ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Τα Μαγικά Πλάσματα του Μορίς Σεντάκ στο Google Doodle

To Where the Wild Things Are είναι μία παράξενη ταινία. Δεν σου αφήνει μια χαρούμενη αίσθηση, ούτε καν μια μαγική αίσθηση. Έχει μια θλίψη, έναν φόβο, μια τρυφερότητα. Έχει κάτι δυνατό και επικίνδυνο. Κάτι μεγαλειώδες και τρομακτικό. Η ταινία δεν είναι μια παιδική ταινία που απευθύνεται στο κοινό της Ντίσνεϊ. Είναι ενήλικη και γεμάτη από τον φόβο της παιδικής ηλικίας.

Σήμερα, το Google τιμά με το Google Doodle του -διαδραστικό παρακαλώ!- τα 85 χρόνια από τη γέννηση του Μορίς Σεντάκ του συγγραφέα του βιβλίου «Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων». Στο σημερινό λογότυπο της Google, οι ήρωες του βιβλίου τρέχουν και τιμούν τον δημιουργό τους.

Ο Μορίς Σεντάκ γεννήθηκε στις 10 Ιουνίου 1928 στο Μπρούκλιν. Δημιούργησε περισσότερα από 50 εικονογραφημένα, το 1970 τιμήθηκε με το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν από τη σουηδική κυβέρνηση και το 1996 ο Μπιλ Κλίντον τον τίμησε με το Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών των Ηνωμένων Πολιτειών. Πέθανε τον Μάιο του 2012.

Το έργο του «Where The Wild Things Are» εκδόθηκε το 1963, είναι το πιο αναγνωρισμένο βιβλίο του συγγραφεά και μεταφέρθηκε το 2009 στον κινηματογράφο από τον Σπάικ Τζόνζι.

Το βιβλίο διηγείται την ιστορία του Μαξ, ενός ατίθασου και ευαίσθητου παιδιού, που επειδή νιώθει ότι στο σπίτι του δεν τον καταλαβαίνει κανείς, βρίσκει καταφύγιο στον κόσμο των Μαγικών Πλασμάτων. Από τη μία, τα Μαγικά Πλάσματα αναζητούν απεγνωσμένα έναν ηγέτη και από την άλλη ο Μαξ διψά να βρει ένα βασίλειο να κυβερνήσει. Όταν στέφεται βασιλιάς, τους υπόσχεται να φτιάξει έναν τόπο όπου όλοι θα είναι ευτυχισμένοι. Πολύ σύντομα, όμως, ανακαλύπτει ότι η διακυβέρνηση του βασιλείου του δεν είναι εύκολη δουλειά και οι σχέσεις που αναπτύσσει εκεί αποδεικνύονται πιο περίπλοκες απ’ ό,τι είχε αρχικά υπολογίσει.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *