Αλεξάντερ Πέιν: Δεν χρειάζεται όλες οι ταινίες να έχουν βία

Στην Αθήνα βρέθηκε ο Αμερικανός σκηνοθέτης Αλεξάντερ Πέιν για να μιλήσει για τις ταινίες του και συγκεκριμένα για την νέα του ταινία Downsizing.

Καλεσμένος του 30ού Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, ο Πέιν τιμήθηκε με Χρυσό Φοίβο από τον Νίνο – Φενεκ Μικελίδη και με μπόλικο χιούμορ απάντησε στις ερωτήσεις του κοινού που γέμισε το auditorium της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης.

«Έβλεπα πάντα ταινίες, όχι μόνο καινούριες αλλά και παλιές. Ήμουν έφηβος στα 70s, τη χρυσή εποχή του σινεμά. Με πίεζαν στο σπίτι να γίνω δικηγόρος, αλλά εγώ ήθελα να πάω σε σχολή σινεμά. Όταν είδα τους Επτά Σαμουράι του Κουροσάβα σκέφτηκα ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να φτάσω στην κορυφή του βουνού, αλλά θέλω να σκαρφαλώσω και εγώ σε αυτό το βουνό.

» Ποτέ τίποτα δεν είναι ολοκληρωμένο. Απλά κουράζεσαι. Οι ταινίες δεν ολοκληρώνονται ποτέ. Απλά τις εγκαταλείπεις. Φτάνεις στο σημείο να θες να αλλάξεις μικρές λεπτομέρειες, αλλά κανείς δεν θα τις προσέξει.

» Θα ήθελα περισσότεροι σκηνοθέτες να ασχολούνται με το μοντάζ, πρόκειται για μια λησμονημένη πειθαρχία. Γι’ αυτό έχεις τόσο μεγάλες σε διάρκεια ταινίες. Δεν χρειάζονται τόσο μεγάλες ταινίες, ο άλλος σκέφτεται το τσιγάρο που θα κάνει μετά.

» Από το ελληνικό σινεμά λείπει η Ελληνίδα Μαριόν Κοτιγιάρ, κάπου θα πρέπει να υπάρχει. Θα ήθελα να βοηθήσω το ελληνικό σινεμά, αλλά δεν ξέρω εάν θα μπορούσα να λειτουργήσω σαν πρεσβευτής. Θα ήθελα, όμως, να γυρίσω μια ταινία στην Ελλάδα, ίσως και στα ελληνικά. Θα ήθελα να δω περισσότερες ελληνικές ταινίες να ταξιδεύουν στο εξωτερικό. Ελπίζω ο Γιώργος Λάνθιμος να επιστρέψει στην Ελλάδα και να κάνει ταινίες στα ελληνικά.

» Δεν χρειάζεται όλες οι ταινίες να έχουν βία. Εγώ κάνω κωμωδίες για ανθρώπους και ανθρώπινες καταστάσεις. Ο Όσκαρ Γουάιλντ έλεγε ότι όταν λες στους ανθρώπους την αλήθεια, πρέπει να τους κάνεις και να γελάσουν για να μην αυτοκτονήσουν.

» Βασίζομαι πολύ στις οντισιόν, ακόμα και με σταρ όπως ο Μπρους Ντερν. Στα πρώτα takes μπορείς να συλλάβεις αυθόρμητισμό του ηθοποιού. Σε έναν πολύ καλό ηθοποιό, αυτός ο αυθορμητισμός θα βγαίνει κάθε φορά.

» Είμαι αυστηρός με το σενάριο. Δέχομαι κάποιες αλλαγές, αλλά ήταν περιορισμένες.

» Έκανα μια ταινία με τον Χάρβεϊ Γουάινστιν, το Citizen Ruth. Χρηματοδότησε μια ταινία μου και τον βρήκα εξαιρετικά δυσάρεστο. Τον απέφευγα όσο μπορούσα. Δεν μου έκαναν εντύπωση οι αποκαλύψεις, αν και βρίσκω την εμπειρία φριχτή. Το καλό είναι ότι οι γυναίκες που κάνουν τις καταγγελίες βγαίνουν, έχουν φωνή και λένε “δεν θα το ανεχτούμε άλλο”.

» Μεταξύ δύο ταινιών πανικοβάλλομαι για το εάν θα κάνω άλλη ταινία. Παράλληλα, ζω. Το να κάνεις ταινία είναι δύο χρόνια δόξας, αλλά και φυλακή. Σε καθοδηγεί η θεά της απόγνωσης.

» Οι αληθινοί καλλιτέχνες βρίσκουν τη μεταφορά ακόμα και σε περιόδους λογοκρισίας. Ο πραγματικός καλλιτέχνης βρίσκει τρόπο να πει “Fuck you”. Πιο επικίνδυνη θεωρώ την αυτολογοκρισία.»