Όλα τα Λεφτά του Κόσμου (All the Money in the World)

Με την απαγωγή του εγγονού του δισεκατομμυριούχου Τζον Πολ Γκετί ασχολείται η νέα ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ. Ο νεαρός (Τζον Πολ) και εκείνος απήχθη το 1973 στη Ρώμη με τους απαγωγείς να ζητούν ένα τεράστιο ποσό για την απελευθέρωσή του. Ο Τζον Πολ Γκετί αρνείται να δώσει τα χρήματα και να προσφέρει τη βοήθειά του στην πρώην νύφη του, Γκέιλ, δίνοντάς της μόνο ως βοήθεια έναν συνεργάτη του, πρώην πράκτορα μυστικών υπηρεσιών.

Η ταινία επισκιάστηκε από το σκάνδαλο Κέβιν Σπέισι. Ο ηθοποιός ερμήνευε τον γνωστό μεγιστάνα και μάλιστα έμοιαζε αγνώριστος στον ρόλο, κάνοντας πολλούς να θεωρούν ότι θα έφτανε μέχρι και τις υποψηφιότητες των Όσκαρ για την ερμηνεία του. Οι αποκαλύψεις για σεξουαλική παρενόχληση νεαρών ανδρών, όμως, άλλαξαν την πορεία και ο Σκοτ πήρε την απόφαση να «αφαιρέσει» τον Σπέισι από την ταινία, να προσφέρει τον ρόλο στον Κρίστοφερ Πλάμερ (καμία σχέση με τον νεαρό Τσάρλι Πλάμερ που ερμηνεύει στην ταινία τον εγγονό του) και να ξοδέψει 10 εκατομμύρια δολάρια για την ψηφιακή επεξεργασία και αντικατάσταση του Σπέισι. Το αποτέλεσμα; Εντυπωσιακό, τουλάχιστον όσον αφορά αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι.

Ως βετεράνος ηθοποιός, ο Πλάμερ πήρε τον ρόλο και τον έκανε δικό του σε διάστημα περίπου δέκα ημερών. Σε σημείο που είναι δύσκολο για κάποιον να φανταστεί πώς θα ήταν η ερμηνεία του Κέβιν Σπέισι (φυσικά οι συγκρίσεις είναι ανούσιες, καθώς αυτό που βλέπουμε στην οθόνη είναι μόνο η ερμηνεία του Πλάμερ).

Πέρα, όμως, από αυτό, ελάχιστα είναι τα ενδιαφέροντα σημεία της ταινίας. Σίγουρα ο Ρίντλεϊ Σκοτ ξέρει να κρατά τον ρυθμό και την αγωνία, αλλά η ταινία του δεν ξεφεύγει από χιλιάδες άλλες κινηματογραφικές αναπαραστάσεις απαγωγών. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι φυσικά ο Τζον Πολ Γκετί -και συνακόλουθα η ερμηνεία του Πλάμερ που δεν μετατρέπει ποτέ τον ήρωα σε καρικατούρα. Επίσης, στην ταινία δίνεται χώρος στην Μισέλ Oυίλιαμς να δείξει τις δυνατότητές της όχι σε δεύτερο ρόλο όπως την έχουμε δει τελευταία να κάνει. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, όμως, ο θεατής έχει την αίσθηση ότι είναι πολύ μικρή για να ερμηνεύει τη μητέρα ενός 16χρονου αγοριού (ενώ και η φωνή που επιχειρεί μοιάζει κάπως «ψεύτικη»). Όσο για τον Μαρκ Oυόλμπεργκ είναι μεν αξιοπρεπής στον ρόλο που καλείται να ερμηνεύσει, αν και παραμένει άγνωστο το πού ακριβώς βοήθησε ο πρώην μυστικός πράκτορας σε όλη την ιστορία.

Ο Σκοτ κάνει, επίσης, κάποιες αμφιλεγόμενες επιλογές για λόγους δραματοποίησης προς το τέλος της ταινίας. Αλλάζει δηλαδή στοιχεία της ιστορίας, προκειμένου να κάνει τον θεατή να αισθανθεί μεγαλύτερη αγωνία. Οι επιλογές αυτές μοιάζουν, όμως, «ξένες» προς το υπόλοιπο σώμα της ταινίας και τελικά υπονομεύουν την ίδια την ταινία. Αναχρονισμοί και κυνηγητά ταιριάζουν περισσότερο σε μία περιπέτεια παρά σε ένα οικογενειακό δράμα που επικεντρώνεται στους χαρακτήρες.

Και αν το δεις κανείς ως μία περιπέτεια απαγωγής, δεν μπορεί να μην σχολιάσει την μεγάλη διάρκεια της ταινίας (φτάνει τα 130 λεπτά), μια διάρκεια που δεν δικαιολογείται και σίγουρα αναμένεται να κουράσει σε κάποια στιγμή τον θεατή.