Alcohol-free Hang-Over~3
To Hangover III μπορεί να χαρακτηριστεί “ξενέρωτο” απλά και μόνο επειδή δεν ακολουθεί κάποιο ξέφρενο μεθύσι;
Το τέλος των τραβηγμένων κωμικών σειρών του Hangover έρχεται με την τρίτη συνέχεια της. Εδώ μπορεί το κλασικό “wolf-pack” να μη ξυπνά με αμνησία, παρόλα αυτά μπλέκεται άθελα του σε περιπέτειες από τις αμαρτίες των προηγούμενων δυο ταινιών. Πέραν των χαρακτήρων των προηγούμενων films έχουμε την προσθήκη του Τζον Γκούντμαν που όσο να’ναι ταιριάζει στο κλίμα κι έρχεται και δένει. Μιας που οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι λίγο-πολύ τακτοποιημένοι, ασχολούμαστε παράλληλα με την άτυπη ενηλικίωση του δικού μας Γαλιφιανάκη (ελληνικής καταγωγής). Ο κωμικός μπορεί να μη μιλάει ελληνικά, όμως, έχει μέσα του την κρητική τρέλα –όποιος έχει έστω και λίγο καταγωγή από Κρήτη, όπως κι εγώ, εξάλλου το καταλαβαίνει!
[highlight color=”eg. yellow, black”]Φέρε το όμορφο πρόσωπό σου στο τσεκούρι μου – Gimli[/highlight]
Το πρώτο Hang-over του 2009, που πολλοί θεωρούν και το πιο ενδιαφέρον της σειράς, βασιζόταν στο στοιχείο του κωμικού μυστηρίου ενός μαζικού hang-over μιας παρέας. Δηλαδή, η βασική τριπλέτα ηρώων ξαναβρίσκουν τις αισθήσεις τους μετά από ένα έξαλλο άνευ ορίων πάρτυ από το οποίο όμως δεν θυμούνται τίποτα. Το ενδιαφέρον ήταν λοιπόν ότι μαζί με εμάς κι οι ίδιοι ανακάλυπταν τις κωμικοτραγικές περιπέτειες που έζησαν το προηγούμενο βράδυ. Ένα ξέφρενο road trip τόσο σε μέρη όσο και σε αναμνήσεις που σιγά σιγά επανέρχονται. Το δεύτερο μέρος της σειράς, το 2011 πάτησε προσεκτικά στην συνταγή του πρώτου, τραβώντας τα όρια του χιούμορ -και της ανοχής μας σε ορισμένα σημεία- στα άκρα.
Aυτά όλα δεν θα τα βρείτε στο τελευταίο μέρος της σειράς, που δηλώνει ότι μαζί του κλείνει τον κύκλο της, απαντώντας τη μόδα των τριλογιών που αγάπησαν πολλές εμπορικά επιτυχημένες ταινίες. Η τελευταία ταινία αισιοδοξεί να εστιάσει περισσότερο στην περιπέτεια. Ας δούμε όμως τι κράτησαν από τη συνταγή επιτυχίας των προηγούμενων δυο: Βασικό στοιχείο και στα τρία έργα η εξαφάνιση ενός σημαντικού μέλους της παρέας που οι υπόλοιποι πρέπει να ξαναβρούν οπωσδήποτε και μάλιστα σε περιορισμένο χρονικό διάστημα. Επίσης πάντα κάνει την εμφάνιση του ένα μη συνηθισμένο ζώο (κότες κτλ δε πιάνονται), στο πρώτο η τίγρη, στο δεύτερο η μαϊμου, στο τρίτο η καμηλοπάρδαλη (έστω και ως γκέστ μίνι εμφάνιση στην αρχή – ήταν αρκετή όμως για να μπεί στην κεντρική αφίσσα της ταινίας). Κυρίαρχο στοιχείο -αποτελεί must πλέον- η παρουσία ναρκωτικών, που φαντάζει να δίνει στιλ και να βγάζει αβίαστο γέλιο σε αρκετούς, αφού στο Χόλιγουντ πια δύσκολα να βρείς κωμωδία να μη πετάει έστω την σπόντα της.
Σε σχέση με τις προηγούμενες δυο ταινίες η φετινή ήταν σίγουρα η πιο άνευρη χωρίς έξυπνο χιούμορ, ιδιαίτερους γρίφους για το κοινό να λύσει ή καταιγιστική δραση. Ο κόσμος πιστεύω έχει κουραστεί να βλέπει σχετικά καλούς ηθοποιούς να υπολειτουργούν ή απλά να παρευρίσκονται σε ρόλους που τους έχουμε δει χιλιοπαιγμένους κομμένους και ραμμένους πάνω τους (κουστουμάκι) λες και δε μπορούν να κάνουν οτιδήποτε άλλο στο πανι. Η αλήθεια είναι αυτή την περίοδο ότι δεν έχει πολλές επιλογές στους κινηματογράφους, αλλά αν κάποιος περιμένει για να την δει το DvD, δεν πιστεύω ότι χάνει και τίποτα.
