταστώ να καπνίζει τον ναργιλέ του και να αράζει σε ένα τεράστιο φύλλο.
