All the good things: αποδομώντας το αμερικανικό όνειρο

Πριν από μερικά χρόνια ο Άντριου Τζαρέκι μας έδωσε ένα από τα πιο εξαιρετικά ντοκιμαντέρ με θέμα την παθογένεια της αγίας αμερικανικής οικογένειας: Το Συλλαμβάνοντας τους Φρίντμαν με θέμα μια υπόθεση πορνογραφίας.

Η σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου απασχολεί τον σκηνοθέτη και στο All the good things (αρνούμαι να το πω Μοιραία Σχέση).

Ο νεαρός Ντέιβιντ, γιος ενός εύπορου μεσίτη παντρεύεται τη δεκαετία του 1970 μια φοιτήτρια, την Κέιτι. Μαζί φεύγουν από την Nέα Υόρκη για να εγκατασταθούν στο Βερμόντ. Όταν αναγκάζονται να επιστρέψουν στην πόλη, ο Ντέιβιντ γίνεται βίαιος και επιθετικός…

Το γεγονός ότι πρόκειται για πραγματική ιστορία, προσδίδει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στα όσα εξελίσσονται επί της οθόνης. Τα οποία διαφορετικά θα μπορούσαν να καταλήξουν μια ωραιότατη ταινία από εκείνες που βλέπουμε τις μικρές ώρες της νύχτας στο Σκάι ή το Star.

Αν η ταινία ξεφεύγει ως ένα βαθμό από αυτό –αν και μη φανταστείτε σε μεγάλο βαθμό, μιας και έχει τη λογική τέτοιων ταινιών- αυτό γίνεται γιατί ο Τζαρέκι εξακολουθεί και έχει τη ματιά που είχε και στους Φρίντμαν: αποστασιοποιημένη, χωρίς διάθεση να κρίνει χαρακτήρες ή να ηθικολογήσει. Όταν ο Ντέιβιντ ορμάει στο σπίτι και αρπάζει από τα μαλλιά την Κέιτι για να την σύρει στο αυτοκίνητο, ο Τζαρέκι βρίσκεται εκεί με την κάμερα, παρακολουθώντας τη σκηνή, χωρίς άλλες εξάρσεις.

Κι έπειτα είναι και οι ερμηνείες. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ (η πρώτη οσκαρική υποψηφιότητα της χρονιάς;;) ερμηνεύει με εξαιρετική ισορροπία έναν πολυεπίπεδο χαρακτήρα και την καταβύθισή του σε σκοτεινά μονοπάτια. Η Κίρστεν Ντανστ επιστρέφει –επιτέλους- με έναν ρόλο που ταιριάζει στο ταλέντο της, θυμίζει εποχές Αυτόχειρες Παρθένοι και δείχνει ότι μεγαλώνει με χάρη.

Θεωρώ, πάντως, ότι ιδιαίτερο κακό στην ταινία έχει κάνει η προώθηση (που σε κάνει να ξέρεις και να περιμένεις τι έχει συμβεί), ενώ από ένα σημείο και μετά το φιλμ που έχει χτιστεί εξαιρετικά στη βάση της σχέσης Ντέιβιντ-Κέιτι πέφτει στο επίπεδο ενός απλού φιλμ μυστηρίου.