Άλις Γκάη: Η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτις στην ιστορία της έβδομης τέχνης
Μπορεί ο αντρικός πληθυσμός να κρατάει τα ινία στην κινηματογραφική σκηνοθεσία, ωστόσο η κινηματογραφική ιστορία -ήδη από τις πρώτες της σελίδες- είναι γεμάτη από παραδείγματα γυναικών που διαπρέπουν στη σκηνοθεσία.
Το όνομά της δεν είναι και τόσο διαδεδομένο, όμως οι σινεφίλ παραδέχονται πως ήταν εξαιρετική σκηνοθέτις και σεναριογράφος. Ο λόγος για την Άλις Γκάη – Μπλασέ, η οποία χάραξε μια λαμπρή πορεία εξελίσσοντας την έβδομη τέχνη πίσω από τις κάμερες ως σκηνοθέτης και παραγωγός, χρησιμοποιώντας ειδικά εφέ, κερδίζοντας κύρος και παγκόσμια καταξίωση.
Η Άλις Γκάη γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1873 στην Γαλλία. Εκεί σπούδασε στενογραφία και το 1894 εργάστηκε ως γραμματέας σε μια εταιρεία με φωτογραφικές μηχανές και κάμερες. Η εταιρεία άλλαξε χέρια. Νέος διευθυντής ήταν ο μεγάλος εφευρέτης, μηχανικός και πρωτοπόρος του γαλλικού κινηματογράφου Λεόν Γκομόντ. Δίπλα του η Άλις κατανόησε την τέχνη της κινηματογράφησης και έμαθε μυστικά που στην πορεία την βοήθησαν να ξεκινήσει τα δικά της βήματα στην σκηνοθεσία.
Η κινηματογραφική της καριέρα ξεκίνησε το 1896, όταν γύρισε την πρώτη της ταινία με τίτλο «The Cabbage Fairy» ενσωματώνοντας ειδικά εφέ και τεχνικές που έμαθε από τον φωτογράφο Φρεντερικ Ντιλαγιε. Από τότε και μέχρι το 1906, η Γκάη έγινε επικεφαλής της ομάδας παραγωγής του Γκομόντ και έκανε τις δικές της κινηματογραφικές παραγωγές. Ήταν η μόνη γυναίκα σκηνοθέτις της εποχής που χρησιμοποιούσε το σύστημα Chronophone της Gaumont εισάγοντας μερικά από τα πρώτα ειδικά εφέ, όπως την διπλή έκθεση, τις τεχνικές κάλυψης και την κίνηση μιας ταινίας προς τα πίσω.
H Γκάη δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει στις ταινίες της διαφυλετικό καστ, ενώ ήταν γνωστή για τις ακριβές παραγωγές της. Η ταινία Vie du Christ (Η Ζωή του Χριστού), γυρισμένη το 1906 είχε μόλις διάρκεια τρία λεπτά, αλλά γυρίστηκε σε 25 διαφορετικά σκηνικά και σε αυτήν συμμετείχαν περισσότεροι από 300 κομπάρσοι!
Το 1910 η Γκάη, μαζί με τον σύζυγό της Χέμπερτ Μπλασέ, εικονολήπτη στο επάγγελμα, άνοιξαν το γραφείο παραγωγής SOLAX στο Νιού Τζέρσι των ΗΠΑ. Ο σύζυγός της έγινε διευθυντής παραγωγής, ενώ εκείνη εργαζόταν ως καλλιτεχνική διευθύντρια και σκηνοθέτις. Μέσα σε δύο χρόνια, οι δυο τους είχαν γίνει τόσο επιτυχημένοι, ώστε αποφάσισαν να επενδύσουν πάνω από 100.000 δολάρια σε τεχνολογικά προηγμένες εγκαταστάσεις παραγωγής! Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το ζευγάρι χώρισε τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και επαγγελματικά. Η SOLAX είχε υποστεί μεγάλη οικονομική ζημιά και έκλεισε το 1920.
Ο Χέμπερτ εγκατέλειψε την Γκάη και τα δύο τους παιδιά και συνέχισε με μεγάλη επιτυχία την ενασχόληση του με τη βιομηχανία του θεάματος. Μετακόμισε στο Χόλιγουντ όπου και ξαναπαντρεύτηκε. Η Άλις γύρισε την τελευταία της ταινία το 1920. Μετά από την οικονομική της καταστροφή, πήγε στο Παρίσι για να μπορέσει να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Συνέχισε να δίνει διαλέξεις για το σινεμά και να μετατρέπει σενάρια σε λογοτεχνικά έργα, ενώ τη δεκαετία του 1940 έγραψε τα απομνημονεύματά της.
Το 1964 γύρισε στις ΗΠΑ. Πέθανε τέσσερα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 94 ετών.
Η κινηματογραφική κληρονομιά που άφησε η Άλις Γκάη στις επόμενες γενιές είναι μεγάλη και αξιόλογη. Διέθετε 1000 ταινίες στο ενεργητικό της -περίπου 350 από αυτές έχουν σωθεί. Η Γκάη ήταν η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτις και η πρώτη που διέθετε δική της εταιρεία παραγωγής. Το 1953 η γαλλική κυβέρνηση την επιβράβευσε με το μετάλλιιο της Λεγεώνας της Τιμής και η Επιτροπή Κινηματογράφου εργάστηκε σκληρά ώστε να μπει στο Πάνθεον των σκηνοθετών του Χόλυγουντ αποκτώντας ένα αστέρι στη «Λεωφόρο της Δόξας».
Από τις πιο γνωστές ταινίες της είναι «The fairy of cabbages», «Le chiffonnier», «One touch of nature», «The pawnshop», «Making an American citizen» και «Tarnished reputations».
Η ζωή της έγινε ταινία με τίτλο «Be Natural: The untold story of Alice Guy – Blaché» από την σκηνοθέτη και παραγωγό Πάμελα Γκριν. Στο ντοκιμαντέρ αυτό μεγάλοι πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες του Xόλυγουντ μιλούν για την Γκάη και την τοποθετούν στην κορυφή της ελίτ του κλάδου. Εκθειάζουν την προσωπικότητα και το έργο της και επισημαίνουν το πόσο αδικήθηκε από τη βιομηχανία του κινηματογράφου.
