Αλέξης Αλεξίου: Βιώνουμε ένα slow motion μακελειό

Με αφορμή την προβολή της νέας του ταινίας, Τετάρτη 04:45 και καθώς ο Αλέξης Αλεξίου μοιάζει να αγαπά τους αριθμούς (η προηγούμενη ταινία του είχε τίτλο Ιστορία 52), οι Cinεπιβάτες αποφασίσαμε να παίξουμε ένα παιχνίδι μαζί του. Με αφορμή την προβολή στις αίθουσες της νέας του ταινίας, ενός ελληνικού φιλμ νουάρ γυρισμένου στην Αθήνα, του ζητήσαμε να συμπληρώσει πέντε φράσεις και να μας απαντήσει σε πέντε ερωτήσεις.

Ιδού τι προέκυψε…

5 φράσεις

• Το πιο νουάρ σημείο της Αθήνας είναι…

η χαοτική αρχιτεκτονική, τα δαιδαλώδη στενά, οι έρημες υπόγειες διαβάσεις, η λεωφόρος Συγγρού, ο Πύργος των Αθηνών, η Αττική Οδός και οι άπειροι παράδρομοι.

• Οι αγαπημένες μου ταινίες νουάρ είναι…

Sunset Boulevard (1950), The Killing (1956), Branded to Kill (1967), High and Low (1963), Le Doulos (1962), Le Deuxieme Souffle (1966), The Gambler (1974), Point Blank (1967), Murder by Contract (1958), Violent Saturday (1955), The Line-up (1958), The Set-up (1949), Blast of Silence (1961), The long Goodbye (1973), The Long Good Friday (1980), Who’ll Stop the Rain (1978), Fingers (1978), Bring Me The Head of Alfredo Garcia (1974), Police Python 357 (1976), Tchao Pantin (1983), After Dark My Sweet (1990), Homicide (1991), Carlito’s Way (1993), Sonatine (1993), The Mission (1999), Violent Streets (1974), The Longest Nite (1998), Pusher 3 (2005) και πάρα πολλές άλλες που τώρα ξεχνάω…

•  Έχουμε ευθύνη για…

τις ταινίες που κάνουμε.

•  Η ιδέα για την ταινία…

μου ήρθε ανεβοκατεβαίνοντας κάθε βράδυ τη λεωφόρο Συγγρού. Όλα ήταν εκεί. Τα στριπτιζάδικα, τα μαγαζιά της νύχτας, τα studio, οι τράπεζες, οι κλειστές αντιπροσωπείες, οι ασφαλιστικές εταιρίες, οι χώροι θεαμάτων…

• Θα αντιδρούσα όπως ο Στέλιος εάν…

δεν θα αντιδρούσα όπως ο Στέλιος. Είμαι λιγότερο οργισμένος και σίγουρα δεν χρωστάω (ακόμα) τόσα πολλά.

 Και 5 ερωτήσεις

• Η ταινία σας είναι μία αναφορά (και) στην Ελλάδα της κρίσης;

Όλες οι ταινίες που γίνονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα αφορούν την Ελλάδα της κρίσης. Αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι τόσο έντονο που ακόμα και αν διαλέξεις να το αγνοήσεις εκείνο δεν σε αγνοεί. Η ταινία όμως επιλέγει να μιλήσει μέσα από τη καθαρότητα της γλώσσας του σινεμά είδους και όχι τις «κουρασμένες» φόρμες του ρεαλισμού, προσθέτοντας στο μείγμα χιούμορ, σαρκασμό και θράσος.

•  Με τρεις λέξεις πώς θα χαρακτηρίζατε την κατάσταση που βιώνουμε γύρω μας;

Slow motion μακελειό.

• Με τι θα παρομοιάζατε το να κάνει κανείς σινεμά σήμερα στην Ελλάδα;

Με ελεύθερη πτώση από τον Πύργο των Αθηνών. Απλά, ευτυχώς, δεν είσαι μόνος. Η αποκοτιά είναι συλλογική.

• Εάν η Τετάρτη 04:45 ήταν τζαζ μελωδία ποια θα ήταν; Και αν ήταν ρετρό τραγούδι ποιο θα ήταν;

Το θέμα από τον Κατήφορο (1961) και το τραγούδι της Βάνου Η Νύχτα Απόψε Με Τυλίγει – και τα δύο συνθέσεις του σπουδαίου Κώστα Καπνίση που ακούγονται στην ταινία.

• Τετάρτη 04:45 και Ιστορία 52. Είναι τυχαία η επιλογή των αριθμών στους τίτλους των ταινιών σας;

Οι αριθμοί δίνουν την αίσθηση ότι μπορούμε να κρατηθούμε από κάτι, πως κάτι είναι σταθερό και συγκεκριμένο. Είναι ο τρόπος μας για να μετράμε και να κατανοούμε τον κόσμο. Φυσικά είναι μόνο μια ψευδαίσθηση.