Το μυαλό σου, είναι η φυλακή σου

Λοιπόν είδα το περιβόητο Inception και κατενθουσιάστηκα. ‘Οχι τόσο με την πολύ καλή ερμηνεία του Leonardo di Caprio αγγίζουσα τα όρια της υποκριτικής μανιέρας(μου θύμιζε έντονα την ερμηνεία του στο συγκλονιστικό Shutter Island), αλλά κυρίως με το εξαιρετικά mind-fucking σενάριο, τα φοβερά εφέ που το υπηρετούσαν πλήρως, και την υποβλητική μουσική του Hans Zimmer.Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο απ΄τον Κρίστοφερ Νόλαν βέβαια, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται αυτό.Θεωρώ πως η ταινία αποτελεί φοβερό υλικο για μία διεπιστημονική συζήτηση μεταξύ θεωρητικών Φυσικών, αρχιτεκτόνων και μελετητών του ανθρώπινου εγκεφάλου, ψυχιάτρων/ψυχολόγων, ή μη.
Αλήθεια, γιατί όταν βλέπουμε στον ύπνο μας ότι πεθαίνουμε, ξυπνάμε; Εγώ ξυπνάω όμως και όταν ονειρευτώ πως πέφτω. ‘Οταν όντως πέφτω. Τότε ξυπνάω έντρομη, ή σε πλήρη σύγχυση, όπως η φοβερή αρχιτέκτονας Αριάδνη(δικαιολογεί πλήρως το όνομά της, τους φτιάχνει έναν εκπληκτικό λαβύρινθο και τους δινει και το νήμα για να βγούν απ΄αυτόν) η οποία σχεδιάζει τα “σκηνικά”-πλαίσια ανάπτυξης των ονείρων και δράσης της ομάδας των ιδεο-κλεφτών με επικεφαλής τον κύριο Κομπ. Οσοι έχετε δεί πίνακες του M.C.Escher είμαι βέβαιη πως κάτι θα θυμηθήακτε βλέποντας το οικοδόμημα που εφτιαξε η ικανότατη Αριάδνη( η Helen Page γοητευτικότατη, του Juno και του An american Crime). Αν επίσης έχετε ανάγκη από δυνατό διεγέρτη των εγκεφαλικών νευρώνων σας, αυτή η ταινία ενδείκνυται. Οπως και οι περισσότερες του κυρίου Νόλαν.
Πολύ καλή η επιλογή συγκεκριμένου τρόπου fade out της μουσικής των τίτλων τέλους, το πιό γνωστό τραγούδι της Piaf ,που σου υποβάλλει την ψευδαισθηση πως εδώ και 2μιση ώρες περίπου, κι εσύ, ο θεατής, ήσουν υπό νάρκωση, ονειρευόσουν, και η μουσική αποτελεί το σύνθημα, την ώθηση που θα σε σπρώξει πάλι στην επιφάνεια της συνείδησης. Γιατί οι βόλτες στο μυαλό των άλλων, όσο καλοσυντονισμένες και προσχεδιασμένες κι αν είναι, ειναι πάντα επικίνδυνες. Και για τον ονειρευτή και για τον “διαρρήκτη”.
Φροντίστε, οσοι ακόμη δεν είχατε την εμπειρία αυτης της ταινίας, να είστε απολύτως νηφάλιοι και ξεκούραστοι προκειμένου να τηνπαρακολουθήσετε, διότι απαιτεί το μάξιμουμ της προσοχής. Ειχε δίκιο ο Νόλαν. Τουλάχιστον 2 φορες πρέπει να τη δεις για ν’αντιληφθείς, όχι το βασικό θέμα της ταινίας, αυτο ειναι εύκολο σχετικά: καποιος δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας, ο Σάιτο(Ken Watanabe) επιθυμεί να συντριψει τον αντιπαλό του Ρόμπερτ Φίσερ(Cillian Murphy) ο οποίος αποτελεί δυνάμει τη νεα μονοπωλιακή δύναμη στων κοσμο, προτείνοντας στον Κομπ να τολμήσουν το αδιανοητο: οχι να του κλεψουν τις ιδεες που βάζουν σε κίνδυνο τα συμφέροντα του Σάϊτο, αλλά να εμφυτεύσουν εξ’ αρχής στο υποσυνείδητό του, την ιδεα της καταστροφής της ευτοκρατορίας που κληρονόμησε απ΄τον πατέρα του.
Μιλαμε για όνειρο μεσα στο όνειρο, μέσα στο όνειρο. Για όνειρο τρίτου επιπέδου. Ακρως επικίνδυνο εγχείρημα ,για τους διαρρήκτες. Γιατι εκει δεν ισχύει ο κανόνας: “αν σκοτωθεις στο ονειρο, ξυπνάς”, εδώ αν εχεις καταβυθιστεί τοσο πολύ μεσα στο νου του άλλου(και στον δικο σου;) υπαρχει κινδυνος αν σε σκοτώσουν, να μην ξυπνησεις, αλλα να παγιδευτεις σε έναν αδόμητο ονειρικό χώρο( limbo state) οπως εξηγεί στα μελη της ομάδας, ο Αρθουρ(Joseph Gordon-Levitt, διαβλεπω “διάδοχο” του di Caprio,στο μελλον…).
Η τελευταία σεκάνς, ειναι πιστευω κρισιμότατη για την κατανόηση, εστω σε πρωτο επίπεδο, της ταινίας-ο Κομπ, δεν πιστεύει στα μάτια του ,ότι επέστρεψε στις Ηνωμενες Πολιτείες, απαλλαγμενος απ ΄την κατηγορία δολοφονίας της συζύγου του που τον καταδίωκε, της Μαλ(η Marion Cotilliard, γοητευτικότατη, ενας θηλυκός Μινώταυρος που απειλεί να κρατήσει παγιδευμενο στο λαβύρινθο τον δύστυχο Κομπ), κι οτι αγκαλιάζει τα παιδιά του στ΄αλήθεια.
Στ’ άλήθεια; Ειστε σίγουροι; Μα τοτε, γιατι η σβούρα συνεχίζει τη βασανιστική περιστροφή της πάνω στο τραπέζι; Γιατι δεν σταματαει επιτέλους; Η ερμηνεία περι του ρόλου της σβούρας, που δινει ο Κομπ, ειναι πιστευω και το κλειδί για να λύσουμε το γρίφο αυτο του πολυεπίπεδου ονείρου. Ο οποίος γρίφος, σιγουρα δεν απανταται στο τελευταίο πλάνο. Αντιθέτως, τωρα ξεκινάνε όλα τα ερωτήματα.

Φράνσις